Μέσα από τη βαθιά οικονομική κρίση που όλοι μας βιώνουμε σήμερα, βλέπουμε και μαθαίνουμε, γνωρίζουμε και καταλαβαίνουμε σιγά - σιγά τα αίτια που τη δημιούργησαν.

Η σημερινή κρίση, σαφέστατα και ξεκάθαρα πια, δεν είναι μόνο οικονομική, ίσως και να μην ξεκίνησε καν έτσι. Είναι κρίση του πολιτικού συστήματος, είναι κρίση κοινωνική, είναι κρίση αρχών, δομών και αξιών της σημερινής κοινωνίας…

Είναι κρίση που κάποιοι, για πολύ ξεκάθαρους πια λόγους, δημιούργησαν και επέβαλαν ετσιθελικά στους λαούς του κόσμου, μαζί και πρώτα απ’ όλους σε μας…

Τα προηγούμενα χρόνια κάποιοι από μας, ίσως και όλοι μας σ’ ένα βαθμό, βολευτήκαμε, γίναμε μέρος του «συστήματος» της κοινωνικοπολιτικής κρεατομηχανής που τα αλέθει όλα, πήραμε το «κοκαλάκι» μας όπως μας λένε σήμερα, κατ’ άλλους μαζί τα φάγαμε…

Σίγουρα και χωρίς καμιά αμφιβολία αυτό που λένε έχει δόση αλήθειας. Όχι όμως πως τα φάγαμε μαζί, κάποιοι δεν φάγαμε καθόλου, αντίθετα δουλέψαμε για να φάνε κάποιοι άλλοι! Σ’ αυτό που αδιαμφισβήτητα έχουμε ευθύνη όλοι μας είναι οι πολιτικές μας επιλογές, είτε απλά σε επίπεδο ψήφου είτε ακόμη χειρότερα, υπηρετώντας «εκ των έσω» το συγκεκριμένο φαύλο κύκλο!

Όμως «τα αίτια πολλά και η εμπλοκή μία» όπως λέγαμε παλιά. Σήμερα τι γίνετε; Ο σημερινός Έλληνας δεν αντιδρά ούτε στο ένα χιλιοστό γι αυτά που σήμερα συμβαίνουν κι αποτελούσαν κάποτε όχι απλώς «αιτίες πολέμου» αλλά τον ίδιο τον πόλεμο!

Εργασιακά, κατακτήσεις αιώνων των εργαζομένων, φοροαπαλλαγές, κοινωνικό κράτος και ασφάλιση, εξασφάλιση της εργασίας, των μισθών και των συντάξεων, δημόσιες συγκοινωνίες και υπηρεσίες προς τον πολίτη, όλα καταργούνται σταδιακά ή άμεσα, με το «μαρτύριο της σταγόνας» ή με άμεσες, κρυφές και συνοπτικές διαδικασίες.

Άπαντα πωλούνται άμεσα, προς εξεύρεση πόρων, για πιο λόγο άραγε όταν, ακολουθώντας μια οικονομικοκοινωνική πολιτική φόβου και ανασφάλειας για τον εργαζόμενο σκληρά και άδικα φορολογούμενο πολίτη, επαγγελματία, εργοδότη ή υπάλληλο, κάθε μέρα το χρέος μας αυξάνεται, όταν ούτε οι αριθμοί ούτε ακόμη περισσότερο, οι άνθρωποι ευημερούν…

Κι όταν πραγματικά είναι πέραν πάσης ακόμη και οικονομικής λογικής να μειώνεις τους μισθούς και τα εισοδήματα βασικών τροφοδοτών της αγοράς, διότι «ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος», αντί να του ζητήσεις να γίνει παραγωγικός ή παραγωγικότερος, εφόσον όλοι συμφωνήσουμε πως σ’ αυτόν τον τόπο κάποιοι, αλλά όχι όλοι, δε δουλεύουν για αυτό που πληρώνονται.

Έχουμε καταντήσει πλέον η «κοινωνία των δήθεν», με «δήθεν» πολιτικούς που μας αγάπησαν ξαφνικά και θέλουν να μας… σώσουν, με «δήθεν» αυτοδιοικητικούς που ασχολούνται με τα κοινά είτε κάνοντάς το επάγγελμα, είτε στη δύση της καριέρας τους γιατί «δεν άντεχαν να βλέπουν τον τόπο τους να χαραμίζεται (!!!)».

Ακόμη με «δήθεν» συνδικαλιστές που στο μυαλό τους έχουν την προσωπική προβολή και το όφελος, βλέποντας στο βάθος βουλευτικούς ή άλλους θώκους, κάποιους «δήθεν» καλλιτέχνες που για ψύλλου πήδημα έκαναν συναυλίες διαμαρτυρίας ακόμη και για τα… «δικαιώματα της κάμπιας στη Θεσσαλία» και σήμερα σιωπούν και κάποιους δήθεν αγωνιστές του «σοσιαλισμού και της δημοκρατίας» που εκχωρούν την οικονομική και εθνική μας κυριαρχία «έναντι πινακίου φακής», ότι κι αν σημαίνει αυτό…

Όλοι μας κρυμμένοι πίσω από το «και τι να κάνω εγώ», «δήθεν» κι εμείς αγανακτισμένοι, βλέπουμε να καίγεται το σπίτι του γείτονα αλλά δεν ξέρουμε πως πήρε φωτιά, σιγά-σιγά και το δικό μας…

Οι σημερινή νέα γενιά, σαφέστατα και ξεκάθαρα πολύ πιο καταρτισμένη, έξυπνη και ταλαντούχα από τη δική μας γενιά, δεν έχει καμιά ευθύνη για αυτά που παραλαμβάνει, έχει όμως την ευθύνη να παλέψει για το δικό της μέλλον, να αναγκάσει όλους μας να βγούμε ο καθένας από το μικρόκοσμο και το καβούκι του και να δημιουργήσουμε τις συνθήκες για ένα καλύτερο αύριο.

Το μέλλον ανήκει σε εκείνους που θα παλέψουν να το κερδίσουν κι όχι σε μας που «δειλοί μοιραίοι και άβουλοι αντάμα, προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα» όπως μας ψιθυρίζει ο ποιητής Κ. Βάρναλης προσπαθώντας, απ’ το παρελθόν, να μας αφυπνίσει και να μας καταδείξει πως η ανδρεία της ψυχής μας και ο αγώνας είναι αυτός που θα μας ξαναδώσει, τουλάχιστον, την χαμένη μας αξιοπρέπεια…

Δημήτρης Β. Καρέλης