i Love to Create!

Στο “Στούντιο με θέα” με την Φαίη Μαυραγάνη στον ΑΝΤ1, για τους έξυπνους μετρητές που εξασφαλίζουν σημαντικά πλεονεκτήματα για τους καταναλωτές...

Δείτε το στο: www.ant1news.gr

 Στο Star Κεντρικής Ελλάδας, με την κ. Θώμη Παληού, για τις αλλαγές που έρχονται με τους έξυπνους μετρητές ηλεκτρικής ενέργειας:

 Με τους «Αταίριαστους» Γιάννη Ντσούνο - Χρήστο Κούτρα και την κ. Ειρήνη Δράγαση, στον ΣΚΑΪ, δυο λόγια για τους «έξυπνους μετρητές» (στο 01.06.25).

https://www.skaitv.gr/.../2023-11-08-09/atairiastoi-08112023

Στην εκπομπή του Μάνου Νιφλή στον REALfm 97,8 την Τρίτη 14-11-2023, μιλάμε για τους νέους «χρωματιστούς» λαγαριασμούς του ρεύματος.

στο 10.00΄

 https://media.real.gr/filesystem/Multimedia/mp3/14-11-2023_NIFLHS_01_id81386.mp3

στο 8.10΄

https://media.real.gr/filesystem/Multimedia/mp3/08-11-2023_NIFLHS_01_id81163.mp3

Η αξία της ορθής καταμέτρησης κατανάλωσης ηλεκτρικής ενέργειας

Γράφει ο Δημήτρης Β. Καρέλης*

«Αν δεν μπορείτε να το μετρήσετε, δεν μπορείτε να το διαχειριστείτε» (if you can't measure it you cant manage it), υποστήριζε ο Πίτερ Ντρούκερ, (1909-2005), ο γκουρού του Μάνατζμεντ, εκπαιδευτικός και συγγραφέας.

Αυτή η ρήση έχει την εφαρμογή της και στην ηλεκτρική ενέργεια, καθώς είναι εξαιρετικά σημαντικό να λαμβάνονται ακριβείς μετρήσεις από τους Μετρητές Κατανάλωσης Ρεύματος, με τη μικρότερη δυνατή απόκλιση, διότι αυτό εξασφαλίζει ότι δεν πληρώνει κάποιος περισσότερα από όσο καταναλώνει.

Όταν ο Τόμας Έντισον (Thomas Alva Edison, 1847-1931) άρχισε να τροφοδοτεί με ηλεκτρικό ρεύμα στο Μανχάταν της Νέας Υόρκης, το 1882, χρέωνε την κάθε λάμπα που ο πελάτης είχε στο σπίτι του.

Καθώς η εμπορική χρήση της ηλεκτρικής ενέργειας εξαπλώνονταν, στη δεκαετία του 1880, γινόταν ολοένα και πιο σημαντικό να βρεθεί ένας μετρητής ηλεκτρικής ενέργειας, παρόμοιος με τους τότε υπάρχοντες μετρητές αερίου, ώστε να τιμολογούνται οι πελάτες, αντί να χρεώνεται ένας σταθερός αριθμός φανών μηνιαίως.

Όπως ήταν φυσικό, ήταν πλέον πρακτικά ανεπαρκείς οι «ηλεκτρολυτικοί μετρητές» του Έντισον (1881), ο γερμανικός μετρητής υδρογόνου της Siemens-Shuckert και ο μετρητής υδραργύρου της Jena.

Μεσολάβησαν ωστόσο οι μετρητές εκκρεμών (1884) και άλλοι τύποι μετρητών, έως ότου το 1885 ο Γαλιλαίος Φερράρις (Galileo Ferraris, 1847-1897), από το Τορίνο της Ιταλίας, ερευνώντας το περιστροφικό μαγνητικό πεδίο, εφηύρε τον κινητήρα επαγωγής, ανοίγοντας το δρόμο, μαζί με Όττο Μπλάθυ (Ottó Bláthy, 1860-1939) και τον Νίκολα Τέσλα (Nikola Tesla, 1857-1943), για την ανάπτυξη του επαγωγικού μετρητή.

Επαγωγικοί μετρητές

Για τη μέτρηση της ηλεκτρικής ενέργειας χρησιμοποιούνται έκτοτε και κατά κύριο λόγο, επαγωγικοί μετρητές, οι οποίοι αποτελούνται από δυο σταθερούς ηλεκτρομαγνήτες που επενεργούν πάνω σε ένα δίσκο από αλουμίνιο. Το ρεύμα πού διατρέχει τα πηνία προκαλεί περιστροφή του δίσκου, ο όποιος μεταδίδει, δια του άξονά του, την κίνηση στο στροφόμετρο. Όσο περισσότερη είναι ή ηλεκτρική ισχύς πού απορροφά η εγκατάσταση, τόσο γρηγορότερη είναι ή περιστροφή του δίσκου.

Στα επόμενα χρόνια, επιτεύχθηκαν πολλές βελτιώσεις στους μετρητές, όπως μείωση του βάρους και των διαστάσεων, επέκταση του εύρους φορτίου, αντιστάθμιση των μεταβολών του συντελεστή ισχύος, τάσης και θερμοκρασίας, εξάλειψη της τριβής με αντικατάσταση των παλαιών ρουλεμάν με σφαιρικά και μαγνητικά, βελτιώνοντας τοιουτοτρόπως τη μακροχρόνια σταθερότητα.

Μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα αναπτύχθηκαν και τριφασικοί επαγωγικοί μετρητές.

Ο μετρητής ηλεκτρικής ενέργειας ή γνώμων, χρησιμοποιείται για τη μέτρηση τής ηλεκτρικής ενέργειας πού απορροφά μία δεδομένη εγκατάσταση και η ορθή λειτουργία του είναι ζωτικής σημασίας στη λήψη ακριβών μετρήσεων.

Η ανάγνωση του μετρητή ηλεκτρικού ρεύματος διαφέρει ανάλογα με το μοντέλο, καθώς κάθε πληροφορία εμφανίζεται διαφορετικά. Οι κύριοι τύποι ηλεκτρικών μετρητών είναι οι τυπικοί ηλεκτρομηχανικοί μετρητές (electric mechanical meters) με αριθμητήρα, οι ψηφιακοί ηλεκτρονικοί μετρητές (Digital meters), οι λίγο πιο περίπλοκοι κυκλικοί, περιστροφικοί μετρητές (Dial meters), που μοιάζουν με μικρά παραδοσιακά ρολογάκια και οι μετρητές προπληρωμής.

Ηλεκτρονικοί μετρητές

Οι ηλεκτρονικές τεχνολογίες δεν βρήκαν εφαρμογή στη μέτρηση μέχρι να καταστούν διαθέσιμα τα πρώτα αναλογικά και ψηφιακά ολοκληρωμένα κυκλώματα, τη δεκαετία του 1970.

Η νέα τεχνολογία έδωσε νέα ώθηση στην ανάπτυξη μετρητών ηλεκτρικής ενέργειας. Αρχικά, αναπτύχθηκαν στατικοί μετρητές υψηλής ακρίβειας, ενώ τη δεκαετία του 1980 κατασκευάστηκαν οι υβριδικοί μετρητές, οι οποίοι αποτελούνται από επαγωγικούς μετρητές και ηλεκτρονικές μονάδες τιμολόγησης, μια τεχνολογία με σχετικά μικρή διάρκεια.

Με την έλευση των ηλεκτρονικών μετρητών, ο μηχανικός απαριθμητήρας που είχαν η παλαιοί ηλεκτρομηχανικοί μετρητές, αντικαταστάθηκε με οθόνη υγρών κρυστάλλων. Για την λήψη των ενδείξεων από τους καταμετρητές του ΔΕΔΔΗΕ και από τους καταναλωτές, οι ενδείξεις εναλλάσσονται στην οθόνη ανά 10 δευτερόλεπτα.

Συχνά, οι μετρητές που έχουν σχεδιαστεί για ημιαυτόματη ανάγνωση έχουν μια σειριακή θύρα, η οποία επικοινωνεί μέσω υπέρυθρων LED μέσω της πρόσοψης του μετρητή.

Μετρήσεις

Για την ανάγνωση των μετρητών, οι οποίοι τοποθετούνται αναγκαστικά στο χώρο των πελατών, για σκοπούς ελέγχου και χρέωσης, πραγματοποιείται προγραμματισμένη επίσκεψη εξειδικευμένων υπαλλήλων των ηλεκτρικών εταιριών για την τιμολόγηση, ενώ παλαιότερα πραγματοποιούσαν και την είσπραξη του λογαριασμού επί τόπου. Στην Ελλάδα το ρόλο αυτό είχαν οι Καταμετρητές – Εισπράκτορες.

Πολλές Ηλεκτρικές Εταιρίες δεν τοποθετούσαν μετρητές για την κατανάλωση ηλεκτρικού ρεύματος και τα σπίτια πλήρωναν με το χρόνο ένα προκαθορισμένο ποσό για κάθε λαμπτήρα φωτισμού που χρησιμοποιούσαν.

Οι τιμές δεν ήταν ίδιες σ’ όλη τη χώρα. Ενδεικτικά, το 1955 η τιμή της κιλοβατώρας του ρεύματος φωτισμού στην περιοχή Αθηνών-Πειραιώς ήταν 1,417 δρχ., στον Πύργο ήταν 5,83 δρχ., στη Φλώρινα 4,99 δρχ., στην Κύμη 7,98 δρχ. και στην Ανδρίτσαινα 11,30 δρχ.

Σε πολλές οικίες δεν υπήρχε ανεξάρτητο ρολόι για το ηλεκτρικό και οι μετρητές ήταν κοινοί, με αποτέλεσμα οι λογαριασμοί να γίνονται αιτία για κουτσομπολιά, διχόνοιες, ακόμα και διαπληκτισμούς.

Αντιμετωπίζοντας ιδιαίτερες δυσκολίες στην άσκηση των καθηκόντων τους, Καταμετρητές – Εισπράκτορες, χαρακτηρίστηκαν δικαίως ως «το μάτι και το αυτί της επιχείρησης», καθώς είχαν άμεση επαφή με τον πελάτη – καταναλωτή, την παροχή και το μετρητή.

Καταμετρητές

Οι έμπειροι, κατάλληλα εκπαιδευμένοι και εξειδικευμένοι Καταμετρητές, δεν περιορίζονται μόνο στην απλή ανάγνωση του μετρητή ή το χειρισμό μεγιστοδείκτη, τουναντίον, ο καταμετρητής ανακαλύπτει με ευκολία και επισημαίνει με σχετικά δελτία αναφοράς (ΔΑΚ) παραβιάσεις, όπως κομμένες σφραγίδες (κιβωτίου, διανομέων, κυψελών και ακροδεκτών), πρώτη ένδειξη πιθανής επέμβασης στο μετρητή για πιθανές παρανομίες όπως ρευματοκλοπή, παράνομη ηλεκτροδότηση, επαναφορά κομμένου λόγω χρέους, αλλά και βλάβες, όπως στασιμότητα, βραδυπορία ή αντιστροφή του μετρητή, κλπ., ενώ εντοπίζει επικίνδυνες παροχές με πιθανή διαρροή ηλεκτρικού ρεύματος.

Κύρια εργασία του καταμετρητή είναι η ανάγνωση μετρητών κατανάλωσης ηλεκτρικής ενέργειας από οικιακούς, εμπορικούς και βιομηχανικούς καταναλωτές, η λήψη ένδειξης και εισαγωγή των δεδομένων σε βιβλία καταμέτρησης ή σε φορητούς υπολογιστές, η επαλήθευση ενδείξεων σε περιπτώσεις όπου η κατανάλωση φαίνεται να είναι προβληματική, ενώ καταγράφει τους πιθανούς λόγους για αυτές τις διακυμάνσεις.

Επιθεωρεί τους μετρητές για μη εξουσιοδοτημένες συνδέσεις, ελαττώματα και ζημιές, όπως σπασμένες σφραγίδες, ελέγχει την ορθή λειτουργία του εξοπλισμού ώστε να διασφαλίζεται η καλή λειτουργία του. Απαντά στις ερωτήσεις των πελατών σχετικά με τις υπηρεσίες και τους κατευθύνει στα κέντρα εξυπηρέτησης πελατών.

Αναφέρει στα Γραφεία Καταμέτρησης τυχόν προβλήματα όπως μη λειτουργικές ή δυσλειτουργικές συσκευές, μη εξουσιοδοτημένες αλλαγές στο μετρητή, παρατυπίες, κατεστραμμένο εξοπλισμό ή εμπόδια στην πρόσβαση στο μετρητή και αφήνει μηνύματα σε περιπτώσεις όπου δεν είναι προσβάσιμοι οι μετρητές.

Εργάζεται σε εξωτερικούς χώρους, σε όλες τις καιρικές συνθήκες και αλληλεπιδρά με τους πελάτες με ήρεμο και επαγγελματικό τρόπο, ενώ αποφεύγει με επιδεξιότητα τα σκυλιά και άλλα εμπόδια όταν κινείται σε ξένες ιδιοκτησίες.

Η ποιοτική εργασία του είναι εξαιρετικά επωφελής για την εταιρία, τους προμηθευτές ηλεκτρικού ρεύματος, αλλά και για το κοινωνικό σύνολο, καθώς η ορθή μέτρηση και ο εμπεριστατωμένος έλεγχος ενός κοινωνικού, αλλά «αόρατου» αγαθού, όπως είναι το ηλεκτρικό ρεύμα, είναι το σημαντικότερο μέρος της εργασίας του Καταμετρητή.

Μέσα σε ιδιαίτερα αντίξοες συνθήκες, στο κρύο και τη ζέστη, το χιόνι και τη βροχή, τους ψεκασμένους με φάρμακα αγρούς και τα σκοτεινά, ανθυγιεινά υπόγεια, ως τους επιθετικούς σκύλους φύλακες και τους δύστροπους πελάτες, οι Καταμετρητές υπερέβαλλαν ανέκαθεν εαυτόν, με αποτέλεσμα τις σχεδόν μηδενικές απώλειες ενδείξεων και κατά συνέπεια την έκδοση ορθών λογαριασμών.

Προστασία των εργαζομένων

Υπήρξαν κατά καιρούς ποδοσφαιριστές μεγάλων ομάδων και άλλοι αθλητές που δούλευαν ως Καταμετρητές και Εισπράκτορες της ΗΕΑΠ και της ΔΕΗ, οι οποίοι μάτωναν τα πέλματά τους από τις πεζοπορίες που έκαναν και παρ’ όλα αυτά πήγαιναν κανονικά και στις προπονήσεις και στους αγώνες.

Για την ιστορία ο Στέλιος Κυριακίδης, ο «σύγχρονος Φειδιππίδης», ο Ελληνοκύπριος Πανελληνιονίκης, Βαλκανιονίκης, ήρωας του Μαραθώνιου της Βοστώνης το 1946, που κέρδισε  και αφιέρωσε τον αγώνα του στην Ελλάδα, ήταν Καταμετρητής - Εισπράκτορας της Ηλεκτρικής Εταιρίας και μετέπειτα της Δ.Ε.Η.

Η κατηγορία-ειδικότητα των καταμετρητών, ήταν σύμφωνα με τα στοιχεία της αρμόδιας υπηρεσίας υγιεινής και ασφάλειας στην εργασία, πρώτη σε μικροατυχήματα, ενώ δυστυχώς, θρηνούμε και θανατηφόρο δυστύχημα κατά την εκτέλεση της εργασίας της καταμέτρησης, στα Κύθηρα. Σαν σωματείο, δίνουμε έμφαση ως ζήτημα υψηλής προτεραιότητας, στην κατοχύρωση ασφαλούς, υγιούς και αξιοπρεπούς, εργασιακού περιβάλλοντος, με την ανάπτυξη προληπτικών μέτρων, καθώς και την εφαρμογή πολιτικών, συστημάτων και προγραμμάτων προστασίας των εργαζομένων.

Σεμινάρια

Η καταμέτρηση πέρασε σταδιακά από τα βιβλία καταμέτρησης και το Mark Sensing, στους φορητούς καταχωρητές και σήμερα προχωρά γοργά προς τη νέα τεχνολογία.

Ο ΔΕΔΔΗΕ πραγματοποίησε τα τελευταία χρόνια, μετά από αίτημα του συλλόγου μας, σειρά εκπαιδευτικών σεμιναρίων των τακτικών Καταμετρητών, με ιδιαίτερη στόχευση στον εντοπισμό ρευματοκλοπών, στην ανάγνωση και τον οπτικό έλεγχο νέων ηλεκτρονικών μετρητών, αλλά και στην λήψη ενδείξεων μετρητών φωτοβολταϊκών συστημάτων (ΦΒ) από αυτοπαραγωγούς ενεργειακού συμψηφισμού (net metering), με μεγάλη επιτυχία και εξαιρετικά αποτελέσματα, βάση των στατιστικών στοιχείων της εταιρίας.

Ρευματοκλοπές

Με αφορμή την έκδοση από τη Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας (ΡΑΕ) τμήματος του Εγχειριδίου Ρευματοκλοπών, αλλά και του Κώδικα ΕΔΔΗΕ, επισημαίνουμε, για μια ακόμη φορά, την τεράστια συνεισφορά των Καταμετρητών του ΔΕΔΔΗΕ, οι οποίοι διαδραματίσουν ενεργό ρόλο στην ανίχνευση, τη διερεύνηση και την πρόληψη της κλοπής ηλεκτρισμού.

Ένας σοφός είπε κάποτε: «αν κάτι έχει αξία, κάποιος θα προσπαθήσει να το κλέψει». Αυτό ισχύει και για την ηλεκτρική ενέργεια, ωστόσο το πρόβλημα δεν είναι σημερινό. Ήδη από το 1899, ο Σύνδεσμος Εταιρειών φωτισμού Edison στην Αμερική, αντιμετώπισε το πρόβλημα της παραβίασης των βιδών που ρύθμιζαν τους μαγνήτες απόσβεσης του μετρητή.

Στην Ελλάδα, κατά τη δεκαετία 1961-1971 η συχνότερη παρανομία αφορούσε τη λαθραία σύνδεση περισσότερων της μιας κατοικίας με ένα μετρητή.

Σήμερα η πολυετής οικονομική κρίση, τα δυσβάστακτα τέλη και οι φόροι που  επιβαρύνουν τον καταναλωτή, τον ωθούν, ως έσχατη πιθανή λύση, στην εν πολλοίς επικίνδυνη, επέμβαση στον μετρητή του ηλεκτρικού ρεύματος, σε μεγάλο εύρος.

Ωστόσο, η κλοπή ηλεκτρικής ενέργειας έχει σημαντικό αντίκτυπο στους πελάτες τόσο στο κόστος όσο και στην ασφάλεια. Η ρευματοκλοπή αυξάνει τη χρέωση για τους υπόλοιπους καταναλωτές, ενώ η  παρέμβαση σε μετρητές ή καλώδια υπό τάση, από μη ειδικούς, αποτελεί σοβαρότατο κίνδυνο για την σωματική ακεραιότητα από πιθανή ηλεκτροπληξία, υπερφορτώνει το σύστημα, το οποίο συχνά προκαλεί διακοπές, ενώ μπορεί επίσης να προκαλέσει βραχυκύκλωμα και πυρκαγιά. Δεν λείπουν βεβαίως και οι «ειδικοί» στις ρευματοκλοπές, οι οποίοι τις έχουν αναγάγει πλέον, όχι σε τεχνική, αλλά σε τέχνη.

Όχι σε τρίτους

Για τους παραπάνω λόγους, η εναντίωσή μας στην ανάθεση της καταμέτρησης ηλεκτρικής ενέργειας σε τρίτους δεν αποτελεί δογματισμό, αλλά στοιχειοθετημένη αντίληψη και θέση, η οποία εκφράζεται επίσημα και διαχρονικά, τεκμηριωμένη με αδιάσειστα, οικονομικά και λειτουργικά στοιχεία. Θεωρούμε πως η μόνη λύση για το ΔΕΔΔΗΕ είναι η Καταμέτρηση να γίνεται με ίδια μέσα, με αξιοποίηση του υπάρχοντος τακτικού προσωπικού Καταμετρητών (ΔΟ2Β), ταυτόχρονα με μετατάξεις και προσλήψεις τακτικού προσωπικού στην ειδικότητα του Καταμετρητή, πιθανόν και με αυξημένα προσόντα, όπως πτυχίο ηλεκτρολόγου ή άλλης συναφούς ειδικότητας μέσης εκπαίδευσης, ώστε να αποτελέσουν τον κορμό υποστήριξης της τηλεμέτρησης, όταν εκείνη επεκταθεί στο σύνολο των παροχών ηλεκτρικής ενέργειας.

Τηλεμέτρηση

Η ιδέα της απομακρυσμένης μέτρησης (Τηλεμέτρηση) γεννήθηκε στη δεκαετία του 1960. Αρχικά, χρησιμοποιήθηκε η απομακρυσμένη μετάδοση παλμών, αλλά αυτό αντικαταστάθηκε σταδιακά με τη χρήση διαφόρων πρωτοκόλλων και μέσων επικοινωνίας.

Σήμερα οι μετρητές με πολύπλοκες λειτουργίες βασίζονται στην τελευταία ηλεκτρονική τεχνολογία, χρησιμοποιώντας την ψηφιακή επεξεργασία σήματος, με τις περισσότερες λειτουργίες να υλοποιούνται στο υλικολογισμικό (firmware).

Η επόμενη γενιά έξυπνων μετρητών ενέργειας, με δεδομένα σε πραγματικό χρόνο θα βοηθήσουν τους καταναλωτές να ελέγξουν την αγορά και τη χρήση ηλεκτρικής ενέργειας και να προσαρμόζουν ανάλογα τη συμπεριφορά τους.

Ο Διαχειριστής του Ελληνικού Δικτύου Διανομής Ηλεκτρικής Ενέργειας (ΔΕΔΔΗΕ) ολοκλήρωσε τον Νοέμβριο του 2009 την εγκατάσταση Συστήματος Τηλεμέτρησης & επεξεργασίας μετρητικών δεδομένων Μέσης Τάσης και το 2015 την εγκατάσταση Συστήματος Τηλεμέτρησης Μεγάλων Πελατών Χαμηλής Τάσης, ενώ σήμερα δρομολογείται η τηλεμέτρηση του συνόλου των ηλεκτροδοτούμενων παροχών.

Ανθρώπινος παράγοντας

Ωστόσο, σε ένα οικονομικά ασφυκτικό περιβάλλον, οι μη τεχνικές απώλειες, ιδίως εκείνες του δόλιου τύπου από ανέντιμους καταναλωτές, με την τεράστια έξαρση στις ρευματοκλοπές, τείνουν να γίνουν το σοβαρότερο πρόβλημα για τις ηλεκτρικές εταιρείες διεθνώς και παρότι οι τάσεις της μέτρησης κατευθύνονται προς την αυτόματη ανάγνωση από πολυλειτουργικούς ηλεκτρονικούς μετρητές, οι έλεγχοι εξακολουθούν να βασίζονται στη μακροσκοπική επιθεώρηση, τον οπτικό έλεγχο των εγκαταστάσεων μέτρησης, για την ανίχνευση της παράνομης επέμβασης, καθιστώντας απαραίτητο τον ανθρώπινο παράγοντα.

Η Τηλεμέτρηση-Τηλεδιαχείριση των μετρητών ηλεκτρικής ενέργειας (Automatic Meter Reading), παρουσιάζει σημαντικές προοπτικές και πλεονεκτήματα, όπως και οποιαδήποτε άλλη τεχνολογική εξέλιξη, δεν αποτελεί όμως πανάκεια για την επίλυση των ζητημάτων της καταμέτρησης, τουναντίον καθίσταται επιβεβλημένος ο περιοδικός και έκτακτος οπτικός έλεγχος όλων των τηλεμετρούμενων παροχών, από κατάλληλα εκπαιδευμένους τακτικούς καταμετρητές του ΔΕΔΔΗΕ.

Οι εργασίες καταμέτρησης με σύγχρονες Mobile συσκευές, κάτι που ειρήσθω εν παρόδω υπήρξε δική μας πρόταση ήδη από το 2010, ενσωματώνοντας όλα τα πλεονεκτήματα που παρέχει η νέα τεχνολογία (πιστοποιημένη επίσκεψη, λήψη συντεταγμένων, φωτογραφιών κλπ), επίσης δεν είναι η μοναδική λύση, καθώς απαιτείται η διεκπεραίωσή της από έμπειρο και εξειδικευμένο προσωπικό, όπως απαραίτητος είναι και ο προσήκων έλεγχος των εργασιών αυτών και όχι μόνο.

------------------

Ο κ. Δημήτρης Β. Καρέλης είναι Πρόεδρος Δ.Σ. του Πανελλαδικού Συλλόγου Καταμετρητών – Εισπρακτόρων Ομίλου Δ.Ε.Η.

Πτυχιούχος του τμήματος Σπουδών στον Ελληνικό Πολιτισμό της Σχολής Ανθρωπιστικών Επιστημών του ΕΑΠ.

(katametrites.blogspot.com)

 «Σύγκριση των ανακτορικών συγκροτημάτων της Κνωσού και των Μυκηνών ως κέντρα εξουσίας και πολιτισμού»

Γράφει ο Δημήτρης Β. Καρέλης*

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Εισαγωγή

Ενότητα 1^η : Η δομή των Μινωικών και Μυκηναϊκών ανακτόρων ως κέντρων εξουσίας και πολιτισμού.

Το Ανάκτορο της Κνωσού.

Το ανάκτορο των Μυκηνών.

Σύγκριση των Μινωικών και Μυκηναϊκών ανακτόρων.

Ενότητα 2^η: Οι τοιχογραφίες στο Μινωικό και Μυκηναϊκό πολιτισμό.

Οι Γρύπες στην αίθουσα του θρόνου, στην Κνωσό.

Δαίμονες μεταφέρουν ανάφορο, σε τοιχογραφία των Μυκηνών.

Ενότητα 3^η: Η επίδραση της προϊστορικής αρχαιολογίας στη σύγχρονη αρχιτεκτονική και η αξιοποίηση των προϊστορικών ανακτόρων.

Επίλογος

Βιβλιογραφία 

Δικτυογραφία

Παράρτημα εικόνων

 Εισαγωγή

Τα Μινωικά και Μυκηναϊκά ανάκτορα, ιδιαίτερα τα ανάκτορα της Κνωσού και των Μυκηνών, αποτελούσαν κέντρα πολιτικής, στρατιωτικής και θρησκευτικής διοίκησης των αντίστοιχων πολιτισμών. Συνιστούσαν επίσης κοιτίδες οικονομίας και πολιτισμού, όπως προκύπτει κυρίως από τις επιγραφές της Γραμμικής Β΄, που έχουν ανακαλυφθεί, αλλά και τις περιγραφές του Ομήρου.

Η εργασία που ακολουθεί, πραγματεύεται τις ομοιότητες και τις ουσιώδεις διαφορές μεταξύ των δύο ανακτόρων, με βάση τις κατόψεις του ανακτορικού συγκροτήματος της Κνωσού (εικ. 5) και της Ακρόπολης των Μυκηνών (εικ. 6), μελετά το ζωγραφικό διάκοσμο των ανακτόρων, συγκρίνοντας μια τοιχογραφία από κάθε ανάκτορο, τις περιγράφει και τις σχολιάζει, κυρίως από άποψη τεχνοτροπίας και καταγράφει την επίδραση της προϊστορικής αρχαιολογίας στη σύγχρονη ελληνική αρχιτεκτονική.

 Ενότητα 1^η : Η δομή των Μινωικών και Μυκηναϊκών ανακτόρων ως κέντρων εξουσίας και πολιτισμού

Το Ανάκτορο της Κνωσού

Εικόνα 1: Άποψη των ανακτόρων της Κνωσού (Προέλευση εικόνας: Αρχείο Δ. Β. Καρέλη)

 Ένα από τα μεγαλύτερα κέντρα της μινωικής εξουσίας ήταν το εντυπωσιακό και επιβλητικό κτιριακό συγκρότημα των Ανακτόρων της Κνωσού (εικ.1), που αναπτύσσονταν σε μια έκταση 22.000 τ.μ., κτισμένο κατά ένα μεγάλο μέρος πάνω σε τεχνητό λόφο. Ήταν η έδρα του βασιλιά Μίνωα και σε ορισμένα σημεία του θεωρείται πως είχε έως πέντε ορόφους. Το παλαιό ανάκτορο χτίστηκε περί το 2000 π.Χ., περίοδο της εμφάνισης των πρώτων ανακτόρων, στο νότιο άκρο της πόλης της Κνωσού και καταστράφηκε από σεισμό κατά το 1900 π.Χ.. Επισκευάστηκε ταχύτατα, αλλά καταστράφηκε για μια ακόμη φορά από σεισμό το 1700 π.Χ., περίπου. Το νέο ανάκτορο αναδομήθηκε αμέσως, μεγαλειώδες και θεαματικότερο, για να υποστεί νέα μερική καταστροφή στα μέσα του 15^ου αι., μετά από έκρηξη του ηφαιστείου της Σαντορίνης, όταν εγκαθίστανται στην Κνωσό οι Μυκηναίοι. Καταστράφηκε εκ νέου, από πυρκαγιά, στα μέσα του 14^ου αι. π.Χ. και από τότε δεν ανέπτυξε δραστηριότητα ανακτορικού κέντρου.[1]

Σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη του ανακτορικού συστήματος στην Μινωική Κρήτη έπαιξαν οι σχέσεις που είχαν αναπτυχθεί με τα κέντρα της Ανατολής, σε Μεσοποταμία και Αίγυπτο, όπου υπήρχε ήδη «ιεραρχημένη» κοινωνία.[2] Η εμφάνιση των πρώτων ανακτόρων στη Μινωική Κρήτη, προοιώνιζε τη σταθεροποίηση της διοικητικής και κοινωνικής ιεραρχίας, την ενίσχυση της ευμάρειας των οικισμών της και την έξαρση της καλλιτεχνικής παραγωγής.[3]

 Το ανάκτορο των Μυκηνών

 Οι Μυκήνες κτίστηκαν από τον Περσέα, ο οποίος φόνευσε ακούσια τον παππού του Αρκίσιο, βασιλιά του Άργους.[4] Η ακρόπολη των Μυκηνών ιδρύθηκε, πάνω σε λόφο ύψους 278 μ., στα βορειοανατολικά της αργολικής πεδιάδας ανάμεσα σε δύο λόφους, τον Προφήτη Ηλία και τη Ζάρα, στα μέσα του 14^ου αιώνα (1350 π.Χ. ΥΕ ΙΙΙ Α). Είχε έκταση 30.000 τ.μ. και τα τείχη της, περιμέτρου 900 μ., υπέστησαν αρκετές μετασκευές ως την τελική της μορφή που σώζεται μέχρι σήμερα και χρονολογείται στα τέλη του 13^ου αι. π.Χ.[5] Στην ακμή της, χάρη σ’ ένα ισχυρό ηγεμόνα, κατασκευάστηκαν μεγάλα έργα, χτίστηκε η Πύλη των Λεόντων (εικ.2) με τον προμαχώνα της, η τοιχοποιία του βόρειου τείχους και η πύλη, αναδομήθηκε το νότιο τείχος, για να συμπεριλάβει τον «ταφικό περίβολο Α΄» και το θρησκευτικό κέντρο, χτίστηκε προμαχώνας στα νοτιοανατολικά και διαμορφώθηκε η μεγάλη αναβάθρα που οδηγούσε στο ανάκτορο, κατοικία του άνακτα.

Την ίδια εποχή οικοδομήθηκε ο «θησαυρός του Ατρέα», θολωτός τάφος με υψηλό κυψελοειδή θόλο και κολοσσιαία υπέρθυρα. Στην τελευταία φάση της, περί το 1200 π.Χ. (ΥΕ ΙΙΙ Γ), οι κάτοικοι έλαβαν περισσότερα μέτρα για την ασφάλειά τους και την εξασφάλιση νερού και τροφίμων.[6] Τα τείχη χτιζόταν με «κυκλώπεια» τοιχοδομία και τιτανόλιθους, πάχους τουλάχιστον πέντε μέτρων, ενώ το κεντρικό μέρος των τειχών γεμίζονταν με λίθους και πηλό. Στην ακρόπολη βρισκόταν και το υπόγειο υδραγωγείο, η «Περσεία κρήνη». Παρατηρούμε επίσης, σημαντικό αριθμό θολωτών τάφων, καθώς επίσης τάφους και κατοικίες στην κοντινή της περιοχή.[7] Το ανάκτορο έπαψε να λειτουργεί στα τέλη του 13^ου αι., όταν καταστράφηκε από πυρκαγιά, όμως οι Μυκήνες δεν έπαψαν να κατοικούνται.

Μελετώντας την κάτοψη των ανακτόρων και τα ευρήματα, παρατηρούμε την οργάνωση και το εξειδικευμένο εργατικό δυναμικό που απαιτούσε η εκτέλεση των έργων, καθώς και την κεντρική εξουσία, υπό τον άνακτα και τη δυνατότητά της να εξασφαλίζει το απαιτούμενο πλεόνασμα για τη διαβίωση τους, αναδεικνύοντας παράλληλα μια πολιτισμικά ανεπτυγμένη κοινωνία, με διακριτή κοινωνική δομή, αλλά με στρατοκρατική οργάνωση.[8]

 Σύγκριση των Μινωικών και Μυκηναϊκών ανακτόρων

 Αρκετά κοινά σημεία παρουσίαζαν, από αρχιτεκτονικής απόψεως, τα μυκηναϊκά με τα μινωικά ανάκτορα, όπως τα πρόπυλα, τις ταράτσες σε διαφορετικά επίπεδα, τις κιονοστοιχίες και τις εσωτερικές αυλές.[9] Βασικό συνδετικό στοιχείο ήταν επίσης, οι πρωτεύουσες κατασκευαστικές τεχνικές και η χρήση του λίθου ως αποκλειστικό ή πρωταγωνιστικό δομικό υλικό, παρότι διαφοροποιούνταν σε επί μέρους σημεία.[10] Για τη διακόσμησή τους, χρησιμοποιούσαν βασικά τις τοιχογραφίες, ακόμη και σε εξωτερικούς χώρους όπως τα προστώα, καθώς και σε κάποιες περιπτώσεις, λίθο, ξύλο και χαλκό.[11] Η διαρρύθμιση όμως των Μυκηναϊκών ανακτόρων βασίζονταν σε εντελώς διαφορετικές αρχές από τις Μινωικές, ήταν απλά και όχι δαιδαλώδη και αναπτύσσονταν σε περιορισμένη έκταση, σε αντίθεση με την πολύπλοκη διαρρύθμιση των πολυώροφων και εκτεταμένων Μινωικών. Το πρόπυλο εισόδου, η αυλή και το «μέγαρο», ο ορθογώνιος επίσημος χώρος, χαρακτηριστικό της Ηπειρωτικής Ελλάδας, διακρίνει τη μυκηναϊκή από τη μινωική αρχιτεκτονική.[12] Φειδωλή ήταν η χρήση κιόνων, σε εισόδους, προστώα και κυρίως χώρους του μεγάρου, είχαν χαρακτηριστικά που ήταν σπάνια στα Μινωικά ανάκτορα, όπως ραβδώσεις και άλλα που δεν υπήρχαν καν, όπως βαμμένοι δακτύλιοι από κονίαμα στις βάσεις.[13] Ακόμη, μικρή έως ανύπαρκτη ήταν η χρήση πήλινων σωλήνων στα αποχετευτικά συστήματα των Μυκηναϊκών ανακτόρων, όπου οι οχετοί ήταν αύλακες επενδυμένοι και καλυμμένοι με λίθινες πλάκες, σε αντίθεση με τα Μινωικά.[14] Βασική επίσης διαφοροποίηση ήταν η έλλειψη οχύρωσης στο ανάκτορο της Κνωσού, σε σχέση με το κυκλώπειο τείχος των Μυκηνών, καθώς τα ατείχιστα ανάκτορα και πόλεις των Μινωιτών, καθορίζουν την φιλειρηνική τους φύση. Απόδειξη του ειρηνικού χαρακτήρα των Μινωιτών είναι και η θεματολογία στις τοιχογραφίες, που είναι εμπνευσμένη από την καθημερινότητα, τη φύση ή τα θρησκευτικά και λατρευτικά σύμβολα, σε αντίθεση με τους Μυκηναίους που απεικονίζουν, είτε τους ίδιους σε σκηνές μάχης, ως δεινούς πολεμιστές, είτε αφηρημένες θεότητες.

Βόρεια καταγωγή δηλώνει το Μυκηναϊκό ανάκτορο, καθώς δείχνει εσωστρέφεια, σε αντίθεση με το Μινωικό, που παρουσιάζει σαφή μεσογειακή προέλευση.[15] Ο μινωικός «Λαβύρινθος», με αρχιτεκτονική ποικιλία και ιδιορρυθμία, αναδείκνυε μια κατοικία ανοιχτή σε «αέρα και φως», εν αντιθέσει με το ανάκτορο των Μυκηνών, που εμφάνιζε ορθολογιστικό σύνολο με ξεκάθαρη δομή, καθώς ακόμη και το σχήμα του μεγάρου δεν επέτρεπε παραλλαγές, σε έκταση και ύψος, ούτε προσθήκες.[16] Στην Μινωική Κρήτη και την Κνωσό προκρινόταν η κεντρική κιονοστοιχία, που έτεμνε το χώρο σε δύο μέρη, η εστία ήταν κινητή και το πλάτος της κατοικίας μεγαλύτερο από το βάθος, σε αντίθεση με την Μυκηναϊκή αρχιτεκτονική που επέλεξε τη διπλή, η οποία χώριζε το χώρο στα τρία, η κατοικία είχε μεγαλύτερο βάθος απ’ ότι πλάτος, με την είσοδό της στην στενή πτέρυγα, ήταν σκοτεινή, καθώς είχε λιγοστά «φρέατα φωτισμού» και η εστία της βρισκόταν σε σταθερή θέση.[17]

 Οι τοιχογραφίες στο Μινωικό και Μυκηναϊκό πολιτισμό

Η τοιχογραφία, αντιπροσωπευτική μορφή έκφρασης πολιτισμού της εποχής του χαλκού, εντοπίζεται στα πρώτα ανάκτορα της Κνωσού, το 1600 π.Χ.[18] Ως εξαιρετικά αναπτυγμένη τέχνη για τους Μινωίτες, χαράσσει τα ρεύματα και τη μόδα της εποχής. Την εποχή αυτή οι ζωγράφοι εργάζονται σε αγαστή συνεργασία με το βασιλιά και τα εργαστήριά τους βρίσκονται εντός του ανακτόρου.[19] Η Αιγαιακή τεχνική των τοιχογραφιών είναι ανάμικτη και τα χρώματά τους είναι «φυσικά και γαιώδη», όπως για παράδειγμα το λευκό από ασβέστη, το σκούρο κόκκινο από αιματίτη, το ανοιχτό κόκκινο από ψημένη ώχρα, το κίτρινο από ώχρα, το μαύρο από άνθρακα, το μπλε από μείγμα πυριτίου χαλκού και οξειδίου ασβεστίου.[20]

 Στην συνέχεια, εξετάζουμε δύο τοιχογραφίες, μία από κάθε ανάκτορο, τους «Γρύπες» (εικ.3), από την Αίθουσα του Θρόνου της Κνωσού και τους «Δαίμονες με το ανάφορο» (εικ.4), από τις Μυκήνες.

Οι Γρύπες στην αίθουσα του θρόνου στην Κνωσό

Εικόνα 3.: Η τοιχογραφία με τους γρύπες την αίθουσα του θρόνου, (Προέλευση εικόνας: Αρχείο Δ. Β. Καρέλη)

 Πρόκειται για επιζωγραφισμένη νωπογραφία που καταλαμβάνει, ολόκληρη την νότια πλευρά στην «αίθουσα του θρόνου». Φέρει ζωηρά, έντονα και φωτεινά χρώματα, στα οποία κυριαρχεί το επιβλητικό, μινωικό κόκκινο της Κνωσού, με αποχρώσεις μπλε, κυανού και φαιοκίτρινου χρώματος, αλλά και λευκού, με το οποίο αποδίδεται ένας κυματοειδής σχηματισμός που διατρέχει τους τοίχους, δίκην νέφους, στο μέσον και τη βάση του, παράλληλα με δύο κόκκινες γραμμές. Στη βάση της τοιχογραφίας, αμφίπλευρα του θρόνου, στέκονται αντικριστοί δύο άπτεροι «εραλδικοί γρύπες», σύμβολα βασιλικής ή θεϊκής εξουσίας, ίσως και απονομής δικαιοσύνης, που σκοπεύουν στην προστασία του. Όμοιοι «γρύπες» απεικονίζονται και στο δυτικό τοίχο. Από το ίδιο σημείο, αναφύονται θαλάσσια κρίνα. Οι «γρύπες», που αποδίδονται με μεγάλη τυποποίηση, φέρουν σώμα λιονταριού, κεφαλή αετού, (ίσως παγωνιού), εμφανίζονται άπτεροι, για να υποδηλώσουν την αέναη παρουσία τους στον χώρο, ενώ στο κεφάλι τους τονίζεται το γαμψό ράμφος και το περίτεχνο χρωματιστό λοφίο.[21] Φέρουν επίσης στο λαιμό τους σπειροειδές κόσμημα, που οι άκρες της απολήγουν σε άνθη παπύρου, χαρακτηριστικό της Φαραωνικής Αιγύπτου. Η τοιχογραφία χρονολογείται κατά την «κρητομυκηναϊκή περίοδο» (1700π. Χ. - 1075 π. Χ.)

Δαίμονες μεταφέρουν ανάφορο σε τοιχογραφία των Μυκηνών

Εικόνα 4: Δαίμονες μεταφέρουν το ανάφορο σε τοιχογραφία των Μυκηνών (Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο) (Προέλευση εικόνας:St. Louis Community College, http://users.stlcc.edu, προσπ. 2/11/2014)

 Πρόκειται για θραύσμα τοιχογραφίας με παράσταση δαιμόνων. Αποτελεί μέρος αιγιακής τοιχογραφίας, στο Θρησκευτικό κέντρο των Μυκηνών. Φέρει μπλε και μαύρο χρώμα στα περιγράμματα, κυανό, ερυθρό, φαιοκίτρινο και λευκό στο θέμα της τοιχογραφίας. Εικονίζονται τρεις «ονοκέφαλοι» δαίμονες, να βαδίζουν προς τα δεξιά, κρατώντας μακρύ ξύλινο κοντάρι, το «ανάφορον», από το οποίο κρέμονταν θηράματα ή οι δορές τους.[22] Οι Δαίμονες της τοιχογραφίας εικονίζονται με κεφαλή όνου, φέρουσα κερατοειδή απόφυση και βόστρυχο, που πέφτει στο μέτωπο. Φέρουν ακόμη, ζώνη, δεμένη περιμετρικά. Πιθανότατα οι Δαίμονες επιστρέφουν από κυνήγι ιερό ή προς τιμή του άνακτα. Είναι πιθανόν να πρόκειται για μεταμφιεσμένους ανθρώπους, χάριν θρησκευτικής τελετής. Οι δαίμονες ιδίου τύπου προέρχονται από την Αιγυπτιακή θρησκευτική τέχνη.[23] Η απόδοσή τους είναι αντιφυσιοκρατική, χωρίς βάθος και προοπτική, καθώς απεικονίζονται κατά κρόταφο (προφίλ) και χωρίς επικάλυψη. Η τοιχογραφία τοποθετείται χρονικά περίπου το 13^ο π.Χ. αι. (1250-1200 π.Χ.).

Συγκρίνοντας τις παραπάνω τοιχογραφίες, διαπιστώνουμε σημαντικές διαφορές, στην τεχνοτροπία, την τεχνική, αλλά και τη θεματολογία, που πηγάζουν από τη διαφορετικότητα των δύο πολιτισμών. Στην περίπτωση της νωπογραφίας των «γρυπών», αποτυπώνεται η ρεαλιστική τεχνοτροπία των Μινωιτών, με τα έντονα χρώματα, το φυσιοκρατισμό, κατά την απεικόνιση των κρίνων, αλλά και στην κίνηση των γρυπών, μέσα από καμπύλα περιγράμματα και τη συμβατική αιγαιακή προοπτική. Από την άλλη πλευρά η αυστηρή, λιτή και στατικότερη απόδοση, στην τοιχογραφία των «Δαιμόνων», συνδέεται με τον στρατιωτικό χαρακτήρα του πολιτισμού των Μυκηναίων.

 Ενότητα 3^η: Η επίδραση της προϊστορικής αρχαιολογίας στη σύγχρονη αρχιτεκτονική και η αξιοποίηση των προϊστορικών ανακτόρων

 Πέρα από κάποιες περιορισμένες χρήσεις στην αρχιτεκτονική διακόσμηση, η προϊστορική τέχνη δεν ενσωματώθηκε στη σύγχρονη Ελληνική αρχιτεκτονική και η αποκάλυψη του μινωικού και μυκηναϊκού πολιτισμού δεν είχε ουσιαστική επίδραση. Ενδεικτικά, μόνο το υποκατάστημα της Εθνικής Τράπεζας στο Ναύπλιο, σχεδιάστηκε σε ύφος Μυκηναϊκό, λόγω της γειτνίασης με τις Μυκήνες, καθώς και μεμονωμένα σπίτια στην Αθήνα και την Κρήτη, χρησιμοποίησαν τις χαρακτηριστικές μινωικές κολώνες, με το βαθύ κόκκινο χρώμα. Είχε πλέον προκριθεί ο νεοκλασικισμός, ως νέο ύφος και στυλ στην αρχιτεκτονική, αλλά και για την άμεση σύνδεση της Ελλάδας με το αρχαίο της παρελθόν.[24]

Η Ελλάδα, ένας από τους δημοφιλέστερους προορισμούς πολιτισμού παγκοσμίως, προσδίδει στον τουρισμό πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές διαστάσεις. Η τουριστική ανάπτυξη της Ελλάδας, μέσα από την προβολή της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, ξεκίνησε τη δεκαετία του ’50 και εξελίχθηκε σε μια εξαιρετική πηγή εσόδων.[25] Σήμερα οι επισκέπτες της Κνωσού ξεπερνούν το ένα εκατομμύριο το χρόνο, με τις μέρες αιχμής να φτάνουν τους 15.000, αριθμοί ασύλληπτοι για τον Έβανς.[26] Ομοίως και οι επισκέπτες της Ακροπόλεως Μυκηνών αυξήθηκαν, σύμφωνα με την ΕΛ.ΣΤΑΤ., κατά 1.8% περίπου, το μήνα.

Οι φθορές όμως που παρουσιάζουν σήμερα οι αρχαιολογικοί χώροι στις δομές τους, είναι σημαντικές, καθώς είναι εκτεθειμένοι στο εξωτερικό περιβάλλον και εμφανίζουν προβλήματα συνωστισμού και ρύπανσης, εξαιτίας του όγκου των επισκεπτών τους, καταστροφές από τους τουρίστες και  μεταβολή του χαρακτήρα της περιοχής.[27]

 Επίλογος

Συμπερασματικά, τα Μινωικά ανάκτορα ήταν ανοχύρωτα, τεράστια και λαβυρινθώδη, ενώ τα Μυκηναϊκά ήταν περιορισμένα σε έκταση και οχυρωμένα με κυκλώπεια τείχη. Διέφεραν επίσης στην αρχιτεκτονική δομή τους, δείγμα της διαφορετικότητας των δύο πολιτισμών, ήταν όμως και τα δύο διακοσμημένα με εξαιρετικές τοιχογραφίες.

Οι Μινωίτες δίδαξαν την τέχνη της τοιχογραφίας στους Μυκηναίους που ακολούθησαν τα ίδια πρότυπα, εναρμονισμένα στις δικές τους ανάγκες,[28] εν συγκρίσει όμως, άτεχνα και συμβατικά, με τη φυσιολατρία να απέχει και κεντρικό παράγοντα τις ανθρώπινες ασχολίες.[29]

Επίσης, η σύγχρονη Ελληνική αρχιτεκτονική δεν επηρεάστηκε σχεδόν καθόλου από την προϊστορική τέχνη.

Η αξιοποίηση των Μυκηναϊκών και Μινωικών ανακτόρων προσέδωσε σοβαρή προστιθέμενη αξία στις περιοχές αυτές.

Βιβλιογραφία

•  Βασιλικού Ντόρα, Ο μυκηναϊκός πολιτισμός, Εκδόσεις της Βιβλιοθήκης της εν Αθήναις Αρχαιολογικής Εταιρείας, ΒΑΕ 152,  Αθήνα, 1995.
• Παλυβού Κλαίρη, Δρ Αρχιτέκτων, «Η πορεία των επισκεπτών», Καθημερινή, Ένθετο «Επτά Ημέρες», στο «Το Μινωικό Θαύμα», Κυριακή 20 Απριλίου 1997.
• Παπαγιαννοπούλου Α., Πλάντζος Δ., Σουέρεφ Κ., Τέχνες Ι: Ελληνικές Εικαστικές Τέχνες, Επισκόπηση Ελληνικής Αρχιτεκτονικής και Πολεοδομίας, τόμος Α, Προϊστορική και Κλασική Τέχνη, ΕΑΠ, Πάτρα, 1999.
• Τσούντας, Χρήστος, Μυκήναι και μυκηναίος πολιτισμός, υπό Χρήστου Τσούντα. Αθήνησιν: Παρά τω βιβλιοπωλείω της Εστίας,1893.
• Dickinson, Oliver, Αιγαίο - Εποχή του Χαλκού, Μετ. Θεόδωρος Ξένος, Εκδόσεις Καρδαμίτσα, Αθήνα, 2003.
• Μπουλώτης Χρήστος, Αρχαιολόγος στο  Κέντρον Ερεύνης της Αρχαιότητας  της Ακαδημίας Αθηνών, Το θρησκευτικό κέντρο, στο «Ο γοητευτικός μυκηναϊκός κόσμος», Καθημερινή, Ένθετο «Επτά Ημέρες», Κυριακή 31 Μαΐου 1998.
• Φιλιππίδης Δ., Τέχνες Ι: Εικαστικές Τέχνες, Επισκόπηση της Ελληνικής Αρχιτεκτονικής και Πολεοδομίας. Ιστορία της Ελληνικής και Πολεοδομίας. Τόμος Δ΄, Εκδ. ΕΑΠ, Πάτρα, 2001.

 Δικτυογραφία

Αρχαιολογία Online, http://www.archaiologia.gr, Η τοιχογραφία στη μυκηναϊκή Ελλάδα, 27/6/2011, προσπ. 2/11/2014.

Ινστιτούτο Μεσογειακών Σπουδών, http://digitalcrete.ims.forth.gr, προσπ. 30/10/14.

Νίκος Ζερβονικολάκης, http://zervonikolakis.lastros.net, Κνωσός - Ο Γρίφος Του Θρόνου, προσπ. 2/11/2014.

Τ.Ε.Ι. Χαλκίδας, http://www.ee.teihal.gr/ Οικοτουρισμός, προσπ. 2/11/2014.

Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού, http://odysseus.culture.gr, προσπ. 30/10/14.

Παράρτημα εικόνων

Εικ. 5 : Ανακτορικό συγκρότημα Κνωσού

Εικ. 6: Ακρόπολη

ΕΛΠ 12,  1η 2014-2015

*Δημήτρης Β. Καρέλης

Συγγραφέας -Αρθρογράφος - Πολιτισμολόγος,

Πτυχιούχος του τμήματος Σπουδών στον Ελληνικό Πολιτισμό

της Σχολής Ανθρωπιστικών Επιστημών του ΕΑΠ.

Γράφει ο Δημήτρης Β. Καρέλης

Πλούσια η λαογραφική, πολιτισμική και θρησκευτική κληρονομιά του τόπου μας. Τούτες λοιπόν τις μέρες της προσμονής της έλευσης του Θεανθρώπου, στις 21 Νοεμβρίου, σχεδόν ένα μήνα πριν τα Χριστούγεννα, γιορτάζουμε την Είσοδο της η Παρθένου Μαρίας, Μητέρα του Χριστού, στο Ναό του Θεού.

Κατά την παράδοση της Εκκλησίας, η Θεοτόκος τριετίζουσα, οδηγήθηκε από τους γονείς της Ιωακείμ και Άννη, στο Ναό, για να αφιερωθεί στο Θεό, σύμφωνα με τη δική τους δέσμευση, καθώς η ίδια γεννήθηκε με θέλημα Θεού. Εκεί παρέμεινε για 11 ή 12 χρόνια, ώσπου επέστρεψε στην οικία της, όντας 14 ή 15 ετών. Τούτη η γιορτή, τα Εισόδια της Θεοτόκου, ανήκει στις Θεομητορικές εορτές.

Η λαϊκή ονομασία της γιορτής αυτής είναι της «Παναγίας της Μεσοσπορίτισσας» ή «της Μισοσπορίτισσας» και «Παναγία η Μεσοσπορίτισσα», ένα από τα πολυάριθμα επίθετα της Παναγιάς, διότι τότε μεσιάζει η πρώιμη φθινοπωριάτικη σπορά. Ονομάζεται επίσης και «Πολυσπορίτισσα», καθώς τη μέρα ετούτη οι αγρότισσες μαγειρεύουν αποβραδίς σ’ έναν μεγάλο τέντζερη, χύτρα, τσουκάλι ή κακκάβι και προσφέρουν ανήμερα στους δικούς τους, τα πολυσπόρια (σιτάρι, κουκιά, φακές, φασόλια, ρεβίθια, καλαμπόκι, μπιζέλια και άλλους ανάμικτους ποικίλους καρπούς) τα λεγόμενα και μπουρμπουρέλια (=όσπρια διάφορα βρασμένα ), εξού και της «Παναγιάς Μπουρμπουρέλας» (=της Πολυσπορίτισσας). Σε πολλά χωριά, παλιότερα παίρνανε πολυσπόρια (σιτάρι, ρεβίθια, καλαμπόκι, κουκιά, φασόλια κλπ.) και πηγαίνανε στην βρύση ή στην πηγή, τα ρίχνανε μέσα και λέγανε: «όπως τρέχει το νερό να τρέχει το βιο», για να έχουνε την ποθούμενη γονιμότητα της γης.

Έπρεπε λοιπόν ίσαμε τότε να έχει σπείρει ο γεωργός τα μισά του σπαρμένα, αν ήθελε να σοδέψει μπόλικο καρπό, ενώ τη ανήμερα της γιορτής οι δουλευτές της υπαίθρου γιορτάζανε κι αργούσαν. «Μεσόσπορες, μεσόφαες, μεσοκονόμα να 'χεις!» ή «μισόσπειρα, μισόφαγα, μισόχω να περάσω», έλεγαν τότες, καθώς εκτός της σποράς, μέσιαζε και η κατανάλωση των καρπών της προηγούμενης. Αν λόγω του καιρού, μόλις είχε αρχίσει η σπορά, η γιορτή λεγόταν της «Αρχισπορίτισσας», κι αν πάλι είχε αποπερατωθεί, λεγόταν «Αποσπορίτισσα».

Αυτή τη μέρα βασιλεύει η πούλια, αν τύχη ξαστεριά. Κι ότι καιρό θα κάμει αυτήν τη μέρα, θα κάμει και τις σαράντα επόμενες. Αν δεν έχει βρέξει ως τότε, πρέπει κείνη την ημέρα να γίνει λιτανεία, για να σπλαχνιστεί η Χάρη της Παναγίας να ρίξει νερό. Οι γεωργοί σε πολλά χωριά δεν έπρεπε να ξυρίζονται όσο βαστούσε η σπορά, «για να βγουν τα σπαρτά πυκνά».

Η συνήθεια των πολυσπορίων, έλκει την καταγωγή της στην ελληνική αρχαιότητα, καθώς οι αρχαίοι Έλληνες συνήθιζαν κατά τον Πυανεψιώνα μήνα, σημερινούς Οκτώβριο- Νοέμβριο, στην εορτή του θεού Απόλλωνα, να βράζουν και να τρώνε πολύμικτα όσπρια και  προς τιμή του χθόνιου Ερμή, προστάτη των ποιμένων και των γεωργών, οι Αθηναίοι έψηναν στις χύτρες τις «πανσπερμίες» (τα πολυσπόρια των καθ’ ημάς χρόνων). Παρόμοια έθιμα με τα πολυσπόρια και την ευλογία των καρπών στις εκκλησιές, στην αρχαία Ελλάδα εκτός από την «Πανσπερμία» και τα «Πυανόψια ή Πανόψια» ήταν και τα «Θαργήλεια», που γίνονταν προς τιμή της Δήμητρας και ήταν γιορτές της συγκομιδής. Σε πολλά μέρη της χώρας τα πολυσπόρια λέγονται ακόμα σήμερα με το αρχαίο τους όνομα: «πανσπερμιά».

*Δημήτρης Β. Καρέλης

Συγγραφέας -Αρθρογράφος - Πολιτισμολόγος,

Πτυχιούχος του τμήματος Σπουδών στον Ελληνικό Πολιτισμό

της Σχολής Ανθρωπιστικών Επιστημών του ΕΑΠ.