Η μεγάλη ντίβα του παγκόσμιου κινηματογράφου Μπριζίτ Μπαρντό, έλεγε συχνά: «Είναι θλιβερό να μεγαλώνεις, αλλά ωραίο να ωριμάζεις»… Σήμερα μπορώ να σας βεβαιώσω, με τη δική μου ματιά, πως είχε απόλυτο δίκιο, κυρίως στο δεύτερο μέρος της δικής της διαπίστωσης.

Μη με ρωτήσετε την ηλικία μου, για όσους δεν την ξέρουν, καθώς σύμφωνα με το Γάλλο συγγραφέα και χιουμορίστα του 19ου αι. Alphonse Allais: «Είναι αδύνατο να σας πω την ηλικία μου. Αλλάζει συνεχώς».

Όταν ζεις μια μεστή ζωή, με υγεία, έχεις καλούς φίλους και σ’ αξιώνει ο θεός να φτιάξεις μια οικογένεια κατά πως έμαθες πως είναι το σωστό, όταν η πλήξη δεν σου χτυπά την πόρτα, παρ’ όλες τις δυσκολίες και τις αντιξοότητες που σου προκύπτουν, όταν γεμίζεις με γνώση κι εμπειρίες την ψυχή και το μυαλό σου και πάνω απ’ όλα έχεις δίπλα σου ανθρώπους π’ αγαπάς και σ’ αγαπούν, τότε η ηλικία σου και κάθε μέρα που περνά, έχει τεράστια προστιθέμενη αξία.

Κάποτε κατά τη διάρκεια της εργασίας μου, κάπου στην Ανατολική Αττική, συνάντησα ένα συνομήλικό μου κύριο και συνομιλούσαμε για τα της υπηρεσίας, όταν ενενηκοντούτης γέρων μας πλησίασε με τη μαγκουρίτσα του, περπατώντας με αργό, κουρασμένο βήμα. Ο κύριος χαιρέτησε τον παππού λέγοντας: «Τι χαμπάρια μπάρμπα- Κώστα, όλα καλά;», για να απαντήσει ο γέροντας: «Όχι καλά, γέρασα πια…». Ο νεαρός τότε ανταπάντησε στον συμπαθή ηλικιωμένο: «Για να γεράσεις παππού, πα να πει ότι έζησες!!!», κάνοντας τον να το σκεφτεί και να φύγει με ταχύτερο βήμα, πιο σταθερό όμως και πιο περήφανο από πριν…

Μια τούρτα λοιπόν, μ’ ένα κεράκι κάθε χρόνο παραπάνω, ένα ποτήρι κρασί και δύο λόγια αγάπης από και με τον άνθρωπό σου, ευχές χωρίς τυπικότητες και υποχρεωτικότητες από τους φίλους, είναι τούτα τα λίγα που στο μυαλό και την καρδιά μου γίνονται πολλά και μεγάλα, αυτά που γεμίζουν την ψυχή μου με «θέλω» και «μπορώ» και σκέφτομαι συνάμα πως δεν μεγαλώνω και σίγουρα δεν γερνώ, απλά μεστώνω, ωριμάζω!

Και τότε πίνω στα καλύτερα που έρχονται!!!