-->

i Love to Create!

I AM

image
Hello,

I'm ΔΗΜΗΤΡΗΣ Β. ΚΑΡΕΛΗΣ

Ονομάζομαι Δημήτρης Καρέλης, είμαι πτυχιούχος του Τμήματος Σπουδών στον Ελληνικό Πολιτισμό της Σχολής Ανθρωπιστικών Επιστημών του ΕΑΠ και φοιτητής στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα «Δημόσια Ιστορία» του ΕΑΠ. Γεννήθηκα στη Λαμία και ζω στη Καλλιθέα Αττικής, είμαι παντρεμένος και έχω ένα γιο. Εργάζομαι ως υπάλληλος στον όμιλο Δ.Ε.Η. Α.Ε. από το 1993 και υπηρετώ στο Διαχειριστή Ελληνικού Δικτύου Ηλεκτρικής Ενέργειας (Δ.Ε.Δ.Δ.Η.Ε.). Σήμερα είμαι συνδικαλιστής, Εκτελεστικός Σύμβουλος Πολιτιστικών Θεμάτων και Μέλος του Δ.Σ. της ΓΕΝ.Ο.Π-Δ.Ε.Η.-Κ.Η.Ε., ενώ χρημάτισα επί σειρά ετών Πρόεδρος, Γενικός Γραμματέας και Αντιπρόεδρος Δ.Σ. του ιστορικού συνδικάτου «Πανελλαδικός Σύλλογος Καταμετρητών-Εισπρακτόρων Δ.Ε.Η.». Είμαι αυτοδίδακτος ζωγράφος, με συμμετοχή σε ομαδικές εκθέσεις. Από την παιδική μου ηλικία, με πυξίδα τις πνευματικές και καλλιτεχνικές μου ανησυχίες, ξεκίνησα ένα μακρύ ταξίδι στο χώρο του πολιτισμού, της ιστορίας, της τέχνης, της παράδοσης, της γραφής, του λόγου και του στοχασμού.

Βιογραφία contact Look around

Education
University

Culturologist

Postgraduate

Master of Arts in Public History

School of Amusement

Self-taught painter


Experience
Electricity worker

Public Power Corporation of Greece

Historical

Historical author-researcher

Painter

Art and painting lover


My Skills
Writing
Painting
Disquisition
Design

About Books

«Η βιβλιοθήκη κατοικείται από πνεύματα που βγαίνουν από τις σελίδες τη νύχτα». – Ιζαμπέλ Αλιέντε.

friendship

«Ένα μόνο τριαντάφυλλο μπορεί να είναι ο κήπος μου, αλλά μόνο ένας φίλος, ο κόσμος μου». – Λέο Μπουσκάλια

be yourself

«Να είσαι ο εαυτός σου, αλλά πάντα ο καλύτερος εαυτός σου». – Karl G. Maeser

about love

«Το να αγαπιέσαι βαθιά σου δίνει δύναμη, ενώ το να αγαπάς βαθιά σου δίνει κουράγιο». – Λάο Τσε.

WHAT I DO

Author-writer

«Είτε γράψε κάτι που αξίζει να διαβαστεί, είτε κάνε κάτι που αξίζει να γραφτεί», Βενιαμίν Φραγκλίνος

Culturologist

«Ο πολιτισμός δεν κληρονομείται, κατακτάται», Αντρέ Μαλρώ

Painter

«Η ζωγραφική είναι απλώς ένας άλλος τρόπος να κρατάς ημερολόγιο», Πάμπλο Πικάσο


Author-writer

«Είτε γράψε κάτι που αξίζει να διαβαστεί, είτε κάνε κάτι που αξίζει να γραφτεί».

___ Βενιαμίν Φραγκλίνος ___

Culturologist

«Ο πολιτισμός δεν κληρονομείται, κατακτάται»

___ Αντρέ Μαλρώ ___

Painter

«Η ζωγραφική είναι απλώς ένας άλλος τρόπος να κρατάς ημερολόγιο».

___ Πάμπλο Πικάσο ___
Some of my work
All History Opinion Painting Articles Photos Links Contact
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Δημοσιεύσεις. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Δημοσιεύσεις. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τα κάλαντα των Φώτων στην Βόρεια Φθιώτιδα!

Του Δημήτρη Β. Καρέλη 
 Τα Φώτα, μία από τις μεγαλύτερες γιορτές της Χριστιανοσύνης, γιορτάζονταν με λαμπρότητα και μεγαλοπρέπεια στην περιοχή του Δομοκού. 
Την Παραμονή των Φώτων ο ιερέας του χωριού επισκέπτονταν όλα τα σπίτια μαζί με το «παπαδάκι» που κρατούσε στο χέρι το «μπακρατσάκι» του γεμάτο αγιασμό, και ο παπάς με τον σταυρό και την «αγιαστούρα» του έδιωχνε τα καλικαντζαρούδια.
Τα ανθρωπόμορφα στοιχειά άφηναν τις μέρες των Χριστουγέννων την μόνιμη εργασία τους, που ήταν να πριονίζουν το δέντρο της γης και έρχονταν στην επιφάνεια, τρύπωναν στις καμινάδες, τα ταβάνια  και τα αμπάρια των σπιτιών με σκοπό να σκανδαλίσουν τους ανθρώπους.
Το βράδυ της παραμονής των Φώτων μεγάλες παρέες αγοριών και μεγαλύτερων ανδρών κρατώντας μεγάλα κουδούνια στα χέρια τα οποία χτυπούσαν συνεχώς, γύριζαν από σπίτι σε σπίτι και έψαλλαν τα κάλαντα των Φώτων. 
Οι νοικοκυραίοι του χωριού τους φίλευαν χριστουγεννιάτικα εδέσματα τα οποία στο τέλος της βραδιάς γεύονταν όλοι μαζί στις ταβέρνες του χωριού τραγουδώντας και χορεύοντας.

 Κάλαντα των Φώτων:

Αύριο είναι τα Φώτα και ο Φωτισμός και χαρές μεγάλες και αγιασμός,
Αϊ-Γιάννη Αφέντη και Πρόδρομε δύνασαι βαφτίσεις θείον παιδί,
Μες την κολυμπήθρα την αργυρή που 'παιρνες νεράκι και νίβωσαν,
Και με χρυσό μαντλάκι σκουπίζωσαν
Αφέντη μ’ αφεντούτσικε μ’, πέντε φορές αφέντη μ’,
Αφέντη μ’ στα σαράια σου χρυσά καντήλια φέγγουν,
Αν βάλεις λάδι μοναχό φέγγουν στην αφεντιά σου,
Αν βάλεις λάδι και κερί φέγγουν στην γειτονιά σου,
Κυρά μ’ ψιλή Κυρά μ’ λιγνή Κυρά μ’ καντηλαφρύδω,
Κυρά μ’ φάντα στολίζοσαν να πας ταχιά στα Φώτα,
Βάνεις τον ήλιο πρόσωπο και το φεγγάρι αστήθη,
Και την οχιά την παρδαλή γιορντάνι στο λαιμό σου
Σ’ αυτό το σπίτι το ψηλό πέτρα να μην ραγίσει,
και ο νοικοκύρης του σπιτιού χίλια χρονιά να ζήσει!!!

Δημήτρης Β. Καρέλης
info@karelisdimitris.com
info@lamiatimes.gr

Τα οθωμανικά λουτρά (Χαμάμ) του Δομοκού

Τα οθωμανικά λουτρά (Χαμάμ) του Δομοκού
Του Δημήτρη Β. Καρέλη
Το χαμάμ έχει τις ρίζες του στην αρχαία Ελληνική και Ρωμαϊκή εποχή και ήταν μία συνήθεια που γοήτευσε και διαδόθηκε σε πολλούς πολιτισμούς της μεσογειακής λεκάνης στο πέρασμα του χρόνου, καθώς η εξισορρόπηση της σωματικής και ψυχικής υγείας, αποτελούσαν στοιχεία της φιλοσοφίας των λουτρών σε όλους τους πολιτισμούς. Τα Τουρκικά μπάνια ή Χαμάμ, η ανατολική έκδοση του ατμόλουτρου, έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην κουλτούρα των Ανατολικών χωρών, καθώς ήταν μέρη συναντήσεων, εξαγνισμού και αρχιτεκτονικής ομορφιάς.
Στη δυτική πλευρά του Δομοκού προς τους παλιούς Στρατώνες, δίπλα στη βρύση Χαμάμ, με το γάργαρο πηγαίο νερό και τους δύο κρουνούς, βρίσκεται χρόνια εγκαταλελειμμένο στο έλεος του χρόνου και του καιρού, το κτίριο των Οθωμανικών (Τούρκικων) λουτρών (Χαμάμ) του Δομοκού.  Σύμφωνα με την ιστορική έρευνα πρόκειται για Φράγκικα Λουτρά που χτίστηκαν κατά την περίοδο κατάληψης του Δομοκού από τους Φράγκους (1204-1218) και ανακατασκευάστηκαν αγρότερα, πιθανότατα στην αρχή της Οθωμανικής περιόδου, στον ίδιο χώρο από τον Τούρκο Γιαβέρ-Πασά του Δομοκού, για να χρησιμοποιούνται από το χαρέμι του. Πρόκειται για πέτρινο κτίριο με κεραμοσκεπή και ημικυκλικές θολωτές στέγες και τρούλους.
Το Χαμάμ του Δομοκού είναι ιδιοκτησία του Λαογραφικού Ομίλου Δομοκού και τα όριά του περιγράφονται με ακρίβεια στο 4323/22-12-1979 Συμβόλαιο.
Πρόσφατα, με το αριθμ. 4839/20-03-2012 πρωτόκολλο, ο Λαογραφικός Όμιλος Δομοκού παραχώρησε δωρεάν στον Δήμο Δομοκού την χρήση για μια δεκαετία (10 έτη) του οικοπέδου και του κτιρίου Οθωμανικών λουτρών στην θέση «ΧΑΜΑΜ» της πόλης του Δομοκού, ιδιοκτησίας του, θέτοντας ως όρο για την παραχώρηση να προβεί ο Δήμος σε απαραίτητες ενέργειες ώστε να αξιοποιήσει και να αναβαθμίσει τον εν λόγω ιστορικό χώρο, να αναστηλώσει το κτίριο των λουτρών ώστε να καταστεί επισκέψιμο από το κοινό με αποτέλεσμα να αξιοποιηθεί πολιτιστικά η περιοχή και να προβληθεί η πόλη του Δομοκού. Μετά την παρέλευση της 10ετίας από σήμερα η χρήση θα επανέλθει αυτοδίκαια στον Λαογραφικό Όμιλο Δομοκού.
Επίσης θέτει ως όρο ότι, εάν εντός τετραετίας από τότε ο Δήμος Δομοκού δεν προβεί σε καμία ενέργεια αξιοποίησης του εν λόγω χώρου, η χρήση αυτοδικαίως θα επανέλθει στο Λαογραφικό όμιλο Δομοκού. Ο Δήμος Δομοκού έκανε δεκτή την παραχώρηση, σύμφωνα με τους παραπάνω όρους και επιπλέον αποφάσισε, κατά την διάρκεια της παραχώρησης της χρήσης, να οριοθετηθεί το οικόπεδο και να περιφραχθεί. 
Η παρούσα αρχή δεν έδειξε κάτι πέραν αυτού, αλλά και την εποχή όμως που υπήρχαν κονδύλια, αυτά παρέμεναν αναξιοποίητα ή κατέληγαν σε ημιτελείς προσπάθειες και αμφιβόλου αποτελέσματος εγχειρήματα.
Αναμένουμε πάντως αποτελέσματα από την παρούσα δημοτική αρχή του Δομοκού, αλλά και προτάσεις από τους υποψηφίους νέους τοπικούς άρχοντες, για την παραπάνω δέσμευση για αξιοποίηση του χώρου, ενός από τους δεκάδες αξιολογότατους πόλους έλξης, άγνωστους όμως στους πολλούς λόγω της αδιαφορίας της πολιτείας αλλά και των τοπικών αρχών.

Θα συνεχίσουμε να υλοποιούμε τη δέσμευσή μας να αναδεικνύουμε την ιστορική και πολιτιστική κληρονομιά του τόπου μας, όχι από ενδιαφέρον για καρέκλες και οφίκια αλλά γιατί τον αγαπάμε, βαθιά και ειλικρινά. 

Δημήτρης Β. Καρέλης
info@karelisdimitris.com
Περισσότερα για το Δομοκό και τα χωριά της περιοχής στο βιβλίο του «Η γη που γεννήθηκε ο Έλληνας:  Η ιστορία της Βόρειας Φθιώτιδας και του Δομοκού»)
(Οι φωτογραφίες αποτελούν μέρος του προσωπικού αρχείου του Δημήτρη Καρέλη)



























Διαβάστε ακόμη για το Δομοκό:

«Καμήλες» και «Ντιβιτζήδες»: Ο Διόνυσος την Πρωτοχρονιά στο Νέο Μοναστήρι Δομοκού!

«Καμήλες» και «Ντιβιτζήδες»: Ο Διόνυσος την Πρωτοχρονιά στο Νέο Μοναστήρι Δομοκού!
Του Δημήτρη Β. Καρέλη
Ανήμερα της Πρωτοχρονιάς το πρωί, αναβιώνει στο Νέο Μοναστήρι Δομοκού ένα από τα πιο γνωστά έθιμα της Ανατολικής Ρωμυλίας, οι καμήλες και οι ντιβιτζήδες.
Οι πρόσφυγες από την «Ανατολική Ρωμυλία» όταν  ήρθαν και εγκαταστάθηκαν στη Βόρεια Φθιώτιδα κι άλλες περιοχές, όπως την Ημαθία, την Πιερία κλπ, μέσα στον μεγάλο αγώνα για την επιβίωσή τους στη «νέα» τους πατρίδα, δεν ξέχασαν τα ήθη και τα έθιμά τους, τα οποία ενέταξαν ως αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής, της φιλοσοφίας και της ύπαρξής τους, με αποτέλεσμα τη διατήρηση μεγάλου μέρους του πολιτισμού και των παραδόσεών τους ως τις μέρες μας.
Το έθιμο τούτο μας γυρίζει χιλιάδες χρόνια πίσω, στην εποχή της Διονυσιακής λατρείας και τις παλιές παγανιστικές θρησκείες, στους εορτασμούς της βλάστησης, της ιερής τρέλας που προκαλεί η πόση του οίνου και της γονιμότητας.
Στο Νέο Μοναστήρι του Δομοκού, το πρωί ανήμερα της Πρωτοχρονιάς, με την συνοδεία ντόπιων οργανοπαιχτών στήνεται στην πλατεία ένας μεγάλος ενιαίος χορευτικός κύκλος, όπως προστάζει η παράδοση και το έθιμο, με την συμμετοχή όλων και το γλέντι ολοκληρώνεται αργά το απόγευμα με την μάχη των ντιβιτζίδων με τις καμήλες. Όμως τα γλέντια κι οι χοροί δε σταματούν ολημερίς στις ταβέρνες του χωριού.
Οι ντιβιτζήδες (καμηλιέρηδες, από την λέξη «ντιβέ» που στα αραβικά σημαίνει καμήλα) ήταν οι έμποροι της εποχής που με καραβάνια από καμήλες διακινούσαν το εμπόριο από και προς τις περιοχές αυτές, με περιοχές της Ανατολής και της Αραβίας. Καθώς λοιπόν μετέφεραν προϊόντα από χώρες της-Ανατολής, το έθιμο συνδέθηκε με τον Aγιο Βασίλειο που φέρνει δώρα, από την Καισάρεια.
Οι ντιβιτζίδες ντύνονται με προβιές και φορούν στο κεφάλι το «καούκι» που είναι καπέλο και μάσκα μαζί. Το «καούκι» είναι φτιαγμένο από «κιτσιά» (αρνίσιο μαλλί ζεματισμένο για να κολλήσουν οι ίνες μεταξύ τους), στολισμένο με καθρεφτάκια (για τον εξορκισμό των πνευμάτων) και πολύχρωμες κορδέλες, στη θέση δε των δοντιών έχουν «αρμάθες» από ξερά φασόλια. Στη μέση και στα πόδια φορούν μικρά κουδουνάκια που δημιουργούν θόρυβο όταν χορεύουν ή τσακώνονται οι ντιβιτζήδες. Στα χέρια κρατούν το «τοπούζ» (ξύλινο ρόπαλο που το χρησιμοποιούσαν σαν όπλο στα ταξίδια τους) με το οποίο κτυπούν χάμω «εκβιάζοντας» κατά κάποιο τρόπο τη γονιμότητα της γης.
Η καμήλα είναι μια ξύλινη κατασκευή σκεπασμένη με «τσόλι» (υφαντό από τραγίσιο μαλλί με ένα μακρόστενο λαιμό από προβιά όπως και το κεφάλι της, με κρεμασμένα πολλά μεγάλα μπρούτζινα κουδούνια (τούτσα). Ο θόρυβος των κουδουνιών καθώς η καμήλα κουνιέται συντελεί στο ξύπνημα της φύσης από την χειμωνιάτικη νάρκη.
Η καμήλα στερεώνεται με ζωνάρια δεμένα σταυρωτά πάνω στο ανθρώπινο σώμα και ζυγίζεται με τέχνη για να μην γέρνει και κουράζει τον «καμιλτζή». Ο καμιλτζής φροντίζει να φορά τα καθημερινά καφέ πουτούρια του (από δεύτερης ποιότητας μαλλί και όχι τα μαύρα επίσημα ρούχο.
Οι ντιβιτζήδες, η καμήλα, ο γκαϊντατζής ή ο φιουρτζής (παίζει φλογέρα) συνοδεύουν την παραμονή της Πρωτοχρονιάς τις σάρτες (χορωδίες) από σπίτι σε σπίτι. Οι νοικοκυραίοι αφού ακούσουν τα τραγούδια και τα παινέματά τους κερνούν όλους και δίνουν κάποιο φιλοδώρημα. Πολλές φορές η καμήλα πέφτει κάτω και κάνει την άρρωστη και σηκώνεται μόλις βγει το κέρασμα. Ανήμερα την Πρωτοχρονιά αμέσως μετά την λειτουργία στην εκκλησία, οι ντιβιτζήδες, οι καμήλες και οι μουσικοί ανοίγουν τον χώρο στη πλατεία του χωριού, όπου συμμετέχουν όλοι οι κάτοικοι χορεύοντας κυρίως ζωναράδικο και συγκαθιστό. Επειδή ο ζωναράδικος χορεύεται σε ανοιχτό χώρο, δεν υπάρχει ανάγκη να κρατιούνται από τα ζωνάρια(για εξοικονόμηση χώρου)και κρατιούνται από τα χέρια. Ο χορός χορεύεται «ντούσκος»(στρωτός) γιατί τα τραγούδια που τον συνοδεύουν είναι στρωτά και όχι γρήγορα.
Οι μουσικοί προκειμένου να τιμήσουν και τους ντιβιτζήδες που είναι ανατολικής καταγωγής, παίζουν τον συγκαθιστό που ηχητικά συγγενεύει με χορούς της πατρίδας τους. Οι ντιβιτζήδες και οι καμήλες χορεύουν έντονα, παλαβά και τους αναγκάζουν να παίξουν πιο γρήγορα, ο ρυθμός αρχίζει να γέρνει προς το τσιφτετέλι και γι αυτό λέγεται και κατσιβέλικος (γύφτικος) ή ντιβιτζήδικoς».

Άξιοι συγχαρητηρίων όσοι καταφέρνουν στις μέρες μας να παρακάμπτουν «Λαιστρυγόνες και Κύκλωπες» και να κρατούν ζωντανή τη μνήμη και άσβεστη τη φλόγα της γνώσης και της παράδοσης, δική μας υποχρέωση να τους στηρίζουμε όσο και όπως μπορούμε.

Και τούτη λοιπόν την Πρωτοχρονιά στο Νέο Μοναστήρι Δομοκού!!!

Δημήτρης Β. Καρέλης

Πηγές:
1. Εργασία Ν. Καλτσουνούδη, δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Παράδοση και Τέχνη

 


LamiaTimes.gr

Παραδοσιακά Χριστούγεννα στη Βόρεια Φθιώτιδα!

Παραδοσιακά Χριστούγεννα στη Βόρεια Φθιώτιδα
Του Δημήτρη Β. Καρέλη
Στην Κεντρική Ελλάδα οι άνθρωποι γιόρταζαν και εξακολουθούν ως ένα βαθμό, με ιδιαίτερη λαμπρότητα, χαρά και ενδιαφέρον τις Άγιες ημέρες των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς.
Οι "Τσιγαρίθρες", τα λουκάνικα, τα "μπουμπάρια", τα "χριστόψωμα" τα "βασιλόψωμα", οι "βασιλοκουλούρες", οι μπακλαβάδες και τα τοπικά κάλαντα γέμιζαν τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά στη Ρούμελη.
Τα έθιμα ξεκινούσαν από την παραμονή των Χριστουγέννων με τη "χοιροσφαγή", τη γνωστή σε μας τους Ρουμελιώτες "γουρνοχαρά" και ολοκληρώνονται με τον εορτασμό των Φώτων.
Στα χωριά της Φθιώτιδας και του Δομοκού αλλά και άλλων περιοχών της Κεντρικής Ελλάδας, το σφάξιμο του γουρουνιού, που παραδοσιακά εκτρέφονταν για το σκοπό αυτό, έπαιρνε τη μορφή ιεροτελεστίας.
Σε κάθε σπίτι υπήρχε το γουρούνι, το οποίο θα σφάζονταν ανήμερα τα Χριστούγεννα, κι αργότερα την παραμονή, από παρέες φίλων και συγχωριανών και από σπίτι σε σπίτι.
Η φωτιά και το ζεστό νερό, το κάρβουνο και το λιβάνι, καθώς και το λεμόνι το οποίο τοποθετούνταν στο στόμα του γουρουνιού, ήταν απαραίτητα στοιχεία του "τελετουργικού" της σφαγής.
Μετά το "ξεπάστωμα" του χοιρινού ακολουθούσε η διαδικασία της παρασκευής των γνήσιων τοπικών εδεσμάτων όπως τα λουκάνικα, οι "τσιγαρίθρες" και τα "μπουμπάρια".
Τα κομμάτια από το λίπος του γουρουνιού που έχει και μικρά κομμάτια κρέας πάνω του, το βάζουν στη φωτιά και το λιώνουν παρασκευάζοντας τη γνωστή σε μας "λίπα", το χοιρινό λίπος που χρησίμευε στην μαγειρική κυρίως για πίτες και τηγάνισμα. Ότι απομένει στο τέλος είναι οι "τσιγαρίθρες" μικρά κομμάτια χοιρινού λίπους με λίγο κρέας, φοβερός όμως μεζές για τσίπουρο και κρασάκι!
Τα πνευμόνια, και την σπλήνα και άλλα εντόσθια μαζί με πράσο και μυρωδικά οι νοικοκυρές στη Φθιώτιδα τα χρησιμοποιούν για να φτιάξουν "μπουμπάρια". Όλη αυτή την μάζα την περνούν μέσα σε ένα έντερο και στη συνέχεια τα βράζουν για αρκετή ώρα. Από κει και μετά μεταφέρονται στο φούρνο για να ροδοκοκκινίσουν και αποτελούν έναν πρώτης τάξεως μεζέ για τις επόμενες μέρες.
Επίσης έφτιαχναν τον "πασπαλά", παστό κρέας από το κεφάλι συνήθως του ζώου, με αλάτι και πράσο!
Σ' εμάς όμως, τους πιτσιρικάδες τότε, το μεγαλύτερο ενδιαφέρον είχε η αυτοσχέδια "μπάλα", η "Φούσκα", φτιαγμένη από την φουσκωμένη ουροδόχο κύστη του ζώου και πασπαλισμένη με στάχτη για να σκληρύνει!
Ελλείψει μπάλας ποδοσφαίρου, η "Φούσκα" μας προσέφερε τότε ώρες χαράς και διασκέδασης, όπως και το άλλο Χριστουγενιάτικο παιχνίδι, η "γουρούνα" (γρούνα), ένα ομαδικό παιχνίδι με ξύλα και ένα τενεκεδάκι για "εργαλεία".
Το "πάντρεμα της φωτιάς" που γινόταν τα ξημερώματα της πρωτοχρονιάς, συμβόλιζε την αλλαγή του χρόνου.
Στη περιοχή της Βόρειας Φθιώτιδας γινόταν το "σπούρνι", λέξη που προέρχεται από το ρήμα "σπέρνω". Ο πρώτος που έμπαινε στο σπίτι, έκανε δηλαδή ποδαρικό, έπρεπε να κάνει και το "σπούρνι". Έπαιρνε ένα κλαράκι καθόταν σταυροπόδι μπροστά στο τζάκι και χτυπώντας τη φωτιά έλεγε, "σπούρνι αυγά", "σπούρνι πρόβατα"΄, "σπούρνι γελάδια", κλπ να έχει δηλαδή το σπιτικό όλα τα καλά!
Επίσης η πρώτη νοικοκυρά που πήγαινε στην βρύση του χωριού για νερό ανήμερα της πρωτοχρονιάς, άλειφε με λίπα χοιρινή το πάνω μέρος της βρύσης για να έχει, καθώς πίστευαν , καθαρό και γάργαρο νερό όλο το χρόνο!
Οι νοικοκυρές είχαν την τιμητική τους και οι κουζίνες "έπαιρναν φωτιά" από τα μαγειρέματα και τα γλυκίσματα που έφτιαχναν με αγάπη και μεράκι για όλη την οικογένεια.
Θυμάμαι την αείμνηστη γιαγιά μου, τη Δημητρούλα, με όλα της τα σύνεργα να έρχεται στο σπίτι μας για να φτιάξουν μαζί με τη μητέρα μου την κυρα-Νίκη αλλά και τη γειτόνισσα τη κυρα-Λένη, τους παραδοσιακούς Φθιωτικούς κουραμπιέδες με την άχνη ζαχαρίτσα του και το τραγανό και γλυκύτατο μπακλαβά τους!
Πολύ αργότερα η μητέρα μου έφτιαχνε νεώτερου τύπου γλυκά όπως "ραβανί", "σαραγλάκια" και μελομακάρονα.
Μέχρι την ημέρα των Φώτων και το διώξιμο των καλικάντζαρων, η ατμόσφαιρα ήταν γιορτινή και τα σπιτικά γεμάτα κόσμο που έτρωγε, έπινε, γέλαγε και διασκέδαζε με την καρδιά του...
Δημήτρης Β. Καρέλης
info@karelisdimitris.com
info@lamiatimes.gr
info@gaiaelliniki.gr
(Περισσότερα για το Δομοκό και τα χωριά της περιοχής στο βιβλίο του «Η γη που γεννήθηκε ο Έλληνας:  Η ιστορία της Βόρειας Φθιώτιδας και του Δομοκού»)
 
 

LamiaTimes.gr

Ο Δομοκός που αγαπάμε!!!

Ο Δομοκός που αγαπάμε!!!
Του Δημήτρη Β. Καρέλη
Στο κέντρο της Ελλάδας, στα μέρη όπου γεννήθηκαν και βασίλεψαν ο Γραικός, ο Δευκαλίωνας κι ο γιος του Έλληνας, ο Ποίας, ο Φιλοκτήτης, ο Αχιλλέας και πολλοί άλλοι, στον τόπο που έδωσε στην Ελλάδα τ’ όνομά της, που γέννησε ήρωες κι αγωνιστές, εδώ βρίσκετε ο Δομοκός, ένας τόπος με μεγάλη ιστορική κληρονομιά. Η όμορφη και γραφική κωμόπολη του Δομοκού είναι χτισμένη γύρω από τη θέση της αρχαίας Ακροπόλεως των Θαυμακών, ερείπια της οποίας σώζονταν μέχρι τους Βυζαντινούς χρόνους. Εδώ όπου βρισκόταν η Ομηρική «Θαυμακίη», η πόλη που έχτισε ο βασιλιάς Θαύμακος και υμνήθηκε για την απαράμιλλη θέα που προσφέρει στον επισκέπτη. «Πανώριο το αγνάντεμα στου Δομοκού το κάστρο, χωρίς αντάρα στην ψυχή και γύρω με ηλιοφώς», εξυμνεί ο αλησμόνητος Αθανάσιος Ζορμπάς. Την θαυμάσια θέα του Δομοκού αναφέρουν όλοι οι νεώτεροι περιηγητές και εκ των αρχαίων συγγραφέων ο Λίβιος, με τη γλαφυρή του περιγραφή μιας πολύ γνωστής εικόνας σ’ όλους τους Δομοκίτες: «γλυκυτέραν την εντύπωσιν, είναι η τελεία ομιχλότης της υποκείμενης πεδιάδος». Οι Θαυμακοί, αργότερα Θαυμακός, ήταν πόλη της Αχαΐας Φθιώτιδας, όπου ο μεσαιωνικός και ο νεώτερος Δομοκός, η οποία υπήρξε από τα κυριότερα κέντρα των Αχαιών της Φθιώτιδας και αργότερα σημαντικό κέντρο και οχυρό των Δολόπων, «εξελιχθείσα επί της αρχαίας πόλεως Θαυμακού ή Θαυμακών, της Θαυμακίης του Όμηρου, οφείλει δε την σπουδαιότητα αυτής εις την σημαντικήν θέσιν την οποίαν κατέχει ως ελέγχουσα τας επικοινωνίας». Η ονομασία της πόλης αναφέρεται σε επιγραφές που βρίσκονται σήμερα στο μουσείο του Βόλου.
Χτισμένος εκεί όπου βρισκόταν η Ομηρική «Θαυμακία», η πόλη που έχτισε ο βασιλιάς Θαυμακός, υμνήθηκε για την απαράμιλλη θέα που προσφέρει στον επισκέπτη.
Στην μακραίωνη ιστορία του ο Δομοκός ανήκε στο βασίλειο των Δολόπων, αποτέλεσε μέλος της Αιτωλικής Συμπολιτείας και στο διάβα των αιώνων καταλήφθηκε από Γαλάτες, Ρωμαίους, Φράγκους, Καταλανούς και Τούρκους.
Φαίνεται ότι η φωνητική μεταβολή του Θαυμακός σε Δομοκό έγινε κατά το 2ο π.Χ. αιώνα ή αρχές της 1ης εκατονταετηρίδας. Σημαντικές αναφορές όμως στο όνομα του Δομοκού βρίσκουμε κατά την διάλυση του Βυζαντίου από τους σταυροφόρους  το 1204, τις αναφορές του 1208 ως λατινική επισκοπή, στο  «Χρονικό του Μωρέως» περί το 1388, στην ιστορία του Λαόνικου Χαλκοκονδύλη περί το 1470 και στην «πρόθεση»  με τους  αφιερωτές της Ιεράς Μονής Ρεντίνας κατά το 1640. Στην εκκλησιαστική ιστορία αναφέρεται ως Δομοκός και ως Θαυμακός.
Κατά τον μεσαίωνα ο Δομοκός παρουσίασε σημαντική ακμή και ήταν μια από τις πόλεις που ανήκαν στη γυναίκα του αυτοκράτορα Αλέξιου Γ΄, αυτοκράτειρα Ευφροσύνη. Μετά την κατάληψη του Βυζάντιου από τους Φράγκους και τη διανομή του, ο Δομοκός περιήλθε στην εξουσία του βασιλιά της Θεσσαλονίκης Βονιφατίου.
Στα τέλη του 1393 ο Δομοκός καταλήφθηκε για πρώτη φορά, μαζί με τα Φάρσαλα, από τους Τούρκους και τον Βαγιαζήτ Α΄, καθώς έλειπε ο τοπικός ηγεμόνας Πιγκέρνης και οι κάτοικοι συνθηκολόγησαν. Απελευθερώθηκε από τους Τούρκους το 1881 μαζί με την υπόλοιπη Θεσσαλία στην οποία ανήκε ως τις αρχές της δεκαετίας του 1900. Έκτοτε ανήκει στο νομό Φθιώτιδας και αποτελεί έδρα του ομώνυμου Δήμου.
Στο Δομοκό υπάρχει τουρκικό μνημείο με επιτύμβια στήλη γραμμένη αραβικά και τουρκικά σε ανάμνηση της μάχης του 1897, το μεσαιωνικό κάστρο στη θέση αρχαίας ακρόπολης Θαυμακού, το τουρκικό χαμάμ, αψιδωτές λίθινες βρύσες, η μία με αραβική γραφή, το «Στρογγυλόκαστρο», το σπήλαιο «Κουδουνιστό πηγάδι», η εκκλησία της Αγίας Παρασκευής και ο Προφήτης Ηλίας με μοναδική θέα ως τον Όλυμπο και τα Μετέωρα.
Ο Δομοκός όμως έχει αδικηθεί ιδιαίτερα, παρά το φυσικό κάλλος, τη μεγάλη ιστορία και τα σημαντικότατα μνημεία της περιοχής που περιλαμβάνει ο σημερινός Δήμος Δομοκού και  τις φιλότιμες προσπάθειες λίγων «πεφωτισμένων» συμπατριωτών μας.
Πολλά και διάφορα θα μπορούσε να προτείνει κανείς για την αξιοποίηση, ακόμη, των φυσικών πόρων και της αγροτοκτηνοτροφικής παραγωγής στην ευρύτερη περιοχή που περιλαμβάνει άριστα προϊόντα, όπως το κατίκι, βραβευμένα όσπρια, νοστιμότατα κρεατικά, βελούδινα κρασιά και πλήθος άλλα αξιολογότατα προϊόντα
Εν κατακλείδι, ο Δομοκός θα μπορούσε, μ’ ένα όχι μαγικό αλλά μεθοδευμένο και συστηματικό τρόπο,  να γίνει όπως συνηθίζω να λέω το «Μέτσοβο της Κεντρικής Ελλάδας», μ’ ότι μπορεί να σημαίνει αυτό, ακόμη και στην εποχή της βαθιάς κρίσης και της ύφεσης.
Στις σελίδες μας θα παρουσιάσουμε σταδιακά σχετικές προτάσεις και παράλληλα όλα εκείνα τα στοιχεία που θα μπορούσαν να αποτελέσουν την απαρχή μιας νέας εποχής ακμής σ’ ένα τόπο που πραγματικά το αξίζει.
Είναι άλλωστε η γη που γέννησε, πολλά και άξια τέκνα κι ανάμεσά τους τον Ποίαντα, το Φιλοκτήτη, τον Ευρυδάμαντα, αλλά και τον Έλληνα!!!
Του Δημήτρη Β. Καρέλη
(Περισσότερα για το Δομοκό και τα χωριά της περιοχής στο βιβλίο του «Η γη που γεννήθηκε ο Έλληνας:  Η ιστορία της Βόρειας Φθιώτιδας και του Δομοκού»)
(Οι φωτογραφίες αποτελούν μέρος του προσωπικού αρχείου του Δημήτρη Καρέλη)













(Οι φωτογραφίες αποτελούν μέρος του προσωπικού αρχείου του Δημήτρη Καρέλη)

LamiaTimes.gr

Ένα «άγνωστο» φρούριο: Το Στρογγυλόκαστρο του Δομοκού!

 Ένα «άγνωστο» φρούριο: Το Στρογγυλόκαστρο του Δομοκού

Του Δημήτρη Β. Καρέλη

Μια ακόμη «άγνωστη» πτυχή της ιστορίας της περιοχής του Δομοκού για τους επισκέπτες, δυστυχώς όμως ακόμη και για τους ντόπιους, αναξιοποίητο όπως τα περισσότερα ιστορικά μνημεία στην περιοχή, είναι και το «Στρογγυλόκαστρο» του Δομοκού.
Ένα Μεσαιωνικό φρούριο, που σύμφωνα με την ιστορική έρευνα είναι Τούρκικο οχυρό, είναι όμως πιθανό να κτίστηκε την περίοδο της Φραγκοκρατίας (1204-1218) από τους Φράγκους για να χρησιμοποιηθεί ως παρατηρητήριο και φυλάκιο,  όπως προδίδει η θέση που επέλεξαν κατασκευαστές του. Το φρούριο φέρεται να χτίστηκε από τον Τούρκο Ρασίφ-Πασσά, στις αρχές του 17ου αιώνα και καταλάμβανε έκταση τεσσάρων περίπου στρεμμάτων.
Βρίσκεται τριακόσια περίπου μέτρα νότια, πάνω από την πόλη του Δομοκού και σε δεσπόζουσα θέση σ’ ολόκληρη την περιοχή, στην κορυφή που ονομάζεται «Στρογγυλό Κάστρο». Το ιδιαίτερο γνώρισμα του Στρογγυλού Κάστρου είναι το ύψους 10 μέτρων στρογγυλό πυροβολείο στο βόρειο τμήμα του, μέσα εις το οποίο υπήρχε η αποθήκη πυρομαχικών, απ’ το οποίο πήρε και τ’ όνομά του. Είναι χτισμένο με την άφθονη λευκή πέτρα της περιοχής και αναφέρεται από δεκάδες περιηγητές του 17ου και 18ου αιώνα. Ο Γερμανός αρχαιολόγος - περιηγητής του 19ου αι. Friedrich Stählin στην «Αρχαία Θεσσαλία» (1924) αναφέρει: «Πριν ακόμη από αυτήν στα αριστερά, πάνω στην ψηλότερη κορυφή (708 μέτρα) βρίσκονται τα ερείπια του μεσαιωνικού Στρογγυλόκαστρου». Ονομάζεται και «κουτρουλό» κάστρο από τους κατοίκους της περιοχής και λέγεται ότι επικοινωνεί, με υπόγειο σπήλαιο ή σήραγγα από το «κουδουνιστό πηγάδι» του Δομοκού, με την αρχαία Πρόερνα (Γυναικόκαστρο) και την θέση «Βασιλότρυπα» στην κορυφή του όρους Ναρθακίου πάνω απ’ το Νέο Μοναστήρι.
Είναι τουλάχιστο λυπηρό να μην αξιοποιείται ο χώρος, ώστε να γίνει επισκέψιμος και να συντηρηθεί, με την κατασκευή προσβάσιμου  δρόμου και μικρού χώρου στάθμευσης, ακόμη και χωμάτινης επιφάνειας λόγω μικρότερου κόστους, ώστε να μπορούν όσοι επιθυμούν να το επισκεφθούν, έστω και κατά τους θερινούς μήνες.

Αρχίζουμε, όπως υποσχεθήκαμε, απ΄ τα πιο απλά όπως τα παραπάνω, για να γνωρίζουν οι πολίτες αλλά και να αφυπνίζονται οι αρμόδιοι, όποιοι και να ’ναι.

Δημήτρης Β. Καρέλης
info@karelisdimitris.com
info@lamiatimes.gr
info@gaiaelliniki.gr

(Περισσότερα για το Δομοκό και τα χωριά της περιοχής στο βιβλίο του «Ηγη που γεννήθηκε ο Έλληνας:  Η ιστορία της Βόρειας Φθιώτιδας και τουΔομοκού»)

(Οι φωτογραφίες αποτελούν μέρος του προσωπικού αρχείου του Δημήτρη Καρέλη)






LamiaTimes.gr

Οι κουραμπιέδες της Λαμίας !!!

Οι κουραμπιέδες της Λαμίας !!!
Μια γλυκιά επίγευση έρχεται στον ουρανίσκο μας, με το «μετείκασμα» όλων εκείνων που βιώσαμε, μαζί με ήχους, φωνές και μελωδίες, όταν αναπολούμε τις γιορτινές μέρες των Χριστουγέννων των παιδικών μας χρόνων! Αναμνήσεις κι εικόνες προσώπων που δεν βρίσκονται πια εδώ για να γιορτάσουμε μαζί, μουσικές και κάλαντα, γεύσεις ιδιαίτερες και πάνω απ’ όλες η γεύση της άχνης ζάχαρης!
Η άχνη ζάχαρη πάνω σ’ ένα γλύκισμα - όνειρο κείνων των αθώων χρόνων, μαζί μ’ άλλα πολλά, έμεινε ανεξίτηλα χαραγμένο βαθιά μέσα μου σαν βιωματική εικόνα ενός μακρινού αλλά τόσο ζωντανού παρελθόντος…
Μιλάμε για κουραμπιέδες λοιπόν, τους κουραμπιέδες της Λαμίας κι όχι μόνο, όλης της Φθιώτιδας! Σ’ όλα σχεδόν τα σπίτια τούτες της μέρες ψήνονταν τα κουραμπιεδάκια στα ταψιά τους, με το αγνό τους ντόπιο βούτυρο, το αμυγδαλάκι  ή το καρυδάκι τους! Θυμάμαι τη γιαγιά μου, στη Βόρεια Φθιώτιδα, να προετοιμάζει μέρες την ιεροτελεστία του …κουραμπιέ και του μπακλαβά (άλλο γλυκό κεφάλαιο τούτο!) μαζί με τη μητέρα μου και κατόπιν να σχολιάζουν το αποτέλεσμα, όποιο κι αν ήταν! 
Για την ιστορία, ο κουραμπιές είναι ένα χαρακτηριστικό πατροπαράδοτο γλύκισμα, ευρύτατα διαδεδομένο σε όλη την Ελλάδα, που συνήθως παρασκευάζεται τα Χριστούγεννα. Το όνομά του προέρχεται από το τουρκικό Kurabiye, που σημαίνει μπισκότο, γλύκισμα από αλεύρι, βούτυρο και άχνη ζάχαρη.
Όμως η ιστορία του κουραμπιέ στη Λαμία και τη Φθιώτιδα, δεν αφορά μόνο την κουζίνα του σπιτιού μας. Ο κουραμπιές ήταν κάποτε και εν πολλοίς εξακολουθεί και να είναι, σήμα κατατεθέν στη γαστριμαργική απόλαυση των επισκεπτών και φίλων της Λαμίας. Όλοι όταν έφευγαν από μια σύντομη επίσκεψη στην πόλη και μια πιθανή επίσκεψη στην …«οδό της χοληστερίνης» στα ψητοπωλεία της πλατείας Λαού, έπαιρναν μαζί τους ένα κουτί κουραμπιέδες από τα πολλά καταστήματα της περιοχής και πολλοί Λαμιώτες έφεραν ως «πεσκέσι» ένα κουτί κουραμπιέδες ακόμη και μέσα στο καλοκαίρι. Λέγεται πως οι καλύτεροι κουραμπιέδες παλιά, ήταν του Μπούσιου από τη Λαμία.
Σήμερα εξακολουθούν πολλά και μεγάλα εργαστήρια ζαχαροπλαστικής στη Λαμία και εν γένει τη Φθιώτιδα, να παράγουν εξαιρετικούς κουραμπιέδες εφάμιλλους των παλαιών, καθώς και οι ίδιοι έχουν παράδοση και ιστορία στον κουραμπιέ και όχι μόνο. 
 Στην Υπάτη η οικογένεια Κεραμίδα παράγει παραδοσιακά ζαχαρώδη και ζυμαρικά προϊόντα εδώ και τρεις γενιές. Η επιχείρηση ιδρύθηκε το 1922 από τον Ανάργυρο Κεραμίδα και παράγοντας ζαχαρώδη προϊόντα, κυρίως κουραμπιέδες και ζυμαρικά, κατάφερε σε σύντομο χρονικό διάστημα να την κάνει γνωστή στο πανελλήνιο. Το 1934 στην «Γ΄ Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης» παίρνει το «Χρυσό Βραβείο μετ’ επαίνου» και το μέλλον προδιαγράφεται λαμπρό. Ο πόλεμος του 1940 ανέκοψε δυστυχώς την ανοδική της πορεία καθώς καταστράφηκε ολοσχερώς. Η επιχείρηση επαναλειτούργησε το 1951 και ξαναμπήκε δυναμικά στην αγορά. Το 1968 λαμβάνει μέρος στη «Διεθνή Έκθεση S.I.A.L» του Παρισιού και παίρνει το «Βραβείο Ποιότητας». Το 1989 η εταιρία πραγματοποιεί την πρώτη της εξαγωγή στη Γερμανία και μετέπειτα στη Γαλλία και την Κύπρο. Το 1995 ιδρύεται υποκατάστημα στο 12ο χλμ της εθνικής οδού Λαμίας - Καρπενησίου στο Λιανοκλάδι το οποίο και αποτελεί το στολίδι της επιχείρησης. Το εργαστήρι του Κεραμίδα παρασκευάζει τους νοστιμότατους «κουραμπιέδες βουτύρου», με την κατσίκα στην πρόσοψή τους, που μόνον με αυτούς της Καρβάλης μπορούν να συγκριθούν.
 Από τους πρωτοπόρους  το 1930 και η οικογένεια Καρανδρέα παρήγαγε κουραμπιέδες, χυλοπίτες και τραχανάδες. Σε δύσκολες εποχές, δουλεύοντας με μεράκι τις πρώτες ύλες που υπήρχαν σε αφθονία στην περιοχή, κατάφερε να ξεχωρίσει κάνοντας γνωστά τα προϊόντα Λαμίας όχι μόνο στο πανελλήνιο – αφού απέσπασε το Χρυσό Βραβείο Ποιότητας για τους κουραμπιέδες στην διεθνή έκθεση Θεσσαλονίκης το 1936 – αλλά πραγματοποιούσε και εξαγωγές. Το 2007 η εταιρεία της οικογένειας Καρανδρέα εξαγοράστηκε από την εταιρεία της οικογένειας Τσιάτσου. Ο πατέρας Κώστας Τσιάτσος , η σύζυγος  του Βασιλική και τα δύο τους παιδιά ο Βαγγέλης και η Γεωργία, αποτελούν τον πυρήνα μιας 11μελούς ομάδας που δίνει καθημερινά τον καλύτερο της εαυτό για την παρασκευή των πιο νόστιμων αλλά ταυτόχρονα ποιοτικών εδεσμάτων. Το γνωστό «στέκι» των προϊόντων Τσιάτσου, βρίσκεται στην πλατεία Λαού, ανάμεσα σε μελωμένα κουραμπιεδάκια, κλασικούς κουραμπιέδες με αγνό βούτυρο και ολόκληρο αμύγδαλο και χίλιους δυο γλυκούς πειρασμούς.
Μια ακόμη επιχείρηση, με μεράκι και σεβασμό στη παράδοση από το 1955, φέρει το όνομα «Καταραχιάς». Το μυστικό της επιτυχίας τους είναι το μεράκι και τα αγνά υλικά. Κουραμπιέδες αμυγδάλου με βούτυρο γάλακτος, γαλακτομπούρεκο, χαλβάς Φαρσάλων, λουκούμια και χειροποίητα ζυμαρικά απογειώνουν τη γεύση και... αποπλανούν γλυκά όποιον τα δοκιμάσει!
Το 1976 ο Γιώργος Χαντζής δημιουργεί στην Σπερχειάδα το ομώνυμο Καφεζαχαροπλαστείο του. Σήμερα η αλυσίδα καταστημάτων αριθμεί τέσσερις κρίκους με τα ζαχαροπλαστεία στα Λουτρά Υπάτης, τον Άγιο Γεώργιο Τυμφρηστού και τη Λαμία, όπου με τα αγνότερα υλικά και με σύγχρονα μηχανήματα ετοιμάζονται καθημερινά υπέροχοι κουραμπιέδες και μια μεγάλη ποικιλία γλυκών για κάθε περίσταση.*
Κλείνοντας, θα συμφωνήσουμε όλοι πως οι Κουραμπιέδες Λαμίας ...έχουν και το όνομα και την χάρη!!!

Δημήτρης Β. Καρέλης
info@karelisdimitris.com
info@lamiatimes.gr


(*Ας μας συγχωρεθεί η οποιαδήποτε παράλειψη αναφοράς σε περισσότερα ονόματα και επιχειρήσεις)

LamiaTimes.gr

«Όχι άλλα θύματα στο κυνήγι», του Δημήτρη Β. Καρέλη

(Το άρθρο αυτό είναι αφιερωμένο στον παλιό φίλο Γιώργο Κοτσάνο, από την εποχή που υπηρετούσε εκείνος στη Δ.Ο.Υ. κι εγώ στη Δ.Ε.Η. του Δομοκού, με την ευχή να είναι ένα από τα τελευταία θύματα της άγνοιας και της εγκληματικής αμέλειας και απροσεξίας την ώρα του κυνηγιού).
Την εποχή που ξεκίνησα την επαφή μου με το κυνήγι, πριν από τριάντα και πλέον χρόνια, είχα εξαιρετικούς δασκάλους που μου δίδαξαν τα πάντα κι εγώ ρούφηξα σα σφουγγάρι, μαθαίνοντας όλα τα «μυστικά» του κυνηγιού από κείνους.
Μου έμαθαν πώς να πιάνω το καλύτερο καρτέρι στο λαγό και πως ν’ ανακαλύπτω στην πιο καλή της κρυψώνα τη «βασίλισσα» του δάσους, τη μπεκάτσα. 
Όμως το πρώτο μου μάθημα ήταν πως θα είμαι ασφαλής εγώ και οι φίλοι που κυνηγούμε μαζί, πως θα βοηθά και θα προφυλάσσει ο ένας τον άλλο, σε μια εποχή που δεν υπήρχαν cb και ενδοεπικοινωνίες. Μου έδειξαν και πρώτους από όλους ο αείμνηστος πατέρας μου Βασίλης, πώς πρέπει να γεμίζω και ν’ αδειάζω το όπλο μου, πώς να το κρατώ σαν περπατώ στο δάσος και στα ποτάμια, με κύριο μέλημα την ασφάλεια των άλλων αλλά και τη δική μου.
«Καλύτερα να χάσεις το θήραμα, παρά να κινδυνεύσει να χαθεί ένας άνθρωπος» μου έλεγε και κοιτούσε πρώτος το όπλο μου όταν φτάναμε στο αυτοκίνητο γι’ αναχώρηση. Όλο εκείνο μου έγινε λοιπόν βίωμα κι όλα αυτά τα χρόνια οι κινήσεις μου στο κυνήγι ήταν προσεκτικές και μελετημένες. Έμαθα πως όπως λέει μια τούρκικη παροιμία «όπου το μάτι περνάει δύσκολα, το βόλι περνάει σίγουρα» και πρόσεχα πάντα σε ποια κατεύθυνση πυροβολούσα, ακόμα κι όταν ήμουν σίγουρος πως έβλεπα το θήραμα. Δεν αντιλαμβάνομαι λοιπόν πως υπάρχει τόση ανευθυνότητα μπροστά σε ένα τόσο εν πολλοίς επικίνδυνο για τους επιπόλαιους άθλημα όπως είναι το κυνήγι. Οι νεκροί κυνηγοί στο κυνήγι του αγριογούρουνου δυστυχώς έφτασαν τους πέντε απ’ τη αρχή του κυνηγιού. Πριν από λίγες ώρες ένα 28χρονο παλικάρι έχασε την ζωή του από τα χέρια του αδερφού του…!
Διαβάζουμε στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων: «Σκοτώθηκε στο κυνήγι Δημοτικός Σύμβουλος Λαμίας - Νεκρός από σφαίρα κυνηγετικού όπλου έπεσε το Σάββατο στο Άνυδρο Στυλίδας» - «54χρονος σκοτώθηκε στο κυνήγι πέρδικας - Τραγωδία το απόγευμα της Τετάρτης στη Μουργκάνα Φιλιατών» - «Νεκρός κυνηγός από τα πυρά του αδελφού του -Νεαρός σκοτώθηκε κατά λάθος από τον αδερφό του στο κυνήγι στη Δάφνη Ναυπάκτου» - «Τον πέρασε για αγριογούρουνο και η συνέχεια ήταν τραγική για τον 51χρονο άνδρα από την Κυρτώνη Λοκρίδας» - «Τραγική κατάληξη είχε το κυνήγι για δύο φίλους σε περιοχή των Ιωαννίνων. Ο ένας πέρασε τον άλλον για αγριογούρουνο και πυροβόλησε» - «Σε τραγωδία κατέληξε το κυνήγι για έναν 65χρονο κυνηγό στις Μοίρες ο οποίος τραυματίστηκε θανάσιμα  από τα σκάγια της καραμπίνας του 70χρονου φίλου του» - «Σε τραγωδία εξελίχθηκε το κυνήγι αγριόχοιρου κοντά στα ελληνοαλβανικά σύνορα».
Φτάνει πιά!!! Επειδή  η ανθρώπινη ζωή είναι ανεκτίμητη, θα πρέπει να ληφθεί μέριμνα από την πολιτεία και τις Κυνηγετικές Οργανώσεις, με μια εκτεταμένη ενημερωτική εκστρατεία, ώστε να πάψει το φαινόμενο των δεκάδων θανάτων την ώρα του κυνηγίου.
Πρέπει να μάθουν όλοι ότι δεν πρέπει να πυροβολούν ακόμα κι όταν βλέπουν το θήραμα αν δεν είναι σίγουροι πως δεν κινδυνεύει άνθρωπος ή ζώο στην ακτίνα βολής. Αν γενικώς φοβούνται το θήραμα, εν προκειμένω το αγριογούρουνο, καλύτερα να πάνε για… ψάρεμα. Δεν υπάρχει λόγος να υφίστανται οι ίδιοι ψυχολογική πίεση και οι συνάδελφοί τους να κινδυνεύουν από τη δική τους ανευθυνότητα.
Με την ευχή λοιπόν οι άνθρωποι αυτοί να είναι τα τελευταία θύματα της μεγάλης τους αγάπης, χωρίς όμως δική τους υπαιτιότητα, να επαναλάβουμε για πολλοστή φορά πως δεν είναι ανάγκη για ένα θήραμα περισσότερο να προκαλούμε αμέτρητο θρήνο και πόνο.

Δημήτρης Β. Καρέλης

Η ιστορία της Βόρειας Φθιώτιδας και του Δομοκού, του Δημήτρη Καρέλη

Μετά από δεκαετή προσπάθεια, εκδόθηκε και κυκλοφορεί το βιβλίο - πόνημα του Δημήτρη Καρέλη για την ιστορία της Βόρειας Φθιώτιδας και του Δομοκού. 
Το βιβλίο με τίτλο: «Η γη που γεννήθηκε ο Έλληνας: Η ιστορία της Βόρειας Φθιώτιδας και του Δομοκού», κυκλοφόρησε το Πάσχα και παρουσιάστηκε επίσημα την Κυριακή του Θωμά, 12 Μαΐου 2013, στο Δημοτικό Θέατρο Δομοκού.


Στην παρουσίαση παραβρέθηκε πλήθος κόσμου μεταξύ των οποίων ο Δήμαρχος Δομοκού κ. Στυλιανός Σύρος, ο Αρχηγός της μείζονος μειοψηφίας κ. Δημήτριος Τζιαχρήστας ο Αντιδήμαρχος κ. Γιώργος Γκούβας, ο Αντιπρόεδρος του Δ.Σ. κ. Νίκος Καλημέρης , οι Δημοτικοί Σύμβουλοι κ.κ. Βασίλειος Καρανικόλας και Χρήστος Παπιώτης, η κ. Κατερίνα Ζάρα, ο πρώην Δήμαρχος του Δήμου Ξυνιάδας κ. Γιώργος Τσιαγκλάνης, εκπρόσωποι τοπικών φορέων και Πολιτιστικών Συλλόγων του Δήμου, ο αρχισυντάκτης του Αγοριανίτικου Βήματος Στέφανος Τολιόπουλος και ο Πρόεδρος του Πολιτιστικού Οργανισμού κ. Ιωάννης Τράντας, ο οποίος διηύθυνε την παρουσίαση μαζί με το Δημοσιογράφο και εκδότη κ. Δημήτρη Ζάχο.
Στην παρουσίαση του βιβλίου συμμετείχαν και μίλησαν για το συγγραφέα και το πόνημά του ο συγγραφέας, ερευνητής, διδάκτορας των Οικονομικών και Κοινωνικών Επιστημών κ. Θεόδωρος Αποστολόπουλος, η καθηγήτρια Φιλόλογος κ. Ντίνα Τολιοπούλου, ο επιτυχημένος επιχειρηματίας κ. Βάϊος Γκανής και η βραβευμένη συγγραφέας, ερευνήτρια, ποιήτρια, δημοσιογράφος, πρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης Συντακτών-Δημοσιογράφων-Ανταποκριτών Ξένων Ειδησεογραφικών Πρακτορείων, κ. Κατερίνα Γιαννακοπούλου.
Στο βιβλίο ο συγγραφέας, που επέλεξε τη λύση της αυτοέκδοσης για το πόνημά του, παραθέτει τεκμηριωμένη και βασισμένη σε ιστορικές πηγές (πάνω από 200 βιβλία και γραπτά κείμενα) την ιστορία της περιοχής της Βόρειας Φθιώτιδας και του Δομοκού, από τη νεολιθική εποχή ως σήμερα.
Στις κοντά 400 σελίδες του το βιβλίο περιλαμβάνει όλη την ιστορία της περιοχής της Βόρειας Φθιώτιδας και του Δομοκού, από την προϊστορία, την αρχαιότητα, τους Ρωμαϊκούς – Βυζαντινούς χρόνους, την Φραγκοκρατία και την Τουρκοκρατία, τους απελευθερωτικούς αγώνες, τον ατυχή πόλεμο του "Μαύρου" 1897, ως το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και την σύγχρονη ιστορία. Υπάρχει ακόμη εκτενής αναφορά σε όλες τις αρχαίες πόλεις και ακροπόλεις της περιοχής, με αντίστοιχες φωτογραφίες.

Επίσης περιέχει σύντομο ή μεγαλύτερο ιστορικό για όλες τις κοινότητες του Δήμου Δομοκού και των όμορων, πιο κοντινών μας χωριών, τους διατελέσαντες Δημάρχους και βουλευτές της περιοχής, σημαντικές προσωπικότητες καταγόμενες από τον τόπο μας, την εκκλησιαστική ιστορία της περιοχής και πάρα πολλά ακόμη στοιχεία.



Για πρώτη φορά, μετά από 50 χρόνια και το βιβλίο του Θεόδωρου Καρατζά,  η ιστορία της περιοχής Δομοκούβρίσκεται συγκεντρωμένη σε ένα βιβλίο και είναι προσιτή σε όλους όσους αγαπούν τον τόπο μας και θέλουν να τον γνωρίσουν καλύτερα.


Η εργασία βασίστηκε σε πάνω από 200 γραπτές πηγές και επίσημα αρχεία, 50 διαδικτυακές σελίδες, αλλά και αφηγήσεις, περιέχει δε μερικές από τις πιο σπάνιες φωτογραφίες του Δομοκού και της περιοχής.




Επειδή η ιστορική έρευνα δεν τελειώνει ποτέ, ο συγγραφέας αποφάσισε να εκδώσει το πόνημα, επιφυλασσόμενος σε μελλοντικές προσθήκες, αν οι συνθήκες το επιτρέπουν. 

Το βιβλίο κυκλοφορεί σε ελάχιστα πλέον αντίτυπα: 
Δομοκός: Βιβλιοπωλείο Ζώτος Νικόλαος, τηλ. 6973696373.
Αθήνα: τηλ. 6947185990.


Η Παναγία η «Λιμνιώτισσα» στην Παναγιά Δομοκού

Η Παναγία η «Λιμνιώτισσα» στην Παναγιά Δομοκού

Για να μαθαίνουμε την πλούσια ιστορία του τόπου μας:
«Στην Παναγιά Δομοκού βρίσκεται η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας της «Λιμνιώτισσας», από την οποία πήρε το όνομά του το χωριό και η οποία γιορτάζει ως πολιούχος την 23η Αυγούστου, εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Η παράδοση αναφέρει ότι κατά τα πρώτα χρόνια της Τουρκοκρατίας η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας μεταφέρθηκε από τον κοντινό Ναό που βρίσκονταν στο λοφίσκο δίπλα στον Πλάτανο και την πηγή «Μάτι» Παναγιάς και βυθίστηκε στα νερά της λίμνης Ξυνιάδας από τους πιστούς για να γλιτώσει την πυρπόληση και την καταστροφή, σε παρακείμενο σημείο. Η εικόνα της Θεομήτορος βρέθηκε με θαυματουργό τρόπο αρκετά χρόνια αργότερα όταν κάποιος κάτοικος του χωριού ονόματι Παπαντώνης, όργωνε με τα βόδια του στην όχθη της λίμνης. Το άροτρό του σκάλωσε κάπου κι αυτός, λόγω της κόπωσης, έγειρε να ξεκουραστεί. Εκεί στον γρήγορο ύπνο του, είδε σαν όραμα την ύπαρξη της θαυματουργής εικόνας της Παναγίας και αφού ξύπνησε απότομα ειδοποίησε τους συγχωριανούς του και όλοι μαζί σκάβοντας αντίκρισαν την ιερή εικόνα. Τοποθετήθηκε πρόχειρα στο σημείο όπου  αργότερα χτίστηκε η Αγία Τράπεζα του Ιερού Ναού Κοιμήσεως της Θεοτόκου όπου φυλάσσεται μέχρι σήμερα. Για πάρα πολλά χρόνια την ημέρα της εορτής της Εκκλησίας και της εικόνας, πλήθος πιστών συνέρεε για το ιερό προσκύνημα της  στις 23 Αυγούστου κάθε χρόνο και ακολουθούσε το πανηγύρι».  
Απόσπασμα από το βιβλίο του Δημήτρη Β. Καρέλη «Η γη που γεννήθηκε ο Έλληνας - Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΒΟΡΕΙΑΣ ΦΘΙΩΤΙΔΑΣ και του ΔΟΜΟΚΟΥ»

Οι θρυλικές πηγές του ποταμού Αχέροντα


Οι θρυλικές πηγές του ποταμού Αχέροντα 
Στη Γλυκή της Θεσπρωτίας, ένα ιστορικό χωριό του Σουλίου και 2 χιλιόμετρα περίπου βορειοδυτικά, μέσα σ’ ένα μαγευτικό τοπίο, συναντάμε τις πηγές του θρυλικού Αχέροντα ποταμού.
Ο Αχέρων είναι ο ποταμός χωρίς χαρά, ο ποταμός της θλίψης, από τη λέξη «άχος» που σημαίνει θλίψη, τη θλίψη του θανάτου, καθώς στην αρχαιότητα υπήρχε η πεποίθηση πως ο Αχέροντας ήταν ο ποταμός που διέσχιζαν οι ψυχές στο μακρινό, τελευταίο τους ταξίδι από την Αχερουσία λίμνη προς το βασίλειο του Άδη.
Ο «ψυχοπομπός» Ερμής παρέδιδε τις ψυχές των νεκρών στον βαρκάρη Χάροντα, γιο του Ερέβους και της Νύκτας, στον οποίο εκείνες και έπρεπε να πληρώσουν τον οβολό τους για τη μεταφορά, πράγμα που όπως αναφέρει ο Λουκιανός, μόνο ο Μένιππος απέφυγε!
Στη δαντελωτή πορεία του ο ποταμός Αχέρων διασταυρωνόταν με τους Πυριφλεγέθοντα, τον πύρινο ποταμό και Κωκυτό, τον ποταμό του θρήνου, κοντά στο αρχαίο Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
Οι πρώτες πηγές του προέρχονται από τα χιόνια του όρους Τόμαρος των Ιωαννίνων, άλλες από τα όρη Σουλίου και τα όρη Παραμυθιάς, όμως σημαντικές πηγές του ποταμού είναι αυτές του χωριού Βουβοπόταμος κοντά στη Γλυκή.
Εκεί, μέσα σε ένα μαγικό τοπίο κοντά στη χαράδρα του Αχέροντα, αναβλύζουν παντού τα νερά του ποταμού, από βράχους, ρίζες δέντρων και εκατοντάδες υπόγειες πηγές. Το θαυμαστό τοπίο, μέσα σε πυκνή καταπράσινη βλάστηση, διασχίζουν τα γαλαζοπράσινα νερά του Αχέροντα, που σε μαγεύουν με την ορμή και την κρυστάλλινη καθαρότητά τους!
Μια πηγή από κείνες στην Γλυκή, η ιστορία μας λέει πως ήταν καταραμένη και το νερό της δεν πινόταν καθώς ήταν πολύ πικρό, όμως ο Άγιος Δονάτος, σκότωσε το τερατώδες φίδι που την φαρμάκωνε και εξόρκισε το κακό με αποτέλεσμα η πηγή να ξαναβγάλει γλυκό και καθαρό νερό.
Αξίζει να επισκεφτείτε την περιοχή αν σας φέρει ο δρόμος κοντά, καθώς εκτός από την μαγική βόλτα και πεζοπορία των δύο περίπου χιλιομέτρων των πηγών, έχετε  τη δυνατότητα να επιδοθείτε σε extreme sports όπως ράφτινγκ, κανό και ιππασία με αλογάκια της Πίνδου, αλλά και μικρά πόνυ, επίσης να γευτείτε τοπικά εδέσματα στις παραποτάμιες ταβέρνες της περιοχής ως τη γέφυρα της «Σκάλας Τζαβέλαινας».

Για το LamiaTimes.gr
Δημήτρης Β. Καρέλης
Copyright © Photos





Περισσότερες φωτογραφίες στην πηγή:
http://www.lamiatimes.gr/2013/08/blog-post_2.html

Contact With Me

Contact Us
DIMITRIS KARELIS
+306947185990
Athens, Greece