Ιχνογραφεί ο Δημήτρης Β. Καρέλης
Είναι γνωστό πως ο σκύλος είναι ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου, όμως το δέσιμο του κυνηγού με το σκύλο του είναι κάτι ιδιαίτερο και εξαιρετικό.Ήταν μια δύσκολη κυνηγετική περίοδος για μένα, καθώς μου είχαν κλέψει από το σπίτι και το βουνό τα αγαπημένα μου λαγόσκυλα και βρισκόμουν ένα βήμα πριν την εγκατάλειψη του αγαπημένου μου σπορ.
Τα σκυλιά που ο ίδιος μεγάλωσα, εκπαίδευσα στους κυνηγότοπους και τελικά έφτασαν σε ένα επίπεδο που δεν με απογοήτευαν ποτέ, έπεσαν θύματα κλοπής από ασυνείδητους.
Όμως μετά από ένα μεγάλο διάστημα κυνηγετικής απραξίας, έπεσε στα χέρια μου, με περίεργο τρόπο είναι η αλήθεια, ένας από τους καλύτερους συντρόφους μου στο κυνήγι και μάλιστα μια ράτσα που ως τότε δεν είχα ποτέ συμπαθήσει, ένα πόιντερ, ο Ρεξ.
Ο πατέρας μου ο κυρ-Βασίλης ανακάλυψε στα τσαντίρια των τσιγγάνων που ερχόντουσαν στο χωριό για να δουλέψουν σε καλοκαιρινές εργασίες, ένα εξαιρετικά όμορφο σκύλο, εμφανώς καθαρόαιμο, με όλα τα γνήσια χαρακτηριστικά του πόιντερ!
Ξέροντας την αγάπη μου για τα καθαρόαιμα σκυλιά, ζήτησε από τον «ιδιοκτήτη» του σκύλου να τον ανταλλάξουμε με ένα ημίαιμο, αμφιβόλου ποιότητας σκύλο που είχαμε και που συν τοις άλλοις, έπασχε από κροτοφοβία!
Ο ιδιοκτήτης πείσθηκε για την ανταλλαγή όταν τον διαβεβαιώσαμε πως το σκυλί που θα έπαιρνε ήταν άριστο στο κυνήγι του… σκαντζόχοιρου, αλλά σε μας ήταν άχρηστο εφόσον δεν είχαμε επιδοθεί ακόμη στο… ευγενές αυτό σπορ!!!
Έφυγε μάλιστα άρον-άρον από τον καταυλισμό μην το… μετανιώσουμε και του ζητήσουμε πίσω το… τεφαρίκι!!!
Όμως τελικά τεφαρίκι αποδείχθηκε το νέο μου απόκτημα ο Ρεξ!!! Από τις πρώτες εξόδους κι εφόσον είχαμε γνωριστεί καλά, έδειξε τα προσόντα του, καθώς ήταν μέσα του Οκτώβρη και οι πρώτες μακρυμύτες «βασίλισσες» του βουνού είχαν ήδη καταφθάσει.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη του επαφή με τη δυνατή μυρωδιά της μπεκάτσας που τελικά φέρμαρε σ’ ένα ρεματάκι στο Καλαμάκι Λαμίας. Κοκαλωμένος και με σταθερότατη φόρμα ο Ρεξ με περίμενε να πλησιάσω ώστε να έχω καλό οπτικό πεδίο και τελικά έφερε στο σακίδιο το πρώτο του θήραμα!
Από τότε έτρεμε ολόκληρος κάθε φορά που οσμιζόταν το πολυπόθητο φτερωτό θήραμα, είτε ήταν ορτύκι, μπεκάτσα ή πέρδικα.
Περάσαμε από τότε μαζί πέντε εξαιρετικά κυνηγετικά χρόνια, με φέρμες, απόρτ, κι ασύλληπτους αριθμούς σε φτερωτά θηράματα, ιδίως στις μπεκάτσες όπου ο «Βασιλιάς» (REX), είχε αποκτήσει τον τίτλο του διδάκτορα!
Γυρίσαμε μαζί ολόκληρη τη Στερεά και όχι μόνο, γευτήκαμε κυνήγια και θηράματα που δύσκολα κάποιοι κυνηγοί έχουν την ευτυχία να χαρούν και μ’ έκανε ν’ αγαπήσω το κυνήγι των φτερωτών, αλλά και ν’ αποκτήσω ιδιαίτερη αδυναμία στα πόιντερ!
Δυστυχώς όμως τα καλά δεν κρατούν αιώνια κι ο αγαπημένος μου φίλος και πιστός σύντροφος χάθηκε από μια σπάνια αρρώστια των νεφρών, κάτι που όπως είπε ο κτηνίατρος, επιδεινώθηκε από το ακούραστο και ασταμάτητο πάθος του για το φτερωτό θήραμα και το κυνήγι…
Όμως ποτέ δεν ξέχασα, ακόμη κι όταν αργότερα ξαναγύρισα στο αγαπημένο μου λαγοκυνήγι, ποτέ δεν έπαψα να πηγαίνω στα ρέματα και στα πυκνά, για ν’ ακούσω το «γλυκό» φτερούγισμα της «βελουδομάτας» και να θυμηθώ τις φέρμες και τα απόρτ του αγαπημένου μου φίλου, του «Βασιλιά» Ρεξ!
Δημήτρης Β. Καρέλης
dk@lamiatimes.gr
