Την ώρα που ξεκινώ να γράφω τούτες τις αράδες, σκέφτομαι πως έχω σε λίγες μέρες να «πληκτρολογήσω» την 18 Διαδρομή, όπου είναι «φορτωμένα» τα Φ.Ο.Π. του Πρακτορείου της Καλλιθέας.

Πρέπει να βρω χρόνο, όπως κι ο Πρόεδρος με τον Ταμίας μας, να προετοιμάσουμε την Γενική μας Συνέλευση στις αρχές του Φλεβάρη, να κάνουμε τις προγραμματισμένες επισκέψεις στους Περιφερειακούς Διευθυντές, να βοηθήσουμε συναδέλφους που το χρειάζονται και να επιλύσουμε προβλήματά τους και τόσα άλλα, ταυτόχρονα όμως πρέπει να είμαστε συνεπείς στις υποχρεώσεις μας προς την εταιρία και τις οικογένειές μας.

Δύσκολη η απόφαση να εμπλακείς στα κοινά, πρέπει να 'χεις μεράκι κι αγάπη για να το κάνεις κι όχι από ιδιοτέλεια και συμφέρον. Ανθρώπινη η κούραση και η αγανάκτηση, ακόμη κι όταν κάνεις πράξη τις αρχές και το πνεύμα του σύγχρονου συνδικαλίζεσθαι. Έτσι όμως έχει το πράγμα σήμερα, σε μια εποχή που γκρεμίζονται κατακτήσεις δεκαετιών των εργαζομένων, που καταστρατηγούνται δικαιώματα κι ο εργάτης έχει πια μόνο υποχρεώσεις.

Ο παλιός «φιλεύσπλαχνος» συνδικαλιστής που είχε ένα …πρόβλημα για κάθε λύση (δεν νομίζω πως αμφιβάλει κανείς), που έδινε μόνο για να πάρει, που κοίταζε την πάρτη του, τη συνδικαλιστική του «καριέρα» και εξέλιξη, έφτασε το συνδικαλιστικό κίνημα στην σημερινή του κατάντια, να είναι δηλαδή ο πλέον παρεξηγημένος όρος της δημοκρατίας, ενώ πρόκειται για θεμελιώδες στοιχείο προσωπικής και κοινωνικής ελευθερίας.

 Φτάσαμε στο σημείο η οργάνωση των εργαζομένων σε σωματεία (συνδικάτα) με σκοπό τη βελτίωση των αμοιβών τους, των συνθηκών εργασίας και ασφάλισης κλπ. όπως ο νόμος ορίζει, να θεωρούνται παρεξηγήσιμα από το σύνολο της κοινωνίας, λες και δεν είναι δικαίωμα αλλά και κατάκτησή της. Γεμίσαμε τα τελευταία χρόνια με «Ρομπέν των Δασών» και αυτόκλητους δήθεν υπερασπιστές της ελληνικής κοινωνίας, κατ’ ουσία πιόνια του ίδιου του συστήματος που ανάδειξε και εξέθρεψε τέτοιου είδους φαινόμενα.

Ποιος από τους αυτόκλητους σωτήρες, πλην ελαχίστων φωτεινών εξαιρέσεων, ασχολήθηκε πραγματικά με τα προβλήματα των υπαλλήλων του Ομίλου ΔΕΗ, που στενάζουν από την έλλειψη προσωπικού και ταυτόχρονα ζουν σε καθεστώς καθημερινής ανασφάλειας; Ποιος νοιάστηκε για το ότι κατηγορούνται καθημερινά από τα ΜΜΕ πως τάχα δεν πληρώνουν λογαριασμούς ρεύματος και δεν φορολογούνται γι’ αυτό ή ότι δεν έχουν περικοπεί ήδη αρκετά οι μισθοί τους; Ποιος πραγματικά ασχολήθηκε με το καταρρέον ασφαλιστικό μας, το οποίο ήταν πριν από λίγα χρόνια ασφαλιστικός φορέας πρότυπο, χωρίς ελλείμματα και με ιδιαίτερες παροχές;

Ποιος ανέφερε έστω μια φορά πως για να έχουμε αυτό το σύστημα πληρώναμε και πληρώνουμε ακόμη κρατήσεις της τάξης του 25%, όταν άλλα ταμεία μισθωτών έχουν εισφορές 16, ακόμα και 10%; Κανείς δεν ενδιαφέρθηκε, πλην ελαχίστων και πάλι, για την Επιχείρηση που μας δίνει το μεροκάματό μας, που κατηγορούμαστε όταν λέμε πως είναι «δική μας», από αγάπη και μόνο, την Επιχείρηση τούτη που ανήκει σ’ αυτόν που τη δημιούργησε, στον Ελληνικό λαό και κει πρέπει να παραμείνει.

Εν κατακλείδι, ο συνδικαλισμός είναι παρεξηγημένος αλλά και …παρεξηγήσιμος όρος, καθώς είναι αναγκαία η ύπαρξή του, αλλά ο συνδικαλιστής είναι κόκκινο πανί. Ήρθε λοιπόν η ώρα που πρέπει να αποφασίσει η Ελληνική κοινωνία ξεκαθαρίζοντας το τοπίο κι όχι να μηδενίζει τις αρχές, τις αξίες και τα κατακτημένα με αίμα δικαιώματα των εργαζομένων. Συμμετέχουμε λοιπόν όλοι μας στη διαμόρφωση ενός νέου συνδικαλιστικού δυναμικού, με φρέσκες ιδέες και πρακτικές, προς όφελος των εργαζομένων.

  Όπως έλεγε ο Θουκυδίδης, «Αυτόν που δε συμμετέχει στα κοινά τον θεωρούμε όχι άνθρωπο απράγμονα που κοιτάζει τη δουλειά του, αλλά άχρηστο άνθρωπο».