i Love to Create!

Φυλλοβόλο αναρριχώμενο της οικογένειας Plumbaginacae.  

Περιγραφή
Πρόκειται για ένα είδος που προέρχεται από την Νότια Αφρική. Η πλούσια και παρατεταμένη ανθοφορία του το έχει κάνει γνωστό σε όλες τις εύκρατες περιοχές του κόσμου. Μπορεί να φτάσει τα 3 μέτρα σε ύψος αλλά και τα 2,4 σε πλάτος. Είναι φυτό γρήγορης ανάπτυξης και ιδιαίτερα αγαπητό όχι μόνο για την εντυπωσιακή ανθοφορία του αλλά και για την ανθεκτικότητά του.

Συνθήκες ανάπτυξης
ιδιαίτερα φωτόφιλο φυτό χωρίς να αντιμετωπίζει προβλήματα στις ξηροθερμικές συνθήκες του καλοκαιριού της χώρας μας. Ανθεκτικό στην ξηρασία με μέτριες απαιτήσεις σε νερό. Όσον αφορά την ελάχιστη θερμοκρασία παγώνει στους -12ο C. Όσον αφορά το έδαφος, αν και δεν έχει ιδιαίτερες απαιτήσεις, ευνοείται πολύ σε ελαφριά εδάφη με καλή στράγγιση και ελαφρώς όξινο έδαφος. Αναπτύσσεται σε pH από 5 έως 7.

Ανθοφορία
Τα άνθη του εμφανίζονται πολλά μαζί σε ταξιανθίες και είναι χρώματος μπλε ή άσπρου ανάλογα με την ποικιλία. Η ανθοφορία ξεκινά κατά τον Μάιο και τελειώνει όταν η θερμοκρασία το φθινόπωρο πέφτει κάτω από 15ο C.

Κλάδεμα
Όταν το χειμώνα ρίξει τα φύλλα του, κλαδεύουμε για να το διαμορφώσουμε και να αραιώσουμε τυχόν πολύ πυκνή βλάστηση.

Σχήματα διαμόρφωσης – χρήση
Συνήθως χρησιμοποιείται σαν αναρριχώμενο σε φράχτες και πέργκολες αλλά μπορεί και να φυτευτεί σε γλάστρες όπου θα αφεθεί η κρεμοκλαδής βλάστηση του, δημιουργώντας έτσι μια ανοιχτού τύπου ανθοδέσμη.

Προβλήματα –Εχθροί –Ασθένειες
Δεν αντιμετωπίζει ιδιαίτερα προβλήματα με εχθρούς και ασθένειες. Θα πρέπει να φυτεύεται σε προστατευμένες από τον παγετό θέσεις καθώς παγώνει το υπέργειο μέρος όταν πέφτει πολύ κάτω από το 0 η θερμοκρασία.

Οι τριανταφυλλιές του κήπου μας στον Αη-Γιώργη, παρότι «ἔπομβρον μετόπωρον», δεν θέλουν να δεχθούν πως έρχεται ο χειμερινός τους λήθαργος, σα να απωθούν τη σκέψη του παγερού χιονιά, κι ανθίζουν λες και βρίσκονται στην πρώτη εαρινή τους νιότη…

Σάμπως όμως κι εμείς δεν κάνουμε το ίδιο, όταν τα μαγιάπριλα της ζωής δίνουν σκυτάλη στα χινοπωριάτικα γαϊδουροκαλόκαιρα;

        Ο Ομβριακίτης Ιερομόναχος Νικόλαος Δοχειαρίτης (1781-1846).

Γράφει ο Δημήτρης Β. Καρέλης

Ο μουσικός ψάλτης, διδάσκαλος και εξηγητής, πανοσιομουσικολογιότατος Ιερομόναχος Νικόλαος Δοχειαρίτης, κατά κόσμο Νικόλαος Πρωτοπαππάς, γεννήθηκε στην Ομβριακή το 1781 και έζησε στο Άγιο Όρος, στη Μονή Δοχειαρίου, από το 1806 περίπου, ως και το 1846 οπότε εκοιμήθη. Ο Νικόλαος - Νικηφόρος Δοχειαρίτης είναι μια από τις πιο σημαντικές προσωπικότητες της Αγιορείτικης και ευρύτερης ψαλτικής παράδοσης του 19ου αιώνα.  Η καταγωγή του γίνεται γνωστή από τον Κώδικα Ζητειών της Μονής Δοχειαρίου όπου στο φ. 256ν αναφέρεται: «Έτος 1830 παράδοσις του πα(πα) κυρ νηκιφόρ(ου) ψάλτ(ου) Δομοκυότ(ου) χορίον Ομβρακή λεγόμενον. Έδοσεν εις το μοναστήριον γρ(όσια) 2500 από ζητείαν». «Νικόλαος Ιωάννου εκ Δομοκού, ορτά ποϊλής, άκ σακκελής, ετών εξήντα, διαμένων στη Μονή Δοχειαρίου».

 Έτσι περιγράφεται ο Ιερομόναχος Νικόλαος στον απογραφικό κατάλογο της Ι. Μονής Δοχειαρίου του Αγίου Όρους που καταρτίστηκε την 1η Ιανουαρίου του 1841. Δεν υπήρχε καλύτερος τρόπος για να περιγραφεί το πρόσωπο που πρωταγωνίστησε στην Αγιορείτικη Πολιτεία στο πρώτο μισό του 19ου αιώνα, σε μια εποχή που η φωτογραφία ήταν άγνωστη. Με την μετάφραση των τουρκικών λέξεων του καταλόγου έχουμε την εικόνα του Ιερομόναχου Νικόλαου ως εξής: «Νικόλαος του Ιωάννου εκ Δομοκού, μετρίου αναστήματος, ασπρογενής, ετών εξήντα, διαμένων στη Μονή Δοχειαρίου». 

Η Μονή Δοχειαρίου βρίσκεται μεταξύ των μοναστηριών Ξενοφώντος και Κωνσταμονίτου στο Άγιο Όρος. Η παράδοση ανάγει την ίδρυση του μοναστηριού στον άγιο Ευθύμιο, μαθητή και συνασκητή του αγίου Αθανασίου, τον 10ο αι. Η πρώτη σχετική μαρτυρία με την παρουσία του Ομβριακίτη Ιερομόναχου στη μονή αυτή βρίσκεται στα κατάστιχα των ληψοδοσιών της Μονής κατά τα έτη 1806-07 όπου αναφέρεται ως διάκος Νικηφόρος ο οποίος δανείζει στο μοναστήρι 150 γρόσια με τόκο 6%. Αν χειροτονείται διάκος στην ηλικία των 25 ετών τότε μετέβη στο Άγιο Όρος στις αρχές του 19ου αι. Πληροφορούμαστε επίσης ότι το 1812-13 είχε χειροτονηθεί στο δεύτερο βαθμό της ιεροσύνης. Κατά την περίοδο της Επανάστασης του 1821, στην οποία η Μονή Δοχειαρίου συμμετείχε ενεργά, ο μοναχός Νικηφόρος φέρεται να μετακόμισε για ένα διάστημα στην Κωνσταντινούπολη, χωρίς αυτό να αποδεικνύεται. Κατά την περίοδο 1830-1834 ο Νικηφόρος γίνεται «προεστός», ως παπα-κυρ Νικηφόρος ιεροψάλτης, μετά την παράδοση στη Μονή του σημαντικότατου ποσού των 2540 γροσίων, στις 23 Ιουλίου του 1830, πράγμα που του χάρισε το ζηλευτό βαθμό του «προεστώτος» και συνάμα μεγάλα προνόμια, όπως ελευθερία και επιβίωση, χωρίς την ανάγκη των μακρινών και μακροχρόνιων μετακινήσεων, «ζητειών» ή «ταξιδείων», κάτι σαν τους σημερινούς εράνους, καθώς του εξασφάλιζε ένα σημαντικό ποσό από την μονή για τη διαβίωσή του. 

Τον ιερομόναχο Νικηφόρο τον συναντούμε επίσης στις Καρυές του Αγίου Όρους, σε καλύβα που ο ίδιος είχε αγοράσει το 1818, αλλά και ως «κοινοβιάτη» στη Μονή Δοχειαρίου. Το 1834 ο Νικηφόρος καλείται από τη Χιλανδαρινή αδελφότητα με σκοπό να εργαστεί για την προσαρμογή ελληνικών μελωδιών στα σλαβωνικά λειτουργικά κείμενα. Η στιγμιαία πρόσκληση μετατράπηκε σε ένταξη του Νικηφόρου στην Χιλανδαρινή αδελφότητα με την κουρά του σε μεγαλόσχημο μοναχό και την αλλαγή του ονόματός του σε Νικόλαο. Πιθανότατα η φυγή του να αποτελεί μέρος οικονομικής ή άλλης διένεξης με την αδελφότητα του Δοχειαρίου. Το 1837 επανέκαμψε στην Μονή Δοχειαρίου αναλαμβάνοντας, από το 1838, καθήκοντα αντιπροσώπου της Μονής στην Ιερά Σύναξη. 

Το 1840-41 αναλαμβάνει καθήκοντα επιστάτου στην Ιερή Κοινότητα και το 1845 επιστρέφει στη θέση του Αντιπροσώπου. Το 1846 τα κατάστιχα Ληψοδοσιών της Μονής επιβεβαιώνουν το θάνατο του Δοχειαρίτη μοναχού Νικολάου. Ο Ιερομόναχος Νικόλαος Δοχειαρίτης έγινε ιδιαίτερα γνωστός στην Αγιορείτικη πολιτεία κυρίως για τις μουσικές του δραστηριότητες στην ψαλτική, στην εξήγηση της παλαιάς σημειογραφίας, στην αντιγραφή κωδίκων και στη διδασκαλία της ψαλτικής τέχνης. 

Η αξιόλογη μουσική του παιδεία θα πρέπει να αναζητηθεί στο τόπο καταγωγής του, την περιοχή Ομβριακής και Δομοκού, όπου υπήρχε την εποχή του 18ου αιώνα αξιόλογη μουσική κίνηση. Το ότι υπήρχε σημαντικότατη μουσική κίνηση στην περιοχή του Δομοκού την εποχή εκείνη φαίνεται από τους καταλόγους των συνδρομητών μουσικών βιβλίων και συγκεκριμένα του «Καλοφωνικού Ειρμολογίου», όπου σε ιδιαίτερη παράγραφο αναφέρονται «οι εν Δομοκώ συνδρομητές». 

Ανάμεσα στους συνδρομητές εκείνους συγκαταλέγονται, ο Θεοφιλέστατος επίσκοπος Θαυμακού κ. Κύριλλος, ο εν ιερομομάχοις μουσικός κυρ Διονύσιος εξ Ομβριακής, ο λόγιος και μουσικός Νικόλαος Παπάζογλους εκ Δομοκού και ο τιμιότατος κ. Μήτρος Μάμμος, επίσης από το Δομοκό. 

Φαίνεται πως την εποχή εκείνη εκτός από το ιδιωτικό ενδιαφέρον και την προσωπική ενασχόληση, η «επίσημη» υποστήριξη της μουσικής στο πρόσωπο του Θεοφιλέστατου Επισκόπου, η ύπαρξη μοναστικού κέντρου που θα υποστήριζε την εκμάθηση και διάδοση της ψαλτικής τέχνης, η πιθανή ύπαρξη μουσικοδιδασκαλείου στο Δομοκό, πλαισιωμένο από λόγιους και μουσικούς, και ο συνεπικουρικός ρόλος των τιμιοτάτων ανδρών, δημιουργούσαν το ιδανικό περιβάλλον όταν ο μικρός Νικόλαος βαπτιζόταν στα νάματα της μουσικής, στην ιδιαίτερη πατρίδα του την Ομβριακή και το Δομοκό.

 Η μουσική του δράση τοποθετείται στο διάστημα 1820-1840 και διασώζονται πάνω από 50 μουσικοί Κώδικες, διάσπαρτοι στο Άγιο Όρος και στον ευρύτερο ελλαδικό χώρο. Η μουσική του προσφορά έγκειται στο ότι μετέγραψε μεγάλο όγκο μουσικών κειμένων σε σημειογραφία καταληπτή και αναλυτική. Συνέχισε τη διάδοση των παλαιών μελών στη νέα μουσική γραφή, διότι ήταν γνώστης του πριν το 1814 παλαιού μουσικού συστήματος αλλά και του νέου, που υφίσταται μέχρι τις μέρες μας. Επίσης, διέπρεψε στη διδασκαλία της Βυζαντινής Μουσικής στο χώρο του Αγίου Όρους, ιδρύοντας δικό του μουσικό διδασκαλείο. 

Μελοποίησε πολυελαίους, χερουβικά, μαθήματα, ιδιόμελα, οκτάηχα, Απολυτίκια για τις Δεσποτικές και Θεομητορικές εορτές κ.ά., που καταδεικνύουν μια ολοκληρωμένη μουσική προσωπικότητα. Ο Νικόλαος συγκαταλέγεται ανάμεσα στους τέσσερις Αγιορείτες εξηγητές μαζί με τον Ματθαίο Βατοπαιδινό, τον Ιωάννη Διονυσιάτη και τον Θεοφάνη Παντοκρατορινό. Στο αρχείο της Μονής Δοχειαρίου υπάρχουν δύο χειρόγραφες επιστολές προς το Νικόλαο, συγγενών του από την Ομβριακή. 

Το απόγευμα της 21ης Ιούνη του 1962 οι καμπάνες στην Ξυνιάδα Δομοκού  ήχησαν δυνατά, επίμονα και χαρμόσυνα! Συνέβη τότε γεγονός μέγα και θαυματουργό, η εύρεση της εικόνας της Μεγαλόχαρης Παναγίας της Ελεούσας.

Οι διηγήσεις όλων όσων έζησαν τις μοναδικές στιγμές, όπου η πίστη ζωντανεύει και η ψυχή πλημυρίζει δέος και αγαλλίαση, είναι χαραγμένες βαθιά στην ψυχή όλων όσων δεν είχαμε την τύχη να ζήσουμε αλλά είχαμε τη χαρά να τ’ ακούσουμε από «πρώτο χέρι» την αληθινή αυτή ιστορία.

Και πρώτα απ’ όλους από τον, μικρό τότε πρωταγωνιστή, Αθανάσιο Σύρο. Ο μικρός Αθανάσιος συνάντησε και μίλησε πολλές φορές με μια άγνωστη αλλά γλυκύτατη μαυροφόρα γυναίκα, η οποία δεν ήταν άλλη από τη Μεγαλόχαρη Θεομήτορα, την Παναγία! Η άγνωστη γυναίκα τον επισκέφτηκε στον ύπνο του όπου του αποκάλυψε την ταυτότητά της και του υπέδειξε τον τόπο όπου ήταν θαμμένη η θαυματουργή Της εικόνα.

Ο μικρός Αθανάσιος λοιδορήθηκε όταν αποκάλυψε το μεγάλο του μυστικό και για πολλά χρόνια δεν γινόταν πιστευτός ώσπου οκτώ χρόνια μετά, μια θανατηφόρα ασθένεια  που έπεσε στα ζώα του χωριού, έγινε αιτία να έρθουν πιο κοντά οι άνθρωποι στην Εκκλησία και να αναζητήσουν την χαμένη εικόνα της Παναγίας.

Στις αρχές Ιουνίου του 1962 ήρθε στην Ξυνιάδα ένα σκαπτικό μηχάνημα για να ανοίξει τους δρόμους του χωριού. Οι Ξυνιαδιώτες ζήτησαν από τον οδηγό Ηλία Σάλτα να βοηθήσει στην ανασκαφή για της ανεύρεση της εικόνας. Ο ίδιος αντέδρασε βίαια και έμεινε μόνο μετά από παρέμβαση του Λαμιώτη Σπύρου Χουλιάρα και των αρχών της κοινότητας, τον πρόεδρο, τον δάσκαλο, τον ιερέα, τις αστυνομικές αρχές και το εκκλησιαστικό συμβούλιο, που τον έπεισαν.

 Ο χειριστής μετά την άκαρπη πρώτη εκσκαφή επιχειρεί και δεύτερη χωρίς αποτέλεσμα, αρχίζει να βλαστημά και επιχειρεί τρίτη φορά χωρίς αποτέλεσμα και πάλι. Η μηχανή είχε σταματήσει. Τότε ο αστυνομικός που ήταν κοντά στο σημείο βλέπει δίπλα στο μαχαίρι του μηχανήματος, κοντά στη ρίζα ενός πουρναριού την εικόνα της Παναγίας.

Αμέσως εκτυλίχθησαν απερίγραπτες σκηνές με τους παρευρισκόμενους να γονατίζουν και να προσκυνούν την Άγια και Σεπτή Εικόνα της Παναγίας,  κάποιοι έτρεξαν και χτύπησαν δυνατά την καμπάνα για να ειδοποιηθούν όσοι κάτοικοι ήταν στα χωράφια.

Κάποιοι άλλοι αγκάλιασαν τον μικρό Αθανάσιο και του ζητούσαν να τους συγχωρήσει για την ασέβεια και την απιστία τους. Ο χειριστής του μηχανήματος έπεσε κλαίγοντας, προσκύνησε την εικόνα και παρακαλούσε να τον συγχωρήσει η Θεοτόκος.

Από τους πρώτους Ιερείς που αντίκρισε την εικόνα ήταν ο παππούς μου Παπα-Δημήτρης ο οποίος, σύμφωνα με τις διηγήσεις και του σημερινού Ηγούμενου της Μονής Αθανάσιου Σύρου, παραλλήλισε την αποκάλυψη της Θαυματουργής εικόνας με την άφιξη του Ιησού Χριστού στην Ιεριχώ, όταν επισκέφτηκε τον αμαρτωλό και πλούσιο Αρχιτελώνη και μετέπειτα Απόστολο Ζακχαίο, λέγοντας: «Ζακχαῖε, σπεύσας κατάβηθι· σήμερον γὰρ ἐν τῷ οἴκῳ σου δεῖ με μεῖναι»* («Ζακχαίε, τρέξε και κατέβα, σήμερα είναι ανάγκη να μείνω στο σπίτι σου, αφού για σένα ήλθα, για να σε σώσω»).

Στον Ιερό αυτό τόπο χτίστηκε αμέσως μικρός ναός και  λίγο αργότερα ο σημερινός Οίκος της Παναγίας Ελαιούσης, η Ιερά Μονή στην οποία πλήθος πιστών συρρέει για να προσκυνήσει τη Χάρη Της θαυματουργής Εικόνας της Θεοτόκου.

Ο μικρός Αθανάσιος αφιέρωσε τη ζωή του στη Χάρη της Παναγίας Ελεούσης και είναι σήμερα Αρχιμανδρίτης και Ηγούμενος της Ιεράς Μονής, με τεράστιο φιλανθρωπικό και ποιμαντικό έργο.

Το Ιερό Προσκύνημα εορτάζει δυο φορές το χρόνο: Την ημέρα της ευρέσεως της εικόνας, δηλαδή την 21ηΙουνίου, και την 15η Αυγούστου, την ημέρα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου.

 *Λουκᾶ Κεφ. 19: 1-10

Ιχνογραφεί ο Δημήτρης Β. Καρέλης*

Το «ηλεκτρικό» έφτασε στην Ελλάδα το 1889, όταν η Γενική Εταιρεία Εργοληψιών, κατασκευάζει στην Αθήνα, στην οδό Αριστείδου, την πρώτη μονάδα παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος. Το πρώτο κτίριο που φωτίζεται στην Αθήνα είναι τα Ανάκτορα και πολύ σύντομα ο ηλεκτροφωτισμός επεκτείνεται στο ιστορικό κέντρο της Πρωτεύουσας. Η τουρκοκρατούμενη τότε Θεσσαλονίκη βλέπει κι εκείνη το ηλεκτρικό φως τον ίδιο χρόνο, καθώς μια Βελγική Εταιρία αναλαμβάνει απ' τις Τουρκικές αρχές την ηλεκτροδότηση και το φωτισμό της Πόλης, με την κατασκευή εργοστασίου παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας.
Πέρασαν δέκα χρόνια μέχρις ότου οι πολυεθνικές εταιρίες ηλεκτρισμού κάνουν την εμφάνισή τους στην Ελλάδα. Η αμερικανική εταιρία Thomson-Houston με τη συμμετοχή της Εθνικής Τράπεζας θα ιδρύσει την Ελληνική Ηλεκτρική Εταιρία που θα αναλάβει την ηλεκτροδότηση κι άλλων μεγάλων Ελληνικών πόλεων. Μέχρι το 1929 θα ηλεκτροδοτηθούν 250 πόλεις με πληθυσμό πάνω από 5.000 κατοίκους.
Στις απόμακρες περιοχές, που ήταν ασύμφορο για τις μεγάλες εταιρίες να κατασκευάσουν μονάδες παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος, την ηλεκτροδότηση αναλαμβάνουν ιδιώτες ή δημοτικές και κοινοτικές αρχές κατασκευάζοντας μικρά εργοστάσια.
Ο ηλεκτροφωτισμός του Δομοκού πέρασε από διάφορες φάσεις και στάδια πριν αναλάβει η ΔΕΗ την πλήρη ηλεκτροδότηση της περιοχής.
Να πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά.
Αρχικά και προ του έτους 1934, ανέλαβε το έργο του ηλεκτροφωτισμού του Δομοκού ο εργολάβος Μπακαλούδης, ο οποίος, «μη δυνάμενος να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις του», κηρύχθηκε έκπτωτος. Φυσικά ούτε λόγος την εποχή εκείνη για τις άλλες κοινότητες της επαρχίας.
Ακολούθως το έτος 1936 ανέλαβε την ηλεκτροδότηση του Δομοκού ο Γ. Γουλής, ο οποίος πράγματι χορήγησε για πρώτη φορά συνεχές ηλεκτρικό ρεύμα, μέχρι την Γερμανοϊταλική κατοχή, οπότε και διακόπηκε η παροχή ρεύματος, μαζεύτηκε το ηλεκτρικό δίκτυο και ο Δομοκός παρέμεινε στο σκοτάδι καθ’ όλη τη διάρκεια της κατοχής, του εμφυλίου, αλλά και μετέπειτα, ως το 1950 περίπου.
 Ήταν τότε που ο βουλευτής Δομοκού Ευστάθιος Μαλαμίδας μερίμνησε για την προμήθεια από την πολιτεία μιας πετρελαιομηχανής, με τη σχετική γεννήτρια, η οποία χορηγήθηκε στο Δήμαρχο Δομοκού Γεώργιο Καψιμάνη, μαζί με ποσότητα χάλκινου αγωγού για την κατασκευή του δικτύου.
Με τα λίγα αυτά εφόδια άρχισε η προσπάθεια και ο τιτάνιος αγώνας, από τον μετέπειτα Δήμαρχο Δομοκού Ευθύμιο Πάνου, για τη δημιουργία του ηλεκτρικού δικτύου της κωμόπολης, με δαπάνες του Δήμου αλλά και από άλλες κρατικές πηγές χρηματοδότησης του έργου.
Αξίζει να σημειώσουμε πως η βοήθεια της πολιτείας όχι μόνο δεν είχε συνέχεια, τουναντίον υπήρξε έντονη αντιπαράθεση και λυσσαλέα επίθεση στο Δήμο Δομοκού.
Η Δημοτική Αρχή αντιμετώπισε σ’ όλο της το μεγαλείο την γραφειοκρατική αντίληψη του Ελληνικού κράτους, το οποίο θεώρησε πως το έργο της ηλεκτροδότησης του Δομοκού ήταν μια ιδιωτική επιχείρηση, με όλες τις φορολογικές και άλλες συνέπειες.
Στέρησε λοιπόν το δικαίωμα επιβολής ανταποδοτικού τέλους προς τους δημότες, για την κάλυψη των υποχρεώσεων της λειτουργίας του μικρού ηλεκτροπαραγωγικού σταθμού, με αποτέλεσμα την μεγάλη οικονομική ζημιά του Δήμου Δομοκού. Έφτασαν δε στο σημείο οι ιθύνοντες της Οικονομικής Εφορίας Δομοκού να χαρακτηρίσουν το Δήμαρχο Ευθύμιο Πάνου, ως ιδιώτη επιχειρηματία με προσωπικές ευθύνες!
Ο ίδιος δικαιώθηκε αργότερα, όμως η ζημία του δήμου ήταν πρόδηλη και ο χαμένος χρόνος για την επέκταση του εγχειρήματος, πολύς και δυσαναπλήρωτος.
Την ηλεκτροδότηση του Δομοκού ανέλαβε τελικά το 1960, η Δημόσια Επιχείρηση Ηλεκτρισμού (ΔΕΗ), η οποία εν τω μεταξύ, από τον Αύγουστο του 1950 ιδρύεται, για να λειτουργήσει «χάριν του δημοσίου συμφέροντος» με σκοπό τη χάραξη και εφαρμογή μιας εθνικής ενεργειακής πολιτικής.
Μέσα από την εντατική εκμετάλλευση των εγχώριων πόρων, η ΔΕΗ κάνει το ηλεκτρικό ρεύμα κτήμα και δικαίωμα του κάθε Έλληνα πολίτη, στη φθηνότερη δυνατή τιμή. Ο Δήμος Δομοκού έλαβε για την παραχώρηση, τη σχετική αποζημίωση από τη ΔΕΗ, κατά τις διατάξεις του νόμου.
Η ΔΕΗ στεγάστηκε την εποχή εκείνη εκεί όπου βρισκόταν η Ηλεκτρική Εταιρία του Δομοκού, σε κτίριο που βρίσκεται ακόμη και σήμερα δίπλα στον Παιδικό Σταθμό Δομοκού, κοντά στη σημερινή λαϊκή αγορά, πίσω από το παλιό πέτρινο κτίριο όπου στεγαζόταν το «Θεραπευτήριο χρόνιων παθήσεων» και ως το 1995, οπότε και μεταφέρθηκε εκτός κέντρου, στην παλαιά εθνική οδό Λαμίας-Καρδίτσας.
Τα χωριά του Δομοκού ηλεκτροδοτούνται στη συνέχεια εντατικά, κυρίως κατά τα έτη 1967-68, εφόσον έχει τελειώσει το μεγαλύτερο μέρος ηλεκτροδότησης τη πόλης του Δομοκού και των μεγαλύτερων χωριών όπως η Ομβριακή.
Οι ηλεκτρολογικές εγκαταστάσεις αρχικά είναι πρωτόγονες, με ένα απλό λαμπτήρα φωτισμού και λιγοστές πρίζες, όμως ασύγκριτα μπροστά από τις απαρχαιωμένες συνθήκες με τα λυχνάρια, τις λάμπες του πετρελαίου και της ασετιλίνης.
Οι συνθήκες ζωής βελτιώθηκαν κατά πολύ στη συνέχεια, με την έλευση του αγαθού της ηλεκτρικής ενέργειας και τον αγροτικό εξηλεκτρισμό.
Η ΔΕΗ έκανε ένα πραγματικό τεχνολογικό «θαύμα» στην Ελληνική ύπαιθρο, ηλεκτροδοτώντας ακόμη και το μικρότερο και πιο απομακρυσμένο οικισμό, σπίτι, επιχείρηση, γεώτρηση, πηγάδι ή ποιμνιοστάσιο, χωρίς ή με ελάχιστη τότε συμμετοχή των Ελλήνων πολιτών.
Σήμερα η βόρεια Φθιώτιδα είναι μια από τις περιοχές που παράγεται ενέργεια από ανανεώσιμες πηγές, καθώς έχουν κατασκευαστεί ήδη δεκάδες συστήματα, σε φωτοβολταϊκά πάρκα ισχύος 100 kWp, άλλα και μικρότερα επί βιομηχανικής και οικιακής στέγης.

Δημήτρης Β. Καρέλης

Πρόεδρος Δ.Σ. του Πανελλαδικού Συλλόγου Καταμετρητών – Εισπρακτόρων Ομίλου Δ.Ε.Η.

Ο Φιλοκτήτης αναφέρεται σε όλες τις πηγές σαν ονομαστός και ακατάβλητος τοξότης, είτε γιατί ο ίδιος ο Ηρακλής του δίδαξε την τέχνη, είτε μόνο γιατί κατείχε το τόξο του ημίθεου.

Ο Φιλοκτήτης με τον Ποίαντα, άναψαν τη φωτιά που λύτρωσε τον Ηρακλή από το μαρτύριο του δηλητηριασμένου χιτώνα και πήραν ως ανταμοιβή το θρυλικό τόξο.

Ο Φιλοκτήτης συμμετείχε στον Τρωικό Πόλεμο και εκστράτευσε μαζί με τους υπόλοιπους Έλληνες εναντίον των Τρώων, επικεφαλής επτά πλοίων με Θεσσαλούς πολεμιστές, κατοίκων της Θαυμακίας, της Μηθώνης, της Μελιβοίας και της Ολιζώνος. Ο στόλος των Ελλήνων έπλεε προς την Τροία και καθώς τα πλοία περνούσαν κοντά στη Λήμνο, αποφασίστηκε ν' αγκυροβολήσουν στο νησί για να επισκεφτούν το ιερό της Αθηνάς. Εκεί ο Φιλοκτήτης, με την προτροπή της Ήρας, που ήθελε να τον εκδικηθεί γιατί είχε βοηθήσει τον Ηρακλή, νόθο γιο του συζύγου της Δία ή πιθανώς λόγω της άρνησης του να δεχθεί τον έρωτα της Νύμφης Χρύσης, πλησίασε πολύ κοντά στον ιερό χώρο με αποτέλεσμα να του επιτεθεί μια ύδρα, φύλακας του ιερού.

Το φοβερό δηλητηριώδες ερπετό, δάγκωσε τον ήρωα στο πόδι. Η βαριά και αθεράπευτη πληγή του ανέδυε δυσωδία κι έφερνε αβάσταχτο πόνο. Οι κραυγές του τάραζαν κι ανησυχούσαν τόσο τους συμπολεμιστές του ειδικά την ώρα της προσευχής στους θεούς, που οι σύντροφοί του δεν δίστασαν, με την προτροπή του Οδυσσέα και των Ατρειδών, να τον εγκαταλείψουν στο νησί και να φύγουν για την Τροία. Δέκα ολόκληρα χρόνια, όσα και τα χρόνια που διαρκούσε ο Τρωικός πόλεμος, ο Φιλοκτήτης υπέμεινε άθλια κι ανυπόφορη ζωή, μόνος κι έρημος, με την πληγή του να τον βασανίζει ασταμάτητα. Όμως κάποια μέρα οι Έλληνες θυμήθηκαν τον παλιό καλό τους σύντροφο Φιλοκτήτη καθώς δόθηκε χρησμός πως η Τροία, δεν θα έπεφτε αν δεν βοηθούσε το ανίκητο τόξο του Ηρακλή, το οποίο ο ημίθεος είχε χαρίσει στον Φιλοκτήτη, το μόνο άνθρωπο που διέθετε τεχνική και δύναμη να το τανύσει.

Έστειλαν λοιπόν οι Έλληνες τον Οδυσσέα και τον Νεοπτόλεμο στη Λήμνο ώστε να πείσουν το Φιλοκτήτη να τους παραδώσει το Ηράκλειο τόξο και τα βέλη του. Εκείνος όμως αρνήθηκε να τα δώσει και δεν θέλησε να δεχθεί, ως φίλους και συμπολεμιστές, τους ανθρώπους που τόσα χρόνια  του έδειξαν σκληρότητα κι αδιαφορία. Όμως με την παρέμβαση του Ηρακλή που ζούσε πια με τους Θεούς του Ολύμπου, πείθεται να τους ακολουθήσει στην Τροία για να τους βοηθήσει στη νικηφόρο εξέλιξη του πολέμου. Εκεί ο Μαχάων, που γνώριζε πώς να θεραπεύει τις πληγές, καθώς ήταν μαθητής του Χείρωνα, καθάρισε τις πληγωμένες σάρκες, έπλυνε την πληγή του Φιλοκτήτη με κρασί και  τοποθέτησε πάνω της τα απαιτούμενα βότανα με αποτέλεσμα την ταχύτατη θεραπεία του ήρωα.

Ο Φιλοκτήτης τότε μπήκε στη μάχη, τραυμάτισε θανάσιμα τον Πάρη, αδερφό του Έκτορα και παιδί του Πριάμου, ώστε να εκπληρωθεί ο χρησμός κι οι Έλληνες να φύγουν νικητές και τροπαιούχοι από τη μακρινή Τροία κι ο ήρωάς μας να γυρίσει στην πατρίδα σώος και αβλαβής. Κατά μεταγενέστερες παραδόσεις ο Φιλοκτήτης δεν επέστρεψε αμέσως μετά τον Τρωικό Πόλεμο στη Θαυμακία αλλά περιπλανήθηκε φτάνοντας ως την Ιταλία όπου έχτισε τις πόλεις Πετηλία και Κρίμισσα αλλά και στη Μακάλλα της Σικελίας όπου οι κάτοικοί της επιδείκνυαν τον τάφο του και ιερό πάνω στο οποίο θυσιάζονταν ταύροι προς τιμήν του. 

Πολλοί αρχαίοι τραγικοί μετέφεραν σε δράματα τις παραδόσεις περί του Φιλοκτήτη, σώθηκε όμως μόνο η Τραγωδία «Φιλοκτήτης» του Σοφοκλέους αποτελούμενη από 1471 στίχους. Τέλος, πολλά θέματα σε όλες τις καλές τέχνες έχουν πηγή έμπνευσης τον ομηρικό ήρωα Φιλοκτήτη.