Βρισκόμαστε, δυστυχώς, σήμερα μπροστά σ’ ένα προβληματικό παρελθόν κι ένα αβέβαιο, ζοφερό μέλλον. Βλέπουμε την κατήφεια και τον προβληματισμό των ανθρώπων γύρω μας, αντιλαμβανόμαστε πως έχουμε χάσει πια τη χαρά και την ευχαρίστηση που μας προκαλούσαν κάποτε απλά και καθημερινά πράγματα, οι μικρές απολαύσεις της ζωής. Το μεγαλύτερο πρόβλημα εστιάζεται στην απώλεια της ελπίδας και της αισιοδοξίας για το πώς προδιαγράφεται το μέλλον για μας και τα παιδιά μας, καθώς έχουμε επιδοθεί όλοι στο κυνήγι της επιβίωσης και αδυνατούμε πλέον να αντιληφθούμε πως φτάσαμε ως εδώ αλλά και τι πρέπει να κάνουμε για να διορθώσουμε τα πράγματα.

Σίγουρα η ευθύνη των πολιτικών και των τακτικών που εφάρμοσαν, για δεκαετίες ολόκληρες, είναι τεράστια και καθαρή. Επιδόθηκαν οι περισσότεροι απ’ αυτούς στο κυνήγι της εξουσίας και της δύναμης που πηγάζει από αυτή, χωρίς ουσιαστική επαφή με τον πολίτη, με τον άνθρωπο, χάνοντας έτσι την ουσία της πολιτικής.

Η άσκηση της πολιτικής αποτελεί τέχνη κι επιστήμη, αφορά δε σε ιδέες και στον τρόπο εφαρμογής τους για να υπάρχει ουσιαστικό και μόνιμο αποτέλεσμα.

Η παραγωγή ιδεών και προτάσεων εξαντλήθηκε όμως τα τελευταία χρόνια σε απλή διαχείριση κι όχι σε σωστό και δομημένο προγραμματισμό, καθώς οι περισσότεροι έμπαιναν συγκυριακά και χωρίς μεράκι κι ενδιαφέρον για προσφορά και ουσιαστική δράση στο χώρο της πολιτικής, την αυτοδιοίκηση, το συνδικαλισμό, τα κόμματα και την κεντρική πολιτική σκηνή.

Ακόμη χειρότερα, πολλοί απ’ αυτούς μπήκαν με σκοπό και στόχο το οικονομικό όφελος, κι έβαλαν πολλές φορές «το δάχτυλο στο μέλι», μένοντας πάντα στο απυρόβλητο και την ατιμωρησία από το σύστημα.

Κι ο πολίτης όμως βολευόταν απ’ αυτή την κατάσταση, την οποία οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ του τόπου καλλιεργούσαν συστηματικά επί δεκαετίες.

Θεωρούσε ο ίδιος ρομαντικούς, γραφικούς και αναποτελεσματικούς εκείνους που πρότειναν δύσκολες και χρονοβόρες διαδικασίες αλλαγών προς μια νέα κατεύθυνση, μέσα από προτάσεις και λύσεις που απαιτούσαν θυσίες.

Όμως το αποτέλεσμα της απομάκρυνσης και περιθωριοποίησης αυτών των «ρομαντικών» πολιτικών, με την ορθή σκέψη, μας έφερε σ’ αυτή την οικτρή κατάσταση. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η Ελλάδα μας δημιουργήθηκε και στάθηκε στα πόδια της από την ανιδιοτελή προσφορά κάποιων «ρομαντικών».

Ως ένα χαρακτηριστικό κι όχι ως μοναδικό παράδειγμα, αναφέρω την περίπτωση του συντοπίτη μας γιατρού και πολιτικού Ευστάθιου Μαλαμίδα, ο οποίος διετέλεσε για δεκαετίες υπουργός, βουλευτής Δομοκού και Φθιώτιδας, προσφέροντας σημαντικότατο έργο, συμμετείχε σ’ όλους τους πολέμους των αρχών του 20ου αιώνα και τελικά έζησε μόνο με την πενιχρή «σύνταξη» που ελάμβανε ως έφεδρος αξιωματικός.

Ήρθε η ώρα λοιπόν να επανέλθει η πολιτική στην αρχική της κατάσταση, στην ανιδιοτελή και πραγματική προσφορά στα κοινά του τόπου. Σήμερα που χάθηκαν μέσα σε λίγες ώρες κατακτήσεις δεκαετιών των εργαζομένων, απωλέσθηκαν χιλιάδες θέσεις εργασίας, κόπηκαν μισθοί, συντάξεις και εισοδήματα, μόνο εφόσον επανέλθουν οι «ρομαντικοί» και απλοί «Δον Κιχώτες» της πολιτικής μπορούμε να ελπίζουμε πως ίσως κάτι μπορεί ν’ αλλάξει σύντομα.