i Love to Create!

Οι λιλιπούτειοι …καουμπόηδες!

Ιχνογραφεί ο Δημήτρης Β. Καρέλης

Όταν κάποιες φορές με πιάνουν οι… νοσταλγίες μου, σαν και τούτο εδώ το γλυκό και ζεστό κυριακάτικο πρωινό, σκαλίζω τη μνήμη μου κι ανασύρω απ’ το παλιό, μεγάλο ξύλινο σεντούκι της μύρια γεγονότα και θύμισες. Κείνες τις ώρες ξεχνώ τα δυσάρεστα του παρόντος και κρατώ μόνο τις ευχάριστες και χαρούμενες στιγμές, γιατί τούτες εδώ θέλω να θυμάμαι, πρώτα ο θεός, πολλά χρόνια μετά.
Σε μια γωνιά λοιπόν του σεντουκιού της μνήμης, βρήκα τη μικρή και σύντομη περιπέτεια τριών λιλιπούτειων, επίδοξων …καουμπόηδων!
Είμαστε λοιπόν στον Αη-Γιώργη του Δομοκού, αρκετά φεγγάρια πίσω, εγώ, ο Χρήστος ο επιλεγόμενος «καουμπόης» κι ο Σταύρος ο «αθηναίος», τρία από τα μέλη της παρέας μας, καθώς για κάποιο λόγο οι υπόλοιποι δεν έχουν εμφανιστεί και προσπαθούμε να οργανώσουμε το επόμενο …ανδραγάθημά μας.
Όπως ήταν φυσικό δεν αργήσαμε διόλου να εντοπίσουμε τον επόμενο στόχο και βαλθήκαμε να καταστρώσουμε ένα ακόμη μεγαλεπήβολο σχέδιο!
Τούτη εδώ τη φορά όμως τα πράγματα ήταν λίγο πιο δύσκολα απ’ ότι τα φανταζόμασταν και τα υπολογίζαμε. Ο «στόχος» δεν ήταν άλλος από ένα πανέμορφο σιδηρόψαρο* άτι που ήταν δεμένο τις τελευταίες μέρες πάνω σ’ ένα τηλεγραφόξυλο στ’ αλώνια του χωριού, κάτω από το σπίτι μου.
Το υπέροχο άλογο, που στα μάτια μας φάνταζε κάτι ανάμεσα στον Βουκεφάλα του Μεγαλέξανδρου και τον Πήγασο του Βελλερεφόντη, το φτερωτό άλογο της ελληνικής μυθολογίας, βρισκόταν εκεί δεμένο για μέρες, ξεχασμένο θαρρείς γι άγνωστο λόγο, παρατημένο από τον κύρη του.
Αγαπούσα πολύ ετούτα τα υπέροχα ζώα και για μέρες το επισκεπτόμουν, το τάιζα τακτικά τριφύλλι και το πότιζα νερό με τον μεγάλο ανοξείδωτο κουβά που υπήρχε στο σπίτι επί τούτω.
Είχε έρθει η ώρα λοιπόν να το πάρουμε και να το καβαλήσουμε, καθώς είχαμε πεισθεί πως τ’ αφεντικό του δεν το χρειαζόταν πια. Χαράξαμε την διαδρομή που θ’ ακολουθούσαμε ως το τελικό προορισμό, τον λόφο του Προφήτη Ηλία και το συμπεθερικό, περνώντας πρώτα από το Τριανταφυλλόρεμα, το ποταμάκι με τις χιλιάδες αγριοτριανταφυλλιές.
Εκμεταλλευόμενοι την μεσημεριανή «σιέστα» υλοποιούμε αστραπιαία το σχέδιό μας και λύνουμε από το στύλο το άλογο, το οποίο μας ακολουθεί σαν τους αναπάντεχους ελευθερωτές του. Είμαστε δεν είμαστε τότε δώδεκα χρονών, συνομήλικοι κι όσες προσπάθειες κι αν κάναμε ν’ ανέβουμε στη ράχη του …Βουκεφάλα, στάθηκε αδύνατο. Τα κατάφερα ο ίδιος, με κόπο ειν’ αλήθεια, φτάνοντας στο ρέμα και πηδώντας στη ράχη του αλόγου από τις όχθες, παριστάνοντας τον …Ρίνγκο, αγνοώντας στον κίνδυνο μιας επώδυνης πτώσης…
Για μας η περιπέτεια ήταν τότε πάνω απ’ όλα κι αυτό δεν άλλαξε τα σχέδιά μας ούτε η επίθεση από τα σκυλιά του τσέλιγκα Κουκούλη, ούτε η πορεία προς το άγνωστο, μέσα από ρέματα και καλαμποκιές. Όταν φτάσαμε επιτέλους, δια πυρός και σιδήρου, στο «Συμπεθερικό» αποφασίσαμε να αρχίσουμε την ιππασία ανεβαίνοντας πάνω σ’ ένα μεγάλο βράχο ώστε να καβαλικεύουμε άνετα το ψηλόσωμο άτι. Ένας - ένας λοιπόν κάναμε εναλλάξ  τη διαδρομή από το βράχο του «Συμπεθερικού» στην κορφή του Αη-Λιά πάνω στη ράχη του αλόγου, χωρίς φυσικά σέλα ή σαμάρι, για πολλές ώρες μέχρι που το λιόγερμα πίσω απ’ τους λόφους της Ξυνιάδας χτύπησε το καμπανάκι της επιστροφής.
 Όμως η περιπέτεια είχε ένα απρόσμενο τέλος μετά από μια ευτυχισμένη και χαρούμενη μέρα.
Φτάνοντας στο χωριό διαπιστώνουμε πως μας ψάχνουν οι δικοί μας αλλά και ο μπάρμπα-Μήτσος ο αγροφύλακας! Αφού φάγαμε το κράξιμο της ζωής μας απ’ όλους μαθαίνουμε πως ο ιδιοκτήτης του ζώου είχε έρθει από την Ξυνιάδα για να το παραλάβει και πως τούτο το γλυκύτατο για μας ζωντανό ήταν ένα άγριο άλογο που δεν δεχόταν κανένα στη ράχη του!
Μυστηριωδώς το άλογο και πιθανώς θέλοντας να μας ανταμείψει για την προσωρινή έστω ελευθερία του ή γιατί είχε να κάνει με παιδιά, μας δέχτηκε στη ράχη του κάτι που σπάνια έκανε ακόμη και για το αφεντικό του!
Πήραμε λοιπόν το μάθημά μας κι έτσι έληξε απότομα και άδοξα η εφήμερη περιπέτεια των λιλιπούτειων καουμπόηδων!!!

*Σιδηρόψαρο, λένε το άσπρο άλογο, που μαυρίζει ελαφρά το χρώμα του.

Δημήτρης Β. Καρέλης
Κυριακή 21/6/2015

Η μεγάλη ντίβα του παγκόσμιου κινηματογράφου Μπριζίτ Μπαρντό, έλεγε συχνά: «Είναι θλιβερό να μεγαλώνεις, αλλά ωραίο να ωριμάζεις»… Σήμερα μπορώ να σας βεβαιώσω, με τη δική μου ματιά, πως είχε απόλυτο δίκιο, κυρίως στο δεύτερο μέρος της δικής της διαπίστωσης.

Μη με ρωτήσετε την ηλικία μου, για όσους δεν την ξέρουν, καθώς σύμφωνα με το Γάλλο συγγραφέα και χιουμορίστα του 19ου αι. Alphonse Allais: «Είναι αδύνατο να σας πω την ηλικία μου. Αλλάζει συνεχώς».

Όταν ζεις μια μεστή ζωή, με υγεία, έχεις καλούς φίλους και σ’ αξιώνει ο θεός να φτιάξεις μια οικογένεια κατά πως έμαθες πως είναι το σωστό, όταν η πλήξη δεν σου χτυπά την πόρτα, παρ’ όλες τις δυσκολίες και τις αντιξοότητες που σου προκύπτουν, όταν γεμίζεις με γνώση κι εμπειρίες την ψυχή και το μυαλό σου και πάνω απ’ όλα έχεις δίπλα σου ανθρώπους π’ αγαπάς και σ’ αγαπούν, τότε η ηλικία σου και κάθε μέρα που περνά, έχει τεράστια προστιθέμενη αξία.

Κάποτε κατά τη διάρκεια της εργασίας μου, κάπου στην Ανατολική Αττική, συνάντησα ένα συνομήλικό μου κύριο και συνομιλούσαμε για τα της υπηρεσίας, όταν ενενηκοντούτης γέρων μας πλησίασε με τη μαγκουρίτσα του, περπατώντας με αργό, κουρασμένο βήμα. Ο κύριος χαιρέτησε τον παππού λέγοντας: «Τι χαμπάρια μπάρμπα- Κώστα, όλα καλά;», για να απαντήσει ο γέροντας: «Όχι καλά, γέρασα πια…». Ο νεαρός τότε ανταπάντησε στον συμπαθή ηλικιωμένο: «Για να γεράσεις παππού, πα να πει ότι έζησες!!!», κάνοντας τον να το σκεφτεί και να φύγει με ταχύτερο βήμα, πιο σταθερό όμως και πιο περήφανο από πριν…

Μια τούρτα λοιπόν, μ’ ένα κεράκι κάθε χρόνο παραπάνω, ένα ποτήρι κρασί και δύο λόγια αγάπης από και με τον άνθρωπό σου, ευχές χωρίς τυπικότητες και υποχρεωτικότητες από τους φίλους, είναι τούτα τα λίγα που στο μυαλό και την καρδιά μου γίνονται πολλά και μεγάλα, αυτά που γεμίζουν την ψυχή μου με «θέλω» και «μπορώ» και σκέφτομαι συνάμα πως δεν μεγαλώνω και σίγουρα δεν γερνώ, απλά μεστώνω, ωριμάζω!

Και τότε πίνω στα καλύτερα που έρχονται!!!

Άγιος Γεώργιος Δομοκού: Κατεδαφίζουν ένα παλιό σχολειό ή την τοπική ιστορία;;;

Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψουν την συμπεριφορά της απερχόμενης δημοτικής αρχής στο Δήμο Δομοκού. Αυτή τη φορά αγγίζοντας τα όρια της αυθαιρεσίας προέβη, εν κρυπτώ και παραβύστω, στην κατεδάφιση ενός ιστορικού κτιρίου, του παλαιού Δημοτικού Σχολείου στον Άγιο Γεώργιο Δομοκού. Την ώρα που ο απερχόμενος Δήμαρχος ανακατασκευάζει και καλά κάνει, τη στέγη και τον αύλειο χώρο στο Δημοτικό σχολείο του χωριού του, παρευρίσκεται στην κατεδάφιση ενός κτιρίου από τα λίγα εναπομείναντα από την εποχή του Αλέξανδρου Δελμούζου το 1932, ωραιότατο κτίριο, κτισμένο με δαπάνες του Ελληνικού Δημοσίου, από δάνειο που είχε συναφθεί το 1930, όταν η κυβέρνηση Βενιζέλου, συνήψε δάνειο με Σουηδική εταιρία για τις ανάγκες της παιδείας και μέσα σε δύο χρόνια (1930-32) ανήγειρε 145 διδακτήρια και αποπεράτωσε άλλα 1375.
Πρέπει να αναφέρω πως κατά τη διάρκεια της θητείας μου στο Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Ξυνιάδος είχαμε φέρει το θέμα της αποκατάστασης του κτιρίου, το οποίο είχε πάθει ζημιές από το σεισμό του Αλμυρού το 1981, μέχρι τη Βουλή των Ελλήνων μέσω του Βουλευτή Φθιώτιδας κ. Ηλία Καλιώρα (ΠΑΒ 3886/10-5-2006), είχαμε συνεργαστεί με τους τότε προέδρους των Τοπικών Συμβουλίων του χωριού και είχαν γίνει προμελέτες αποκατάστασης για ένταξή του σε κοινοτικά προγράμματα και δεκάδες άλλες ενέργειες που η νέα δημοτική αρχή του Καλλικρατικού Δήμου Δομοκού το 2010, αγνόησε παντελώς και επιδεικτικά, όπως συνήθιζε εξάλλου καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας της (υπάρχουν αντίγραφα όλων των εγγράφων και της σχετικής αλληλογραφίας). 

Μένει να απαντηθεί το ακανθώδες ερώτημα για τον αν ο μηχανικός του Δήμου ενήργησε αυτοβούλως ζητώντας την άδεια κατεδάφισης ή αν υπήρξε, όπως ήταν λογικό και πρόδηλο, απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου, μετά από εισήγηση – πρόταση του Τοπικού Συμβουλίου Αγίου Γεωργίου Δομοκού.
Πέραν όμως των τυπικών της υπόθεσης, για μας που φοιτήσαμε σ’ αυτό το σχολειό, που εκεί μάθαμε τα πρώτα μας γράμματα, το γκρέμισμά του είναι μαχαίρι στην καρδιά μας, στις αναμνήσεις και το θυμικό μας.
Εν τέλει, το γεγονός είναι πως ένα ακόμη ιστορικό κτίριο αφανίζεται από κάποιους που η μόνιμη και συνεχής μέριμνά τους είναι η κατεδάφιση και όχι η οικοδόμηση. Όχι, δεν θα αναφερθώ στους «εμπνευστές» του «μεγαλόπνοου» τούτου έργου, γιατί κατετάγησαν από το λαό εκεί που τους έπρεπε.
Όμως, δικαίωμα στο γκρέμισμα έχουν μόνον οι κτίστες όπως έλεγε ο Κωστής Παλαμάς σ’ ένα ποίημα της εποχής που χτίσθηκε το σχολείο μας: «Ακούστε. Εγώ είμαι ο γκρεμιστής, γιατί ειμ’ εγώ κι ο χτίστης, ο διαλεχτός της άρνησης κι ο ακριβογιός της πίστης. Και θέλει και το γκρέμισμα νου και καρδιά και χέρι».

Δημήτρης Β. Καρέλης

Δείτε και θαυμάστε το αποτέλεσμα της προόδου των "έργων":

Γράφει ο Δημήτρης Β. Καρέλης

Έφυγε χθες από τη ζωή σε ηλικία 82 ετών, ο πρώην Δήμαρχος Ξυνιάδας Φθιώτιδας Γιώργος Τσιαγκλάνης. Υπέροχος άνθρωπος και οικογενειάρχης, ο Γιώργος Τσιαγκλάνης υπήρξε για μένα πραγματικά μέντορας και δάσκαλός μου στην τοπική αυτοδιοίκηση καθώς, από την πρώτη μου μέρα ως Δημοτικός Σύμβουλος, μου εμπιστεύθηκε τη θέση του Αντιδημάρχου του Δήμου Ξυνιάδος, αλλά και εξαιρετικός φίλος. Αγαπητός ακόμη και στους περισσότερους αντιπάλους  του στην πολιτική, είχε παντού εκατοντάδες φίλους και ανθρώπους που είχαν ένα καλό λόγο για εκείνον, όπως είχε ο ίδιος για όλους. Αγάπησε τον τόπο μας και τους ανθρώπους του, τον υπηρέτησε πιστά και εργάστηκε για την ανάπτυξη και την πρόοδό του.
Τα λόγια είναι πολύ φτωχά για να εκφράσουν το μεγαλείο ψυχής του ανθρώπου και πολιτικού Γιώργου Τσιαγκλάνη, του αγαπημένου μας «Παππού» της Αυτοδιοίκησης κι από σήμερα η Φθιώτιδα είναι σημαντικά φτωχότερη, καθώς αποχαιρετά ένα άξιο τέκνο της.

Ο Γεώργιος Τσιαγκλάνης γεννήθηκε στην Παναγιά Δομοκού το 1932. Ήταν παντρεμένος με τη Βασιλική το γένος Σακελαρίου από τις Βελεσιώτες Δομοκού με την οποία απέκτησε τα δύο του παιδιά τον Θωμά και τον Κωνσταντίνο. Τέλειωσε την υποχρεωτική εκπαίδευση στην Παναγιά και εν συνεχεία φοίτησε στο Γυμνάσιο Δομοκού. Λόγω της Γερμανοϊταλικής κατοχής, το Γυμνάσιο Δομοκού ανέστειλε τη λειτουργία του και ο Γιώργος Τσιαγκλάνης αναγκάστηκε να καταφύγει, για τη συνέχεια των σπουδών του στην Αθήνα και την Πολυτεχνική Σχολή Νέας Ιωνίας, όπου φοίτησε και έλαβε υποτροφία, ως άριστος μαθητής. Όμως, κατ’ απαίτηση της οικογένειας, δεν αποπεράτωσε τις σπουδές του. Επέστρεψε στην Παναγιά και ασχολήθηκε με την τέχνη και τις οικοδομικές εργασίες ως ξυλουργός και στη συνέχεια ως γεωργός, βραβευμένος από το Υπουργείο Γεωργίας και κτηνοτρόφος. Ο Γιώργος Τσιαγλάνης πρωτοασχολήθηκε με τα αυτόδιοικητικά πράγματα το 1964, καθώς κατήλθε στις εκλογές στην κοινότητα Ομβριακής με το ψηφοδέλτιο του Ηλία Παπαχρήστου. Ενώ του προτάθηκε τότε θέση Αντιπροέδρου, ο ίδιος δεν την αποδέχτηκε, ζητώντας την έκδοση απόφασης για τον διαχωρισμό του συνοικισμού της Παναγιάς από την κοινότητα της Ομβριακής, πράγμα που έγινε ομόφωνα. Μετά από αγώνα και πολιτικές παρεμβάσεις, η Παναγιά αναγνωρίζεται ως ίδια κοινότητα και στις πρώτες εκλογές στις 10 Οκτωβρίου του 1966, ο Γιώργος Τσιαγκλάνης εξελέγη πρώτος πρόεδρος της νεοσύστατης κοινότητας. Έκτοτε, με ελάχιστες διακοπές, εκλέγεται επί σειρά ετών πρόεδρος της κοινότητας Παναγιάς. Ανέλαβε και διεκπεραίωσε στην συνέχεια το 1981, την μεγάλη ευθύνη της δημιουργίας και για πολλά χρόνια της διοίκησης του εργοστασίου τοματοπολτού, που κατασκεύασε η ΑΒΕΚ Γεώργιος Νομικός στην Παναγιά. Το 1998 ανέλαβε, παρότι αντίθετος με τη λογική του νομοθετήματος, τις τύχες του νεοσύστατου «Καποδιστριακού» Δήμου Ξυνιάδος, με ευρεία πλειοψηφία, ως πρώτος  Δήμαρχος Ξυνιάδος. Επανεκλέγεται το 2002 για δεύτερη συνεχή τετραετία. Στις εκλογές του 2006, παρότι δέχεται πιέσεις για το αντίθετο, αποσύρεται οριστικά από την Τοπική Αυτοδιοίκηση. Υπηρέτησε με εργατικότητα και ανιδιοτέλεια τον τόπο του, αφήνοντας πλούσιο έργο στο Δήμο και μεγάλη παρακαταθήκη, καθώς η συντριπτική πλειοψηφία των έργων που εκτελέστηκαν την επόμενη περίοδο ήταν έργα δημοπρατημένα από τον ίδιο ως Δήμαρχο. Τα τελευταία χρόνια ασχολήθηκε με τον εμπλουτισμό και τη λειτουργία του «Μουσείου των οκτώ Παραλιμνίων χωριών», στην Παναγιά και το χώρο του παλαιού Δημοτικού σχολείου.

Η εξόδιος ακολουθία του Γιώργου Τσιαγκλάνη θα γίνει σήμερα Κυριακή 22 Ιουνίου στις 14.00 το μεσημέρι, στο κοιμητήριο της αγαπημένης του πατρίδας, στην Παναγιά Δομοκού.
Ο Πανάγαθος Θεός ας αναπαύσει την ψυχή του και ας δώσει κουράγιο στους οικείους του.

Ο ήρωας, ο  ευσεβής αθλητής, το πρότυπο ηθικού και φυσικού κάλλους, ο αληθής και γνήσιος γόνος του μεσαιωνικού αρματολισμού, ο σεμνός μαχητής, ο απόστολος  αποδεχόμενος εν πλήρει πνεύματος ηρεμία τις βασάνους του μαρτυρίου, ο Αθανάσιος Διάκος, γεννήθηκε στη Μουσουνίτσα της Παρνασσίδας.

Ο παππούς του, Αθανάσιος Γραμματικός, συμμετείχε στο αρματολίκι του διαβόητου Κωνσταντάρα από την Αγία Ευθυμία και στη συνέχεια δημιούργησε δική του ομάδα η οποία έγινε φόβος και τρόμος των Οθωμανών της Δωρίδας και της Παρνασσίδας. Ο Αθανάσιος Γραμματικός απέκτησε τρεις γιους, τον Μήτρο, τον Κωστούλα, τον Νίκο και μια θυγατέρα την Στάμω. Ο Μήτρος κι ο Κωστούλας έζησαν, πολέμησαν και πέθαναν μαχόμενοι στα βουνά της περιοχής, δίπλα στον Καπετάν Ανδρούτσο.

Ο μόνος επιζήσας εκ των τριών αδελφών Νίκος, αφιερωθείς παιδιόθεν στον ποιμαντικό βίο, έζησε στη Μουσουνίτσα, όπου και πέθανε το 1809, αφήνοντας πίσω του δύο γιους τον Μήτρο, επονομαζόμενο Μασσαβέτα, ως υιοθετηθέντα από τον Ιωάννη Μασσαβέτα, ατέκνου συζύγου της αδελφής του πατέρα του και θείας του Στάμως και τον Αθανάσιο. Ο τελευταίος γεννήθηκε κατά μία άποψη περί τα 1792 κατά δε τον Ιωάννη Φιλήμονα, περί τα 1786.

Ο Αθανάσιος μόλις έφηβος, εισήχθη από τον πατέρα του ως δόκιμος (καλογεροπαίδι) στη μονή του Αγίου Ιωάννου του ΙΙροδρόμου, κοντά στην Αρτοτίνα Φωκίδας, όπου μετά από λίγο και χειροτονήθηκε Διάκονος. Ο ιερατικός χαρακτήρας του σε συνδυασμό με το μετέπειτα πολεμικό του πνεύμα, τον κατέστησαν σύντομα πρότυπο ευσέβειας και γενναιότητας.

Η περιλάλητη  ομορφιά του νεαρού Αθανάσιου, αν και κείνος βρισκόταν κλεισμένος στο Μοναστήρι, κίνησε το ενδιαφέρον κάποιου Φερχάτβεη εκ των αγάδων της Δωρίδας, βαθύπλουτου και λάγνου, ο οποίος πεθύμησε να δει από κοντά «το άνθος όπερ έθαλλεν εν τας αγκάλαις της εκκλησίας». Μόλις έγινε γνωστή η πρόθεση του Αγά, ο Αθανάσιος Διάκος φεύγει κρυφά από τη μονή, με την προτροπή του Ηγουμένου, και καταφεύγει στα όρη της Δωρίδας όπου δρούσαν οι συμμορίες του Δήμου Σκαλτζά και του Γούλα. Από κει απηύθυνε απειλητική επιστολή προς τον αισχρό Οθωμανό, βάζοντας μέσα στο φάκελο και το φρεσκοξυρισμένο του γένι, σύμβολο του αγώνα κατά των εχθρών της Ελλάδας, τον οποίο έκτοτε κήρυττε διαρκώς. Η λαϊκή παράδοση αναφέρει πως ο Διάκος προσβλήθηκε απ' τα λεγόμενα του Τούρκου αγά και μετά από καβγά τον σκότωσε.

Μετά τα γεγονότα και για μεγάλο διάστημα, θήτευσε και διακρίθηκε κοντά στους Σκαλτζά και Γούλα και έλαβε τον τίτλο του αποσπασματάρχη, μπαίνοντας στο μάτι του Φερχάτη, Βοεβόδα Σαλόνων (Άμφισσας), καθώς δεν τήρησε το έθιμο κατά το οποίο έπρεπε πάντες οι αρματολοί της επαρχίας να προσέρχονται μετά δώρων και να συγχαίρουν τον άρχοντα. Μόνος ο Διάκος, ως αντιπρόσωπος του Σκαλτζά, δεν έστερξε να υποβληθεί στην υβριστική ταπείνωση. Ο δε Φερχάτης έλαβε αφορμή απ’ το γεγονός αυτό και τον κατηγόρησε στον Αλή Πασά ως ταραξία, δεν κατάφερε όμως να τον φονεύσει παρά τη σχετική άδεια που έλαβε.

Μετά από λίγο καιρό ο Αθανάσιος Διάκος, μιμούμενος το παράδειγμα των διασημότερων της Ελλάδος πολεμιστών, μετέβη στα Ιωάννινα και μέχρι του έτους 1816 υπηρέτησε στο λόχο των σωματοφυλάκων του Τεπελενλή Αλή Πασά, καθώς την εποχή εκείνη η αυλή του τρομερού Βεζύρη είχε μεταμορφωθεί σε αληθινή εφεδρεία του Ελληνισμού. Ο Αθανάσιος Διάκος παρέμεινε ως αρματολός  στο στρατό του Αλή Πασά μαζί με τον Οδυσσέα Ανδρούτσο.

Όταν ο Ανδρούτσος διορίστηκε καπετάνιος των αρματολών στη Λιβαδειά, ο Διάκος έγινε πρωτοπαλίκαρο του. Έκτοτε άρρηκτοι δεσμοί φιλίας και αδελφότητας συνέδεσαν τους δύο πολεμιστές. Όταν ο Οδυσσέας Ανδρούτσος έφυγε από τη Λιβαδειά υπό το φόβο του Μπαμπά Πασά, ο Αθανάσιος Διάκος κατέλαβε επάξια τη χηρεύουσα θέση του οπλαρχηγού της πόλης. Στα χρόνια που ακολουθούν και που καταλήγουν στην Επανάσταση του 1821, ο Διάκος με τη δική του ομάδα κλεφτών και όπως πολλοί άλλοι καπετάνιοι γίνεται μέλος της Φιλικής Εταιρίας, λαμβάνοντας  τον τίτλο του «κολονέλου» (συνταγματάρχης). Ο Αθανάσιος Διάκος ως οπλαρχηγός στη σημαία του που ήταν λευκή, είχε ως έμβλημα από την μία πλευρά την εικόνα του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου και από την άλλη τη  φοβερή ρήτρα «Ελευθερία ή Θάνατος»! Η σφραγίδα του Διάκου ήταν ωοειδής και έφερε ως σύμβολο τον δικέφαλο αετό των βυζαντινών αυτοκρατόρων,  επί κεφαλής δε τον Σταυρό και με  κεφαλαία γράμματα  Ο Θ Ν Κ, «ο Θεός νικά», όμοια και  απαράλλακτη με τη σφραγίδα  Πανουργιά. Από τη θέση τού αρχηγού του  αρματολικιού της Λιβαδειάς οργάνωσε ομάδα πολεμιστών ξεγελώντας τούς Τούρκους πώς ήθελε να χτυπήσει τον Ανδρούτσο που σήκωσε κεφάλι. Την 1 Απριλίου 1821 κυρίευσε το φρούριο της πόλης. Σύντομα και με τη βοήθεια και άλλων καπεταναίων ελευθέρωσε όλη την Ανατολική Στερεά.

Μαθαίνοντας πως Ομέρ Βρυώνης και Κιοσέ Μεχμέτ κατέβαιναν για να πνίξουν την επανάσταση έτρεξε προς τις Θερμοπύλες και κατέλαβε τη γέφυρα του Σπερχειού (Γεφύρι της Αλαμάνας) μαζί με τετρακόσιους περίπου πολεμιστές, όπου  κατέστησαν απόρθητο ακρόπολη το Χάνι της Αλαμάνας, ενώ οι άλλοι οπλαρχηγοί πιάνουν τις γύρω θέσεις.

Στη μάχη στις 22 Απριλίου 1821, έχοντας η πλειοψηφία των Ελλήνων υποχωρήσει, οι Τούρκοι συγκέντρωσαν την επιθετική τους ισχύ ενάντια στη θέση του Διάκου στη γέφυρα της Αλαμάνας. Βλέποντας ότι ήταν θέμα χρόνου προτού κατακλυστούν απ' τον εχθρό, ο Μπούσγος, που πολεμούσε παράλληλα με τον Διάκο, του πρότεινε να υποχωρήσουν. Ο Διάκος επέλεξε να μείνει και να παλέψει μαζί με 48 συμπολεμιστές του σε μία απελπισμένη μάχη σώμα με σώμα, λίγες ώρες πριν συντριβούν.

Ο σοβαρά πληγωμένος στον δεξί ώμο ο Διάκος συνελήφθη από πέντε Τσάμηδες. Οι συναγωνιστές του Καλύβας και Βακογιάννης που όρμησαν ξιφήρεις να το σώσουν σκοτώθηκαν κοντά στον αρχηγό τους. Το πτώμα του αδελφού του Διάκου, του Μήτρου Μασσαβέτα, χρησίμευσε μάλιστα ως τελευταίο οχύρωμα καθώς πίσω απ’ αυτό αγωνίστηκε πληγωμένος ο Αθανάσιος Διάκος.

Ο Διάκος μεταφέρεται σιδηροδέσμιος  από τους Τούρκους στην Λαμία, μπροστά στον Ομέρ Βρυώνη, ο οποίος προσφέρθηκε να τον κάνει ανώτερο αξιωματικό στον οθωμανικό στρατό αν αλλαξοπιστούσε και ασπαζόταν το Ισλάμ. Ο Διάκος αρνήθηκε απαντώντας «Η Ελλάς έχει πολλούς Διάκους!» συμπληρώνοντας, «Εγώ Γραικός γεννήθηκα, Γραικός θε να πεθάνω». Ο ελληνικής καταγωγής Ομέρ Βρυώνης, ο καταγόμενος από το  γένος των Παλαιολόγων Βρυόνων, επί Βυζαντινής Αυτοκρατορίας δεσποτών της Μουζακίας στην Αλβανία,  που γνώριζε το Διάκο, ζήτησε από τον θηριώδη τύραννο Κιοσέ Μεχμέτ να του χαρίσει τη ζωή λέγοντάς του πως θα βοηθούσε να αλλαξοπιστήσουν πολλοί Έλληνες, όμως εκείνος ήταν ανένδοτος δηλώνοντας πως πρέπει να «δώσωμεν ιμπρέτι (τρόμο) στους ραγιάδες».

Καταδικάστηκε σε «δια πασσάλου θάνατον», ανασκολοπισμό (σούβλισμα), ποινή που εκτελέστηκε την ίδια μέρα, στις 24 Απριλίου, μέσα σε φρικτά βασανιστήρια για τον Αθανάσιο Διάκο. Το απεχθές έργο του δημίου ζήτησε και ανέλαβε ο Χαλήλμπεης,  σημαίνων Τούρκος της Λαμίας, ο οποίος έπεισε τον Μεχμέτ πασά.

Ο Διάκος αντιμετώπισε το μαρτύριο με ανείπωτο ηρωισμό. Κατά τον Φιλήμονα ο Θανάσης Διάκος στράφηκε προς τους Αλβανούς και είπε «Δεν βρίσκεται από σας κανένα παλληκάρι να με σκοτώσει με πιστόλα και να με γλιτώσει από τους Χαλδούπιδες!». Το τελευταίο παράπονο του μεγάλου ήρωα ήταν: «Για ιδές καιρό που εδιάλεξεν ο Χάρος να με πάρη, Τώρα που ανθίζουν τα κλαριά που βγάν’ η γη χορτάρι». Η επικρατέστερη άποψη είναι ότι ο Διάκος σουβλίστηκε στο σημείο που βρίσκεται σήμερα το κενοτάφιο.

Όπως μαρτυρά ο ανιψιός του Διάκου, Κωνσταντίνος Κούστας, το σκήνωμα του ήρωα πετάχτηκε τελικά σε έναν μεγάλο σκουπιδόλακκο, βορειοδυτικά της Λαμίας, ανάμεσα στον λόφο του Αγίου Λουκά και το σημερινό στρατόπεδο της Μεραρχίας Υποστηρίξεως. Εικάζεται πως οι ντόπιοι Έλληνες χριστιανοί, βγήκαν κρυφά τη νύχτα και έθαψαν το σώμα του, στον χώρο που αρχίζει σήμερα η οδός Ησαΐα. Ο χώρος της ταφής του είχε λησμονηθεί και ανακαλύφθηκε από τον αντισυνταγματάρχη Ρούβαλη, το 1881. Το 1886 έγινε το πρώτο μνημόσυνό του και τοποθετήθηκε η σημερινή προτομή. Ο μαρτυρικός θάνατος του Διάκου συγκλόνισε και ταυτόχρονα εμψύχωσε τους αγωνιστές.

Η πολιτεία για να τιμήσει τον μεγάλο Έλληνα ήρωα, έστησε τον υπέρλαμπρο ανδριάντα του στην πλατεία Διάκου, με επίσημα αποκαλυπτήρια, παρουσία και του Βασιλέως Γεωργίου Α' , της βασιλικής οικογένειας, υπουργών, στρατιωτικών και άλλων επισήμων, στις 23 Απριλίου 1903.

Η ζωή του και η μαρτυρική του θυσία ενέπνευσαν τη λαϊκή μούσα...

editorial
Λίγες μέρες απομένουν ακόμη ως την τελική κατάρτιση και κατάθεση των ψηφοδελτίων για τις δημοτικές εκλογές του Μαΐου 2014 και στο Δήμο Δομοκού δεν έχει ξεκαθαρίσει το εκλογικό τοπίο, θυμίζοντας λίγο από τη… «μούτα» (ομίχλη) του Δομοκού!

Οι υποψηφιότητες

Οι μοναδικές ως σήμερα σίγουρες υποψηφιότητες είναι εκείνη του πρώην Δημάρχου Θεσσαλιώτιδας και σημερινού επικεφαλής της μείζονος μειοψηφίας Δημήτρη  Τζιαχρήστα και του υποψήφιου, με το ψηφοδέλτιο της «Λαϊκής Συσπείρωσης» που στηρίζει το Κ.Κ.Ε., Χρήστου Νιάνιου, συνταξιούχου καθηγητή φιλόλογου, πρώην Διευθυντή του Λυκείου Δομοκού.
Από την παράταξη της πλειοψηφίας του σημερινού Δημάρχου Στέλιου Σύρου τηρείται «σιγή ασυρμάτου», παρ’ όλα αυτά υπάρχουν οι γνωστές και εκπεφρασμένες εκδηλώσεις ενδιαφέροντος από το σημερινό πρόεδρο του Δημοτικού συμβουλίου Χαράλαμπο Λιόλιο αλλά και την πρώην πρόεδρο του Δ.Σ. Βάγια Τολιοπούλου, χωρίς ωστόσο να έχουν αυτές καταλήξει επίσημα.
Ακούστηκαν και ακούγονται ακόμη διάφορα ονόματα στην τελική ευθεία για τις υποψηφιότητες, όπως εκείνο του πρώην Δημάρχου Ξυνιάδος Γιώργου Κοντονάσιου δασκάλου από την Ομβριακή, του κ. Πουτουρούδη από τις Καρυές Δομοκού, του παλαιού κοινοτάρχη και υποψηφίου δημάρχου Ξυνιάδας Μίλτου Κόκκινου, εκπαιδευτικού, του επιχειρηματία και αγροτοσυνδικαλιστή Βάιου Γκανή από τη Βαρδαλή Δομοκού, του δημοτικού συμβούλου του Δήμου Δομοκού Χαράλαμπου Βασιλόπουλου από το Δομοκό. Ακούστηκε επίσης το όνομα του πρώην βουλευτή Φθιώτιδας με το ΠΑΣΟΚ Νίκου Τσώνη από τη Νέα Μάκριση και πρόσφατα το όνομα του Αντιπεριφερειάρχη Στερεάς Ελλάδας Θωμά Στάικου  από το Πουρνάρι Δομοκού. Ο τελευταίος δήλωσε σε ραδιοσταθμό της Λαμίας πως «σκέπτεται πολύ σοβαρά» το ενδεχόμενο εφόσον δεν προχωρήσει τελικά η υποψηφιότητα της κ. Τολιοπούλου.

Η θέση του Δημότη Δομοκού
Καλός δημότης είναι ο ενημερωμένος δημότης, ο οποίος μαθαίνει για τα τεκταινόμενα του οικείου Δήμου, αναζητά πάντα την αλήθεια με δική του ευθύνη, δεν ακούει μόνο εκείνα που θέλουν οι άλλοι να γνωρίζει και κρίνει τελικά κατά βούληση.
Εξάλλου, τι πιο φανερό και σίγουρο από την κατάσταση που βιώνει ο ίδιος, ζώντας σ’ ένα τόπο με τα θετικά και τ’ αρνητικά του, με τα καθημερινά προβλήματα που και ο ίδιος αντιμετωπίζει, από την έλλειψη νερού, την καθαριότητα, την ποιότητα ζωής, την έλλειψη κοινωνικών πόρων και ουσιαστικών παροχών και μύρια όσα ακόμη πιθανόν να τον απασχολούν.
Πέρα από το γράμμα του νόμου, η ενασχόληση γενικώς με τα κοινά, είναι η εθελοντική προσφορά και το ιδιαίτερο ενδιαφέρον για ένα τόπο και τους ανθρώπους του.
Όσοι ασχολούμαστε με τα κοινά, όπου και όπως ο καθένας θέλει και μπορεί, πρέπει να έχουμε πλήρως ανεπτυγμένο το περί δικαίου αίσθημα και να γνωρίζουμε πως κύριο μέλημα και αποστολή μας είναι η ανιδιοτελής προσφορά στον συνάνθρωπό μας, που μας εξέλεξε για να τον «υπηρετούμε» κι όχι να τον καταδυναστεύουμε, για τη δική μας προβολή και συμφέρον.
Από την άλλη ο πολίτης είναι ο μόνος τελικώς υπεύθυνος και υπόλογος και «απολαμβάνει» τα αποτελέσματα της επιλογής του, όποια κι αν είναι αυτά…

Πρέπει λοιπόν να επιλέξουμε όλοι μας με σύνεση και περίσκεψη, τώρα που οι κομματικές ταμπέλες ανήκουν σ’ άλλες εποχές κι όσοι τις χρησιμοποιούν το κάνουν για ίδιον όφελος, τους άριστους και όχι τους αρεστούς, συγγενείς, φίλους, χωριανούς κλπ, αλλά με γνώμονα το συμφέρον του τόπου που, εν κατακλείδι, είναι και δικό μας.

Πως όμως θα γίνει αυτό όταν δεν γνωρίζουμε τους υποψηφίους και τα προγράμματά τους, το όραμα και τις επιδιώξεις τους για τον τόπο μας;

Μέσα από τις σελίδες μας λοιπόν θα θέσουμε, ως Δημότες Δομοκού και πριν τις εκλογές του Μαΐου, μια σειρά από ερωτήματα και ζητήματα που αφορούν το Δήμο Δομοκού και θα ζητήσουμε απ’ όλους τους υποψηφίους, Δημάρχους και Συμβούλους, να πάρουν άμεση και σαφή θέση σ’ αυτά. Εμείς θα μιλήσουμε στην κάλπη.

«Οψόμεθα εις Φιλίππους!»

Για το LamiaTimes.gr
Δημήτρης Β. Καρέλης
Δημότης Δομοκού

(Υ.Γ.: Δεν θα είμαι υποψήφιος!)

Κάθε φορά που επισκέπτομαι το χωριό μου, τον τόπο που γεννήθηκα και μεγάλωσα, τον Αι-Γιώργη του Δομοκού, μου ’ρχονται στο νου θύμισες παλιές και ξεχασμένες, το μυαλό μου ταξιδεύει σε χρόνους, τώρα πια, παλιούς κι αλαργινούς.

Στα χρόνια κείνα της παλιάς καλής εποχής που δεν μας ένοιαζε πείνα και φτώχια κι αν τα ’χαμε, δεν είχαμε μιζέρια και κακομοιριά.

Στις εποχές πολύ πριν από κείνες που η μάνα μου η κυρα-Νίκη με κυνηγούσε γύρω από την πισίνα, με το μπαστούνι του γκολφ του μπαμπά, να φάω τα κρουτόν  με το χαβιάρι μου… όταν τα «τρώγαμε μαζί» με κάποιους, όνομα και μη χωριό !!!

Εποχές αγνές κι αμόλυντες από πολλούς «ιούς» της τωρινής εποχής, όταν υπήρχαν Άνθρωποι – με το Άλφα κεφαλαίο…

Θυμήθηκα λοιπόν ξαφνικά μια καλοκαιρινή νύχτα στα τέλη του Αυγούστου, γύρω στο ’80, όταν πιτσιρικάδες μαζευόμασταν, συνήθως στο δικό μου σπίτι και καταστρώναμε «σχέδια επί χάρτου» για να καλύψουμε τις ατέλειωτες ώρες ξενοιασιάς κι ανεμελιάς της παιδικής μας αθωότητας.

Είμαστε λοιπόν όλοι εκεί, η παλιοπαρέα, εγώ, ο Σπύρος, ο Θανάσης, ο Κώστας, ο Σταύρος κι ο Χρήστος ο καουμπόης. Βαρεμάρα αλλά όχι τεμπελιά κι οι ιδέες να πέφτουν βροχή για να κλείσει με μια ακόμη περιπέτεια, η γλυκιά καλοκαιρινή βραδιά.  Έχουμε κάμει σχεδόν τα πάντα, κάναμε ποδήλατο ασταμάτητα, «κλέψαμε» φρούτα από μποστάνια, κοροϊδέψαμε τους «απανωγειτονιάτες» και τον μαγαζάτορα, τι άλλο να κάνουμε πια σήμερα…

Και ξάφνου ρίχνω μια βόμβα στο τραπέζι: Να βάλουμε κολοκύθα με κερί στον «Τραγόμαλο»!!! Ποιος είναι ο «Τραγόμαλος» και τι η κολοκύθα θα μου πεις.

Ο πρώτος ήταν ένας καλοκάγαθος ανθρωπάκος απροσδιορίστου ηλικίας, από κοντινό χωριό, που δούλευε ως βοσκός στα πρόβατα του χωριού μας κατά τους καλοκαιρινούς μήνες, από του «Αι-Γιωργιού» ως του «Αι-Δημητρίου», έμενε μόνος του το βράδυ σ’ ένα μικρό καμαράκι πίσω από τον λόφο του Αι-Λιά, κι είχε τούτο το απίθανο παρατσούκλι. Η «κολοκύθα» ήταν ιδιοκατασκευή, αποτελούμενη από μια αδειανή, ξυσμένη μεγάλη κολοκύθα, με δόντια και μάτια κι ένα κερί να «φέγγει» μέσα της, όπως εκείνες του Halloween στην Αμερική, που έφερνε τρόμο στα πιτσιρίκια του χωριού. Γιατί να μην τρόμαζε λοιπόν και τον «Τραγόμαλο»;;; 

Ενθουσιάστηκαν αμέσως όλοι με την ιδέα και χωρίς να το καλοσκεφτούμε, μπήκαμε στην υλοποίησή της! «Στο σπίτι της θείας Ελένης είδα μια μεγάλη κολοκύθα!!!», φωνάζει ο Χρήστος, κι όλοι μαζί τρέχοντας φύγαμε για κει!

 Πράγματι βρίσκουμε το ιδανικό κολοκύθι για την κατασκευή μας και σε λίγη ώρα έχουμε πια έτοιμο το «φονικό όργανο», μια κολοκύθα κατευθείαν από το «Halloween»! Έχουμε καταστρώσει το σχέδιο για τον εκφοβισμό του άμοιρου βοσκού, κανονίζοντας όπως νομίζαμε όλες τις λεπτομέρειες, πήραμε μαζί μας ψιλό σύρμα κουζίνας το οποίο όταν το ανάβεις και το περιστρέφεις γρήγορα δημιουργεί μια φανταστική ατμόσφαιρα από μικρούς σπινθήρες και… φύγαμε για το βουνό!

Τελευταίες «πινελιές» στο σχέδιο έξω από την εκκλησιά του Αι-Γιώργη μας και μπαίνουμε στη φάση της υλοποίησης, καθώς το σκοτάδι έπεσε για τα καλά.

Πλησιάζουμε, αμίλητοι αρχικά προς την καλύβα του «Τραγόμαλου» και στη συνέχεια ανάβουμε το κερί στη μεγάλη και τρομερή κολοκύθα με τα τεράστια μάτια και τα φοβερά δόντια της να φαντάζουν σαν ένα παράξενο και τρομερό ξωτικό, ανάβουμε και περιστρέφουμε γρήγορα το σύρμα που πετάει άπειρους φωτεινούς σπινθήρες στο σκοτεινό ουρανό και ταυτόχρονα πετούμε όλοι άναρθρες δυνατές κραυγές! 

Το σχέδιο παρ’ ότι είχε κενά, καθώς δεν είχαμε υπολογίσει ως τότε τα τεράστια τσοπανόσκυλα του βοσκού που ήταν πάνω από δέκα, πήγαινε κατ’ ευχή.  Στην ησυχία της καλοκαιριάτικης βραδιάς που ως τότε ακουγόταν μόνο τα κουδούνια του κοπαδιού, αναστάτωσαν οι φωνές μας και το σκηνικό «τρόμου» που η παιδική μας φαντασία είχε επινοήσει. Και ως εκ θαύματος, παρόλη τη φασαρία και το νταβαντούρι, τα σκυλιά που είναι εκεί δεν ακούγονται καθόλου. Αυτό ανησυχεί κυρίως τον έρμο βοσκό που έχει αντιληφθεί το γεγονός, αρχίζει να φοβάται και φωνάζει, καθώς πίστεψε αρχικά πως είμαστε κάτι άλλοι «λεβέντες» πανωγειτονιάτες: «Ρε Μιλτάκο, ρε Γιαννάκο… αφήστε τ’ αστεία ρεεεε…». Και μετά ..τρόμος και σιωπή…

Όλα πηγαίνανε «τέλεια» αλλά καθώς μπαίνουμε στην τελική φάση, τα πράγματα αντιστρέφονται… Εγώ με το Θανάση πλησιάζουμε στην άδεια καλύβα να τοποθετήσουμε στο παράθυρό της την κολοκύθα, όμως πλησιάζοντας στο παράθυρο, βλέπουμε μέσα μια ακαθόριστη μορφή να κοιτά από το πλεκτό κουρτινάκι. Ήταν η άμοιρη γυναίκα του τσοπάνη που είχε έρθει προφανώς νωρίς το απόγευμα! Οι φωνές της ακούστηκαν μέχρι το χωριό καθώς είδε το τρομακτικό «τέρας» στο παράθυρό της, όμως η σαστιμάρα και η ταραχή ήταν περισσότερο δική μας, καθώς ανέτρεπε όλα τα δεδομένα! Η γυναίκα φωνάζει αμέσως τα γιγαντιαία, για τα δικά μας δεδομένα, τσοπανόσκυλα κι ευθύς οι «θύτες» μετατρέπονται σε «θύματα». 

Το σχέδιο πλέον έχει πάει περίπατο, καθώς τέτοια περίπτωση δεν προέβλεπε, και ο …σώζων εαυτόν σωθήτω»!!! Τρέχουμε λοιπόν με τα πόδια στην πλάτη, πιτσιρικάδες όντας, προς άγνωστη ο καθένας κατεύθυνση, χωρίς προορισμό, κάτι που το ελλιπές τελικά σχέδιό μας δεν είχε προβλέψει και με την φαντασία μας να καλπάζει, πως τα άγρια και φοβερά σκυλιά είναι μια …δαγκωνιά πίσω μας, έτοιμα να μας κατασπαράξουν! Τα γαυγίσματα των σκύλων ακόμα ηχούν στ’ αυτιά μας, καθώς απομακρυνόμαστε σε λίγα λεπτά που φάνηκαν αιώνες. Και «ω του θαύματος», βρισκόμαστε όλοι εκεί απ’ όπου ξεκινήσαμε στην εκκλησιά του Αι-Γιώργη του  Τροπαιοφόρου. Μετριόμαστε κι άπαντες παρόντες, ένας, δύο, τρεις, τέσσερα, πέντε, έξι!!! Όμως από την τρομάρα μας, επικρατεί νεκρική σιγή…

Φύγαμε το λοιπόν σιγά-σιγά για τα σπίτια μας, αμίλητοι και με την απορία, ποιανού ήταν τελικά το πάθημα, του «Τραγόμμαλου» ή όλο δικό μας;;;