Άγιος Γεώργιος Δομοκού: Κατεδαφίζουν ένα παλιό σχολειό ή την τοπική ιστορία;;;

Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψουν την συμπεριφορά της απερχόμενης δημοτικής αρχής στο Δήμο Δομοκού. Αυτή τη φορά αγγίζοντας τα όρια της αυθαιρεσίας προέβη, εν κρυπτώ και παραβύστω, στην κατεδάφιση ενός ιστορικού κτιρίου, του παλαιού Δημοτικού Σχολείου στον Άγιο Γεώργιο Δομοκού. Την ώρα που ο απερχόμενος Δήμαρχος ανακατασκευάζει και καλά κάνει, τη στέγη και τον αύλειο χώρο στο Δημοτικό σχολείο του χωριού του, παρευρίσκεται στην κατεδάφιση ενός κτιρίου από τα λίγα εναπομείναντα από την εποχή του Αλέξανδρου Δελμούζου το 1932, ωραιότατο κτίριο, κτισμένο με δαπάνες του Ελληνικού Δημοσίου, από δάνειο που είχε συναφθεί το 1930, όταν η κυβέρνηση Βενιζέλου, συνήψε δάνειο με Σουηδική εταιρία για τις ανάγκες της παιδείας και μέσα σε δύο χρόνια (1930-32) ανήγειρε 145 διδακτήρια και αποπεράτωσε άλλα 1375.
Πρέπει να αναφέρω πως κατά τη διάρκεια της θητείας μου στο Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Ξυνιάδος είχαμε φέρει το θέμα της αποκατάστασης του κτιρίου, το οποίο είχε πάθει ζημιές από το σεισμό του Αλμυρού το 1981, μέχρι τη Βουλή των Ελλήνων μέσω του Βουλευτή Φθιώτιδας κ. Ηλία Καλιώρα (ΠΑΒ 3886/10-5-2006), είχαμε συνεργαστεί με τους τότε προέδρους των Τοπικών Συμβουλίων του χωριού και είχαν γίνει προμελέτες αποκατάστασης για ένταξή του σε κοινοτικά προγράμματα και δεκάδες άλλες ενέργειες που η νέα δημοτική αρχή του Καλλικρατικού Δήμου Δομοκού το 2010, αγνόησε παντελώς και επιδεικτικά, όπως συνήθιζε εξάλλου καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας της (υπάρχουν αντίγραφα όλων των εγγράφων και της σχετικής αλληλογραφίας). 

Μένει να απαντηθεί το ακανθώδες ερώτημα για τον αν ο μηχανικός του Δήμου ενήργησε αυτοβούλως ζητώντας την άδεια κατεδάφισης ή αν υπήρξε, όπως ήταν λογικό και πρόδηλο, απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου, μετά από εισήγηση – πρόταση του Τοπικού Συμβουλίου Αγίου Γεωργίου Δομοκού.
Πέραν όμως των τυπικών της υπόθεσης, για μας που φοιτήσαμε σ’ αυτό το σχολειό, που εκεί μάθαμε τα πρώτα μας γράμματα, το γκρέμισμά του είναι μαχαίρι στην καρδιά μας, στις αναμνήσεις και το θυμικό μας.
Εν τέλει, το γεγονός είναι πως ένα ακόμη ιστορικό κτίριο αφανίζεται από κάποιους που η μόνιμη και συνεχής μέριμνά τους είναι η κατεδάφιση και όχι η οικοδόμηση. Όχι, δεν θα αναφερθώ στους «εμπνευστές» του «μεγαλόπνοου» τούτου έργου, γιατί κατετάγησαν από το λαό εκεί που τους έπρεπε.
Όμως, δικαίωμα στο γκρέμισμα έχουν μόνον οι κτίστες όπως έλεγε ο Κωστής Παλαμάς σ’ ένα ποίημα της εποχής που χτίσθηκε το σχολείο μας: «Ακούστε. Εγώ είμαι ο γκρεμιστής, γιατί ειμ’ εγώ κι ο χτίστης, ο διαλεχτός της άρνησης κι ο ακριβογιός της πίστης. Και θέλει και το γκρέμισμα νου και καρδιά και χέρι».

Δημήτρης Β. Καρέλης

Δείτε και θαυμάστε το αποτέλεσμα της προόδου των "έργων":