i Love to Create!

«Δι ολίγον ψωμί και ολίγων τσιγαρίδων»…

Σκαλίζοντας τη βιβλιοθήκη μου πριν λίγες μέρες, βρήκα δυο πολύ παλιά βιβλία, κιτρινισμένα και φθαρμένα, που μετρούν ίσως πάνω από εκατό χρόνια από την έκδοσή τους… Ήταν οι δύο τόμοι των «Αθλίων» του Βίκτορος Ουγκώ, η«Τιτίκα» και η «Φαντίνα» που κληρονόμησα από τον πατέρα μου τον αείμνηστο κυρ-Βασίλη… Θυμήθηκα τότε την ιστορία των βιβλίων αυτών και τον ομολογουμένως ενδιαφέροντα και συγκινητικό τρόπο που έφτασαν στα χέρια του πατέρα μου για να καταλήξουν πολύ αργότερα στη βιβλιοθήκη μου…

Και τότε διαπίστωσα πως μια μικρή και πικρή ιστορία μπορεί να μας διδάξει πολλά δεκάδες χρόνια αργότερα…

Ήταν λοιπόν άνοιξη του 1945 όταν στο χωριό μας τον Αι-Γιώργη έφτασαν με μεταγωγικά καμιόνια δεκάδες πολιτικοί κρατούμενοι που τους είχαν φυλακισμένους οι Γερμανοί στη Λάρισα και είχαν πάρει, μετά την απελευθέρωση, το δρόμο της επιστροφής ή άλλο πιθανότατα…«εξωτικό» προορισμό, ανάλογα την περίπτωση…

Πεινασμένοι και εξουθενωμένοι, θα έμεναν λίγες μέρες στο μεγάλο πέτρινο σχολείο του χωριού απέναντι απ’ το σπίτι μας, χωρίς ιδιαίτερη προσοχή είναι αλήθεια, απ’ τους στρατιώτες που τους…συνόδευαν… Ένας απ’ αυτούς καθόταν και διάβαζε στη σκιά ενός μικρού πεύκου ίσως και για να ξεχνά τα προβλήματα αλλά και την πείνα που τους ταλάνιζε…

Τότε τον πλησίασε ο μικρός Βασίλης με δειλά και φοβισμένα βήματα κοιτάζοντας με θαυμασμό τα βιβλία που κρατούσε ο δυστυχής άνθρωπος. Στα χέρια του κρατούσε λίγες «τσιγαρίδες» και ένα κομμάτι ψωμί…

-Πως σε λένε; Ρωτά ο ξένος.

-Βασίλη, απαντά ο μικρός…

-Που μένεις Βασίλη;

-Εδώ….απέναντι…

-Θα μου δώσεις να φάω το ψωμί κι εγώ θα σου δώσω τα βιβλία, θέλεις;

Είπε ο πεινασμένος και αδύναμος κρατούμενος… Ο μικρός Βασίλης βλέποντας τα αγαπημένα του βιβλία δίνει αμέσως το ψωμί στον άγνωστο άνθρωπο… Ο ξένος, πικραμένος που χάνει τους αγαπημένους του συντρόφους, την «Τιτίκα» και τη «Φαντίνα», γράφει λίγα λόγια στο πρώτο φύλλο του βιβλίου: «Στο Βασίλη, δι ολίγον ψωμί και ολίγων τσιγαρίδων»…

Ο μικρός Βασίλης φεύγει τρέχοντας για το σπίτι για να δείξει τα βιβλία που του «χάρισαν» στους γονείς του…Όμως η χαρά του έγινε αίφνης πανικός αντιμετωπίζοντας την οργή του πατέρα του παπα-Δημήτρη όταν έμαθε τον τρόπο που αυτά τα βιβλία έφτασαν στα χέρια του. -Δεν ντρέπεσαι να παίρνεις από ένα δυστυχή και πεινασμένο άνθρωπο τα μοναδικά του υπάρχοντα για ένα κομμάτι ψωμί;;;

Να πας αμέσως πίσω τα βιβλία και θα του πηγαίνεις κάθε μέρα το δικό σου φαγητό όσο θα είναι εδώ, άκουσες;;;

Βαθύτατα  ντροπιασμένος ο μικρός Βασίλης επέστρεψε τότε στον ξένο τα βιβλία παγαίνοντάς του παράλληλα και ένα καρβέλι ψωμί και τυρί! Ο ξένος συγκινήθηκε όταν ο μικρός του εξήγησε γιατί επέστρεψε τα βιβλία μετανιωμένος και ζήτησε να γνωρίσει τον παπα-Δημήτρη όπως και έγινε…

Όλοι οι κάτοικοι του χωριού έφεραν στη συνέχεια από τα λιγοστά τρόφιμα που διέθεταν και φίλεψαν τους κρατούμενους και τους στρατιώτες, αλλά ο μικρός Βασίλης δεν ξέχασε το νέο του φίλο και του έφερνε κάθε μέρα φαγητό ώσπου δέκα περίπου μέρες αργότερα τα καμιόνια επέστρεψαν για να συνεχίσουν το Γολγοθά των κρατουμένων.

Τότε ο ξένος φωνάζει το μικρό Βασίλη και του χαρίζει τα βιβλία σκίζοντας την παλιά «αφιέρωση» και γράφοντας μια καινούρια: «Στον καλό μου φίλο Βασίλη, που δε θα ξεχάσω ποτέ, Βλάσης»…

Δημήτρης Καρέλης

Απόσπασμα από το βιβλίο του για την ιστορία της περιοχής ΔΟΜΟΚΟΥ

 «Η γη που γεννήθηκε ο Έλληνας – Η ιστορία της Βόρειας Φθιώτιδας και του Δομοκού»

http://www.lamiatimes.gr/2014/03/blog-post_9267.html


 Δημήτρης Β. Καρέλης

Οι απελευθερωτικοί αγώνες της περιφέρειας Δομοκού, πριν την επανάσταση του 1821, αρχίζουν με τις προσπάθειες του επισκόπου Τρίκκης Διονυσίου Φιλοσόφου, του Γεωργίου Παπαζόλη, του Θεοδώρου Ορλώφ, του Λάμπρου Κατσώνη και του Ανδρίτσου, πατέρα του Οδυσσέα Ανδρούτσου, του παπα-Θύμιου Βλαχάβα και του Νικοτσάρα, του Ρήγα Βελεστινλή, των διαφόρων κλεφταρματωλών των Αγράφων και της Όθρης. 

Η ιστορική παράδοση του ελληνικού έθνους, η πνευματική και οικονομική άνοδος του παροικιακού και του υπόδουλου ελληνισμού κατά τον τελευταίο αιώνα της Τουρκοκρατίας, η διάδοση των φιλελεύθερων ιδεών της εποχής, η οργανωτική προετοιμασία από τη Φιλική Εταιρεία και οι ετοιμοπόλεμες δυνάμεις των κλεφτών και των αρματολών, υπήρξαν τα θεμέλια, πάνω στα οποία στηρίχτηκε η επανάσταση του 1821. Ό πληθυσμός της Θεσσαλίας την εποχή της Επαναστάσεως αριθμούσε περίπου 350 χιλιάδες κατοίκους εκ των οποίων τα 3/4 ήταν χριστιανοί και το εν τέταρτον περίπου Οθωμανοί της φυλής των Κονιάρων.  

Η βόρεια Φθιώτιδα μέχρι τις παραμονές της επανάστασης του 1821 βρισκόταν κάτω από την εξουσία του Αλή Πασά των Ιωαννίνων και του γιου του, Βελή πασά. Μετά το θάνατό του, περιήλθε στα χέρια του Ομέρ Βρυώνη και του Μαχμούτ πασά Δράμαλη, γνωστών από το ρόλο που έπαιξαν στον εθνικό μας αγώνα. Η πόλη του Δομοκού ήταν έδρα Τούρκου πασά και υπήρχε σ’ αυτόν πάντα ισχυρή φρουρά. Ο γάλλος γιατρός Pouqueville αναφέρει: «Η Θαυμακός δε εξαγορασθείσα υπό του Μπαμπά – Πασά  κατά την επανάστασιν, κατελήφθη υπό του Ομέρ Βρυώνη (σελ. 533) και υπό του Δράμαλη (σελ. 401)», (Pouqueville, Historie de la Grece, Τομ. IV σελ. 53).  

Την προπαρασκευή των κατοίκων της περιοχής είχαν αναλάβει διάφοροι κλεφταρματολοί, φιλικοί, κληρικοί και μοναχοί των μοναστηριών (Αντινίτσης, Ομβριακής, Ξενιάς κ.τ.λ.) και άλλοι ανυπότακτοι και ένοπλοι που κατέβαιναν από τα γειτονικά Άγραφα. Κατά την εποχή της επανάστασης του 1821, το συντονισμό του αγώνα είχαν οι δύο διακεκριμένοι Φαναριώτες, ο Κων. Θ. Καρατζάς και ο Θεόδ. Νέγρης. 

Γενικός υπεύθυνος όμως της Φιλικής Εταιρείας ήταν ο Χριστόφορος Περραιβός. Επίσημος Οπλαρχηγός στην επαρχία Ζητουνίου με επιρροή στην επαρχία Δομοκού ήταν ο Δυοβουνιώτης, ο οποίος κήρυξε την επανάσταση στις 13 Απριλίου 1821. 

Ο Ιωάννης Α. Καποδίστριας, Κυβερνήτης της Ελλάδος έγραφε στις επιστολές του, για την αρχή της επανάστασης στη Φθιώτιδα και τη Λοκρίδα: «Όλος ο τόπος και τα περί την Λαμίαν (Ζητούνι) χωρία επήραν τα όπλα εν αρχαί Απριλίου του 1821, και το φρούριον Βουδουνίτσι παρεδόθη εις τους Έλληνας μετά πολιορκιών ολιγοήμερων. Περώντος δε του Δραμαλικού στρατού, οι μεν μάχιμοι των Λοκρών, καταλαβόντες τα οχυρά των ορεινών του τόπου μερών, επείχον τους Τούρκους, αι δε γυναίκες, τα παιδία, και οι γέροντες μετακομίσθηκαν εις την νήσον του Ταλαντίου, όθεν εξήλθαν μετά τον κίνδυνον. Αλωθείσης όμως της Ευβοίας παρά των Τούρκων το 1824, οι Λοκροί, μη έχοντες πλέον ασφάλειαν, διεσκορπίσθησαν εις την Πελοπόννησον και τας νήσους. Οι δε της Φθιώτιδος κάτοικοι εκράτησαν μέχρι της αλώσεως του Μεσολογγίου. Κατά τάς τελευταίας ειδήσεις, οι Τούρκοι εις Πατρατζίκιον (Υπάτη Φθιώτιδος) συνήξαν ήδη όλην σχεδόν την δύναμιν όσην είχον εις Ζητούνι και τα περίχωρα, ούσαν περί τους τρισχιλίους».
Οι κάτοικοι των χωριών του Δομοκού, σύμφωνα με τις πληροφορίες του Πουκεβίλ, ήταν φόρου υποτελείς στον πασά της Λάρίσας και είχαν το δικαίωμα να φέρουν όπλα, προκειμένου να φυλάσσονται από τους πολλούς ληστές που διέτρεχαν την περιοχή. Μια εγκύκλιος του ιερού κλήρου της περιοχής κατά την έκρηξη του αγώνα του 1821 καλούσε τους κατοίκους σε επανάσταση κατά των Τούρκων, η οποία βρήκε ανταπόκριση μεταξύ των κατοίκων. Πολλοί απ’ αυτούς προσέτρεξαν να πλαισιώσουν τους διάφορους οπλαρχηγούς και καπεταναίους που εμφανίστηκαν. Άλλοι μετέφεραν πληροφορίες και άλλοι εξυπηρετούσαν με άλλους τρόπους τον αγώνα. 

Από έγγραφα του Αρχείου των Αγωνιστών, διαπιστώνεται ότι πολλοί κάτοικοι της περιοχής πλαισίωσαν ως ένοπλοι όχι μόνο τους Κοντογιανναίους, αλλά και τον Αθανάσιο Διάκο, τον Οδυσσέα Ανδρούτσο και τον αρχιστράτηγο της Ρούμελης Γεώργιο Καραϊσκάκη και συμμετείχαν στο θρίαμβο της Αράχωβας και στους αγώνες της Ακρόπολης μαζί με άλλους Ρουμελιώτες. Μεγαλύτερη όμως ακτινοβολία στους κατοίκους της περιοχής είχε ο Μήτσος Κοντογιάννης, οπλαρχηγός της Υπάτης. Ακόμη και οι καπεταναίοι του Αλμυρού Βελέντζας, Μπασδέκης, Γριζάνος κ.ά. προσέλκυσαν πολλούς κατοίκους της γειτονικής κυρίως πλευράς. Βέβαια, ο Χουρσίτ πασάς που πολιορκούσε τότε τον Αλή Πασά στα Ιωάννινα, έστειλε εναντίον των επαναστατών -8000- πεζούς και -800 ιππείς με αρχηγούς τον Κιοσέ Μεχμέτ και τον Ομέρ Βρυώνη, για να καταπνίξουν την επανάσταση. Οι οπλαρχηγοί Δυοβουνιώτης, Πανουργιάς και Κοντογιάννης προσπάθησαν να παρεμποδίσουν το πέρασμα των Τούρκων προς τη Νότια Ελλάδα, στήνοντας καρτέρι στο χωριό Δερβέν Φούρκα (Καλαμάκι Λαμίας), οι οποίοι όμως αναγκάστηκαν μπροστά στο μεγάλο όγκο των Τούρκων να υποχωρήσουν προς την Οίτη. 

Όπως αναφέρει το «Δοκίμιον Ιστορικόν περί της Ελληνικής Επαναστάσεως» του Ιωάννου Φιλήμονος,  τον Απρίλιο του  1821 στην κορύφωση του αγώνα στην περιοχή της Στερεάς απαιτούταν συνένωση δυνάμεων και η μέσω πολιορκίας εξουδετέρωση των Τούρκικων δυνάμεων της Υπάτης: «Προς τον διπλούν δε τούτον σκοπόν μετέβησαν ούτοι εις το πλησίον της Υπάτης βορειοδυτικώς κείμενον χωρίον των Κομποτάδων όπου έφθασε και ο Πανουριάς μεθ’ ετέρων πεντακοσίων Φωκέων.  Εκείθεν δ’ έπεμψαν τον Κομνάν Τράκαν μετά διακοσίων πεντήκοντα ίνα καταλάβη το Δερβέν Φούρκα. Ό Κιοσσέ Μεχμέτ πασσάς και Όμέρ πασσάς Βρυώνης φθάσαντες διέλυσαν τη 17η Απριλίου το εν Δερβέν Φούρκα Ελληνικόν σώμα και εις το Λιανοκλάδι κατέβησαν, απέχον της Υπάτης μίαν και ημίσειαν ώραν. Περί δε μέσην νύκτα της 18 προς την 19 Απριλίου πυρά κατά το πεδίον πολυπληθή εβεβαίωσαν την άφιξιν και πλησίασιν ίσχυρας τουρκικής βοηθείας. Τότε δ’ οι Έλληνες ίνα μη κυκλοθώσι τη επαύριον υπεχώρησαν ευθύς αφήσαντες την πόλιν ημίκαυστον». 

Μια άλλη, κάπως γνωστή μάχη, έγινε κοντά στο χωριό Μακρυρράχη (Καΐτσα) τον Ιούλιο του 1821, στη θέση Ντραμουχανή (Ντεμίρ Χάνι) και στην οποία έλαβαν μέρος πολλοί κάτοικοι του χωριού (γνωστοί από τα Αρχεία των αγωνιστών) και εκδίωξαν τους Κονιάρους. Τον Αύγουστο του 1821 οι Τούρκοι οργάνωσαν νέα, ενισχυμένη εκστρατεία κατά της Πελοποννήσου. Μια δύναμη από 8.000 ενόπλους –οι περισσότεροι έφιπποι– και πλήθος άμαξες φορτωμένες με εφόδια, με επικεφαλής το Μπεϊράν πασά, ως αντιστράτηγο, και τους Μεμίς πασά, Σαχίν Αλή πασά και Χατζή Μπεκίρ πασά, κατέβηκε από τη Λάρισα και στρατοπέδευσε στο Ζητούνι (Λαμία), ενώ μία άλλη από 4.000 άνδρες με επικεφαλής τον Μαχμούτ πασά της Δράμας στρατοπέδευσε στον Δομοκό, πριν από τη μάχη στα Βασιλικά Φθιώτιδας, όπου ο Οδυσσέας, ο Δυοβουνιώτης και ο Γκούρας νικούν τους Τούρκους στη Φοντάνα. Σχέδιο των Τούρκων ήταν οι δυνάμεις αυτές, αφού ενωθούν με τις δυνάμεις του Κιοσέτ Μεχμέτ πασά και του Ομέρ Βρυώνη, να προελάσουν στην Πελοπόννησο και να λύσουν την πολιορκία της Τριπολιτσάς. 

Ο κλήρος στάθηκε εμψυχωτής του γένους κατά τα μαύρα χρόνια της τουρκοκρατίας, κι όταν τα μαύρα σύννεφα της βαρβαρότητας των κατακτητών σκέπαζαν την ελληνική κοινωνία, έγινε ο φάρος της γνώσης και του αγώνα. Μαζί με τα ηρωικά καρυοφύλλια των αγωνιστών του ’21 ηχούσε το οκτώηχο των Μοναστηριών που στέριωσε τη Ελληνική ψυχή, οδηγώντας στο «Ελευθερία ή Θάνατος»! Φωτεινό παράδειγμα στην περιοχή του Δομοκού οι μοναχοί της Αντίνιτσας οι οποίοι έλαβαν μέρος στην επανάσταση του 1821. Όπως θυμούνται παλαιότεροι προσκυνητές της Μονής, στους εξωτερικούς τοίχους των καταστραφέντων κελιών υπήρχαν πολεμίστρες σε καλή κατάσταση, αψευδής μάρτυρες της συμμετοχής των μοναχών αυτής στους αγώνες κατά των Τούρκων (Θεόκτιστος Λαϊνάς). Επίσης, όταν το έτος 1946, οι κάτοικοι των πλησιέστερων χωριών, καθάρισαν το προαύλιο της Μονής από τα ερείπια για να φτιάξουν το σημερινό καθολικό, βρήκαν ξίφη των αγωνιστών του ’21 ( Ν. Αγγελακόπουλος). 

Γενικά η θέση της Ιεράς Μονής Αντινίτσης υπήρξε ορμητήριο των αγωνιστών στην περιοχή του Δομοκού. Στο Δεύτερο χρόνο της επανάστασης (1822) οι γνωστοί Έλληνες οπλαρχηγοί Ζαφειράκης και Γάτσος ελευθέρωσαν με τους συντρόφους τους τον οπλαρχηγό Καρατάσο, που με διακόσιους άντρες είχε αμπαρωθεί στα κελιά της Αντίνιτσας και αγωνιζόταν ενάντια στις Τούρκικες δυνάμεις. Οι Τούρκοι, που κατέβαιναν από τη Θεσσαλία προς την Νότια Ελλάδα, αδημονούσαν να περάσουν την Ανατολική Στερεά Ελλάδα για να καταστείλουν το «κίνημα» των Ελλήνων.

Επίσης την εποχή εκείνη αλλά και μετέπειτα, στο χώρο της Μονής, λειτούργησε Ελληνικό Σχολείο, λίχνος γνώσης και αφύπνισης των σκλαβωμένων Ελλήνων. Για τον αριθμό των φονευθέντων την περίοδο της επανάστασης στην περιοχή, μας πληροφορεί η  «Επιτομή της Ιστορίας της αναγεννηθείσης Ελλάδος», του Αμβροσίου Φραντζή (1841): «Εν τούτοις ο αριθμός των παρά των Τούρκων εις διαφόρους τόπους φονευθέντων Ελλήνων από της 21 Φεβρουάριου 1821 μέχρι της 20 Μαΐου 1822, ενόχων τε και αθώων, είναι ως εφεξής: Εις Λάρισσαν, Αμπελάκια, Αγιάν, Μακρυνίτζαν, Βώλον, Αρμυρόν, Ζητούνι, Δομοκόν, Φέρσαλα, Τούρναβον και Τρίκκαλα, ως ένοχοι 590 αθώοι 13460…».